Het einde van een weblog

Beste mensen,

Inmiddels is Yanto al 5 jaartjes bij ons en is hij al 10 jaar.
Tijd om er rekening mee te gaan houden dat Yanto ook behoefte heeft aan privacy.
Daarnaast gebruikt Yanto ook erg veel van onze vrije tijd en is het bijhouden van een weblog niet meer te doen.
Vandaar dat het de laatste tijd erg stil is geworden op deze site.

De site blijft gewoon online als naslagwerk en uiteraard blijven we beschikbaar voor iedereen met vragen over de adoptieprocedure.
Of voor mensen met een (adoptie)kind met dezelfde 'special need' als Yanto.
Gebruik het contactformulier.
We nemen dan zo spoedig mogelijk contact met je op.

Het leek ons ideaal om af te sluiten met de kerstkaart van dit jaar.

We wensen jullie het allerbeste en bedanken julie voor de trouwe bezoekjes aan onze site.

Met vriendelijke groet,


Bert, Lilian en Yanto.

Geplaatst door Bert op 16 December 2012 om 20:16 uur.

Even naar Engeland

Het is alweer een hele tijd geleden dat we iets geplaatst hebben op onze site.
Dat wil niet zeggen dat er minder gebeurt in ons leventje hoor. Het is erg druk met twee werkende ouders en een heerlijk mannetje dat naar school gaat, gymt bij zijn grote vriend Willem en dan nu ook nog gaat zwemmen.

Maar het gaat vooral ook heel erg goed. Yanto doet het echt geweldig. Hij geniet van het leven in Nederland en is nu heerlijk in een fase beland waarin hij precies aangeeft wat hij wil. Het heeft een hele tijd geduurd voor hij door had dat hij kon kiezen. En nog belangrijker dat hij MOCHT kiezen. Inmiddels zitten we op het punt dat hij denkt dat Yanto's wil ook wet is. Maar die vlieger gaat natuurlijk niet (altijd) op. Uiteindelijk zijn papa en mama natuurlijk de baas in huis. Maar laten we vooral niet klagen met gezonde benen. Yanto luistert meestal goed, laat zich redelijk goed sturen en zit lekker in zijn velletje.

Yanto gaat heel erg graag naar school. En daar maakt hij ook goede vorderingen. Uiteraard kun je een achterstand van 5 jaar niet zomaar inhalen, maar hij doet superhard zijn best om nieuwe dingen te leren. Papa en mama zijn dan ook supertrots. Als beloning voor zijn harde werken het afgelopen jaar zijn we in de zomervakantie samen naar Vakantiedorp Oranje (vroegere Pipodorp) geweest. Echt een geweldige plek voor kids. Alle attracties waren geschikt voor ons boefje. En het is duidelijk te merken dat het personeel gewend is met kinderen om te gaan. Yanto kon gewoon zelfstandig in de attracties en werd overal geholpen als dat nodig was. En hij werd niet alleen geholpen, maar dat was ook altijd door personeel met een goed humeur. Dat heeft meneer van der Most (eigenaar van Vakantiepark) erg mooi voor elkaar. We hebben er volop genoten van onze midweek en natuurlijk ook van de rest van de vakantie. Het is even wennen als beide ouders werken. Dat is toch wel weer even anders dan de afgelopen twee jaren.

Inmiddels is de school alweer zo'n week of acht bezig en hebben we zelfs de herfstvakantie alweer achter de rug. Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat. Gelukkig voelde de herfstvakantie lekker lang. Maar daarin stond ook heel wat op het programma. Allereerst natuurlijk de verjaardag van onze jongeman. Hij is supertrots op die titel. Hij is voor zijn gevoel daarmee kind af en toegetreden tot de verheven orde der jongemannen. En dat misbruiken papa en mama dan natuurlijk weer voor positieve stimulatie.
Maar terug naar de verjaardag. Yanto is inmiddels 9 jaar en dat moest natuurlijk gevierd worden. Op zondag gedurende de hele middag kwam er bezoek en keek hij uit naar de cadeautjes die hij ging krijgen. Het is elk jaar weer erg moeilijk om een verlanglijstje bij elkaar te krijgen. Speelgoed staat zo goed als niet op dat lijstje. Wat er dan wel opstaat? Allereerst natuurlijk de kaarsjes en glaasjes van Brise Scented Oils. Yanto is er helemaal weg van en verzamelt ze vol overgave. Daarnaast hadden we dit jaar toch nog wat andere zaken kunnen noteren op het lijstje zoals plastic appels om fruit mee naar huis te nemen, een champagneglazen-spelletje en fritesbakjes (had hij gezien bij Xenos en die mochten niet ontbreken) welke hij kreeg van NiMoKo, een blaffend hondje, Pablo van de Backyardigans, glaasjes voor de tandenborstels en natuurlijk neppoep. Dat laatste is een onderdeel van een doos vol met practical jokes. O ja, dan is er nog de laatste hype. Bellen. Yanto vindt het helemaal geweldig om naar kerkklokken te luisteren. Omdat we die natuurlijk niet konden kopen zijn het iets kleinere versies geworden. Maar het lawaai is er niet minder om. De kleinste bellen hangen gebroederlijk naast elkaar aan de muur. Op de kop. Ja echt, op de kop. Geheel volgens wens van Yanto. Dan is er nog een handbel die inmiddels aan de binnenkant volgeplakt is met foamplakkertjes. Hier zijn papa en mama erg blij mee. Ik kan je vertellen dat ook zo'n kleine bel een geweldig geluidsniveau kan produceren. Als laatste heeft hij een grote koebel in zijn collectie. Dat geluid is ook behoorlijk maar aangenamer om naar te luisteren. De hele dag heeft Yanto lekker gespeeld met zijn cadeautjes en als afsluiting hebben we samen met oma, oom Karel en tante Yes nog frietjes gegeten. Al met al een supergezellige dag waarop de belangrijke mensen in Yanto's leventje weer lieten zien hoeveel ze van hem houden. Wat zijn we toch bevoorrecht met zo'n groep mensen om ons heen.

Omdat Yanto op maandag pas echt jarig was kwam oma die dag nog even een kopje koffie drinken en een stukje vlaai eten. We hebben die maandag voor de rest vrij rustig gehouden want dinsdag werd een spannende dag. Toen zijn we namelijk naar Engeland gevlogen. Een tochtje dat al een tijdje in de planning lag, maar ook bij Ryanair is het even goed kijken wanneer de vluchten het goedkoopste zijn. Maar voor de herfstvakantie was het goed te doen. De heenvlucht heeft ons zelfs maar 36 euro gekost.
Het doel van het vluchtje zal iedereen verbazen. We zijn naar Engeland gevlogen om Glade Scented Oils glaasjes te kopen. Hier in Nederland zijn het Brise glaasjes en zijn niet alle modellen te krijgen die er bestaan van Glade. Maar die krijg je weer niet in Nederland. Uiteraard was dat niet de enige reden. Met de vliegangst die papa vroeger heeft gehad is het verstandig om toch af en toe nog eens een vluchtje te maken. Twee vliegen in een klap dus.
Dinsdagavond was het zover. Om half acht zouden we het luchtruim kiezen dus rond vier uur vertrokken we richting Eindhoven. Het wachten was uiteraard niet makkelijk voor Yanto maar hij heeft zich er goed doorheen geslagen. En eenmaal snelheid makend op de startbaan was alles vergeten. Yanto vond het wederom geweldig. De snelheid, de sensaties die het opstijgen en draaien veroorzaken vindt hij helemaal geweldig. Hij slaakte meerdere kreten van plezier en zat heerlijk naar buiten te kijken naar alle lichtjes beneden ons.
Ook de landing leverde alleen maar plezier. Na aankomst per taxi naar het hotel waar we op een kleine maar schone kamer terecht kwamen. Papa en mama hadden een tweepersoonsbed en Yanto had een tweepersoons slaapbank voor zich. Dat vond hij uiteraard geweldig. En ook het slapen bij papa en mama op de kamer (en dus het lange opblijven en tv kijken) leverden veel lachsalvo's op.
Op woensdag konden we dan eindelijk na het ontbijt naar Bishop Stotford. We wilden met de taxi gaan maar een lieve dame met haar dochter vertelden ons dat het maar tien minuten per bus was en dat het veel minder kostte dan een taxi. Dus we hebben daar maar voor gekozen. Toen we bij de halte stonden kwam diezelfde dame met haar dochter om ook met de bus te gaan. Nog makkelijker dus. Nadat we de bus hadden laten weten dat we meewilden (tja, papa had even moeite met het verzinnen uit welke richting de bus moest komen en stond vrolijk naar links te kijken) bleek er een probleem bij het betalen. De chauffeur kon ons geld niet wisselen. En weer kwam de dame in actie. Ze was bereid om onze rit te betalen toen we dat vroegen. Toen we onderweg waren kwamen we erachter dat we buren waren in het hotel toen we haar kamernummer vroegen om die avond het geld te kunnen brengen. Het is fijn om weer eens geconfronteerd te worden met dit soort mensen die je gewoon willen helpen ook al kennen ze je niet.
We hebben een geweldige dag gehad in Bischops Stotford. Er waren veel winkels, een leuk overdekt winkelcentrum en geweldige restaurantjes. We moesten wel eerst even een nieuwe broek moeten kopen voor we echt konden winkelen. Die broek met het wat dunner wordend stof op de knieën moet natuurlijk net scheuren als je in de bus zit.
We hebben helaas geen andere modellen van de glaasjes kunnen vinden. Maar wel een glaasje en een blikje waar Glade op de verpakking stond. Dat was voor ons kereltje alles dat zijn hartje begeerde. Die glimlach was goud waard. Na nog even lekker gegeten te hebben zijn we op zoek gegaan naar de kerk. Yanto wilde graag kaarsjes gaan opsteken.
De eerste kerk die we vonden was enorm maar een Anglicaanse kerk. Daar waren geen kaarsen te ontdekken. Gelukkig lag ernaast nog een katholieke kerk en ging Yanto's wens om kaarsjes op te steken alsnog in vervulling. Daarna zijn we terug gegaan naar het hotel, hebben op de kamer gegeten en zijn vroeg onder de wol gegaan. We moesten immers om vier uur het bed weer uit want om vijf voor zeven zouden we alweer het luchtruim kiezen. Het was een kort tripje maar zeer de moeite waard. We hebben volop genoten van hele simpele dingen en de tijd met elkaar.

De rest van de vakantie hebben we lekker rustig doorgebracht. Yanto mocht ook thuis nog twee keer "samen met papa en mama gaan slapen". Je bent toch pas een echte "jongeman" als je net zo laat als de grote mensen gaat slapen. 's Ochtends sliep hij dan lekker uit. Heerlijk voor papa en mama natuurlijk. Vandaag nog even lekker genoten van het heerlijke weer. Een stukje gefietst, naar de speeltuin geweest en bij de pannenkoekenbakker gaan eten. En als afsluiting van de vakantie nog even chips gaan eten bij Winy.
Bij het naar bed gaan nog even dikke tranen omdat de vakantie weer voorbij is, maar meteen daarna weer de glimlach als hij vertelt dat hij morgen de juffrouw over zijn avonturen gaat vertellen. Kortom, de perfecte afsluiting van een geweldige week.

Geplaatst door Lilian op 29 Oktober 2011 om 16:07 uur.

Kunst en vliegwerk

Nee, jullie hoeven niet te schrikken. Er is niets aan de hand. Ik had gewoon zin en tijd om weer eens iets op het web te plaatsen.
Vanaf volgende week moet ik weer gaan werken. Nee, dat zeg ik verkeerd. Vanaf volgende week GA ik weer werken. En daar kijk ik erg naar uit.
Maar van de andere kant is het ook wel weer even slikken. Want dat betekent dat ik er niet meer altijd kan zijn voor ons kereltje.
Maar goed, dat is iets waar elke werkende papa of mama mee te maken krijgt. Dus ook ik zal dat wel overleven.

En ondertussen gaat ons mannetje gewoon door. Hij zet de boel op stelten, is erg ondeugend en bij tijd en wijlen erg moeilijk te corrigeren. We hopen maar dat hij de kleuterpubertijd aan het inhalen is. Hij gooit immers alle ontwikkelingsfases door elkaar. Dus waarom zou hij deze fase niet inhalen nu hij 8 jaar is. hahaha

Op school krijgt hij momenteel tijdens de gymles judo. Dat wordt gegeven door een echte judoleraar en ze mogen ook allemaal echte judo-pakken aan. Dat ziet er geweldig uit. Maar voor Yanto is zo'n les toch erg moeilijk. Hij krijgt de mondelinge instructies niet mee. Niet omdat hij ze niet hoort, maar doordat de kids natuurlijk erg uitgelaten zijn van de spanning en er dus een hoop lawaai en gedoe om hem heen is. Dat betekent dat hij maar een beetje meeloopt en doet maar niet begrijpt wat hij precies moet doen. Ach ja, voor de meeste andere kinderen is het een geweldige belevenis. Afgelopen maandag mochten de ouders komen kijken tijdens de les en het was een prachtig gezicht.

Op de open dag van de school liet meneertje zich wel van een hele goede kant zien. De kinderen konden in de gymzaal tegen de klimwand klimmen. Yanto wilde dat ook wel doen. Dus, tuigje aan en klimmen maar. Ongelofelijk hoe goed hij dat in de vingers heeft. En van hoogtevrees is niets terug te vinden bij ons kereltje. In een mum van tijd was hij boven. Stoer he.

Hij wil echt al een grote vent zijn. En qua groei doet hij daar goed zijn best voor. Maar hij is ook alvast gaan oefenen met de scheerschuim. Hij smeert het wel nog op de tafel om ermee te tekenen, maar het smeren heeft ie dus al onder de knie.

En dan natuurlijk toch een paar foto's ..........

1, 2, 3 start ..........

Wie heeft dat plafond hier neer gehangen. Zo kan ik niet verder.

Pas maar op of ik gooi je zo over mijn knie.

Het smeren lukt vrij aardig. Maar dit krijg ik niet meer weggeschoren. Hellup!!!

Zomerklaar check!

Deze gaat lekken. Er zitten allemaal gaten in.

Geplaatst door Lilian op 15 April 2011 om 09:29 uur.

Oei oei oei

Dat roepen we de laatste tijd regelmatig. Ons boefje is namelijk in een fase beland waarin hij het ontzettend leuk vindt om uit te dagen.
Hij weet heel erg goed wat wel en wat vooral niet mag. Hij maakt er elke dag wel een opsomming van:
kletsen niet, prikken niet, stampen (schoppen voor de niet Limburgers) niet, vloeken niet, flikker niet enz enz.
En ja hoor, vervolgens een brede greins en het toch doen. Wat is het toch een heerlijk normaal kind.

Uiteraard hebben we sinds het laatste bericht alweer een hele periode met flink wat activiteiten achter de rug. Kerst, Oud en Nieuw en natuurlijk carnaval.
En onze kerel is al een tijdje bezig in groep twee op school. Laten we met dat laatste beginnen. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan. De verhouding werken en spelen ligt in deze groep toch wel heel anders dan in groep 1. En daar heeft Yanto nog steeds wel moeite mee. We horen dan ook dagelijks de tekst: "School te lang." Tja, wat moet je ermee. Als we hem vragen of de school niet fijn is dan krijgen we een kwaad: "Waal (wel, voor de niet Limburgers)." Hij gaat dus nog steeds graag naar school en doet het daar ook goed. Zijn spreken wordt steeds beter. Uiteraard zijn we er nog lang niet maar als je dan ineens hoort: "Papa, isse sinaasappel. Vinne echt nie lekke.", dan smelt je toch helemaal. De "r" uitspreken is nog erg moeilijk (het is wel een chinees hoor) maar als meneertje met een grijns op zijn smoeltje roept: "Flikker op" dan komt die "r" er ineens wel goed uit.

Kerst en Oud en Nieuw hebben we lekker rustig doorgebracht. Yanto geniet dan volop van alle gezelligheid. Met vooral veel kaarsen en lampjes in de buurt geniet hij van het samenzijn. Het hoeft allemaal niet te speciaal. Gewoon lekker in zijn eigen omgeving aanrommelen met zijn "glaasjes" en lampjes. Dan komt hij helemaal tot rust. Als er dan ook nog lekker eten op tafel komt dan is hij helemaal in zijn element. Gourmetten vind hij heerlijk. Zoveel keus op tafel en dan mag hij helemaal zelf kiezen wat hij wil. Genieten hoor. Ook voor ons want eten kan meneertje. Als mama zoveel zou eten zou ze niet meer door de deur passen. Maar ja, boefje beweegt dan ook de hele dag. Stilzitten is nog steeds niet voor hem bestemd. Dat doet hij alleen als hij ziek is. Helaas is hij dat ook een keer geweest dit jaar. We waren zelfs even bang dat het kinkhoest was, maar achteraf is dat waarschijnlijk toch niet zo geweest. Maar hij heeft een aantal dagen echt op de bank gelegen en dat is niets voor hem.

Dit jaar was carnaval echt iets waar hij naartoe leefde. De carnavalsmuziek klonk hier 's morgensvroeg al aan het ontbijt. De favoriet van dit jaar? "Hallo" van Sjing Boem. Die hebben een optreden verzorgd tijdens de prinsenreceptie hier in het dorp en dat vond Yanto helemaal het einde. Tot Yanto's vreugde moest zijn klas dat nummer opvoeren tijdens de carnavalsviering op school en kwam Sjing Boem daar 's middags ook nog eens optreden. Wat een feest.
Hij is alle dagen meegeweest naar de carnaval. Vorig jaar was een uurtje de limiet. Dan kon hij het lawaai niet meer verwerken. Hij had toen ook nog heel veel moeite met het verstaan met zoveel omgevingsgeluid. Dit jaar ging dat echt extreem veel beter. (Zo zie je maar hoe de hersenen toch leren omgaan met geluid, ook al ga je pas op latere leeftijd horen.) Hij is dan ook elke dag een paar uurtjes gebleven en ging als hij het moe was naar huis waar oma dan kwam oppassen. En dit jaar hebben ook papa en mama flink carnaval gevierd want papa had besloten om deel uit te gaan maken van de Raad van half Elf. Tja, in een dorp met maar 515 inwoners is het moeilijk om een hele Raad van Elf bij elkaar te krijgen. Vandaar de Raad van half Elf. Check maar eens welke bende dat is op www.rabbedabbe.nl.

Voor de rest gaat het allemaal zijn gangetje hier in huis. Yanto blijft groeien en wij blijven kleren en schoenen kopen. Vandaag alweer twee paar schoenen gehaald omdat meneertje besloten heeft dat hij voortaan maat 34 nodig heeft. Jaja, hij begon drie jaar geleden met maatje 28. En het wordt tijd voor echt zomerweer want de winterkleren zijn bijna allemaal net niet meer lang genoeg. Hij is een tijdje niet veel gegroeid maar momenteel zitten we weer op ongeveer een centimeter per maand. Dan ben je zo uit je kleren gegroeid hoor.
En ondertussen blijven we genieten van ons mannetje en elkaar. En we blijven ons vooral realiseren dat we erg gelukkige mensen zijn door de komst van ons kereltje. Niet alleen omdat we hem in ons leven hebben gekregen, maar ook zovele bijzondere mensen die we momenteel als goede vrienden beschouwen die we zonder Yanto waarschijnlijk nooit zo goed zouden hebben leren kennen.

En dan nu natuurlijk de foto's...........

Veel lol voor weinig geld. De overburen betalen het vuurwerk en wij genieten ervan.

Ik had nog zo gezegd: "Geen bommetje!!!"

Carnaval. ingewikkeld maar wel leuk.

Waag het om aan mijn "glaasje" te komen. Dan maak ik jou ook zo geel.

Hoe kun je hier nu niet trots op zijn?

Hollanders happen haring, Yanto hapt noodles. Een echte chinese Nederlander.

Picasso, eat your heart out.

En een boutje en een schroefje en een moertje en een nippeltje.

Als je iets wil leren maken, moet je het eerst slopen om te zien hoe het in elkaar zit.

Ik ben om door een ringetje te halen. Maar helaas, ringetje te klein.

Geplaatst door Lilian op 25 Maart 2011 om 09:34 uur.

Kerstwensen 2010

Bij deze ontvangen jullie onze digitale kerstkaart.
Natuurlijk zouden wij iedereen wel persoonlijk een kaart willen sturen, maar dat is helaas niet haalbaar.

Als je een grotere afbeelding wil bekijken, klik dan op de kaart.

Geplaatst door Bert op 24 December 2010 om 19:33 uur.

Alweer drie jaar ........

Kunnen jullie het je nog herinneren? Zo zag ons boefje er uit op 26 november 2007.
______________________________________________________________________________


Zo is het zomervakantie en zo is het alweer bijna kerst. Er zitten drie maanden tussen die voorbij gevlogen zijn.
Yanto is dit jaar gestart op school in hetzelfde groepje als afgelopen jaar, maar wel met andere kinderen. Hij geniet elke dag weer van school en glimlacht als het busje 's ochtends stopt voor ons huis. Zijn schoolwerk gaat elke week weer vooruit en zijn sociale vaardigheden ook. Hij begint steeds meer aandacht te krijgen voor de kinderen om hem heen. Dat is natuurlijk heel erg positief omdat dat belangrijk is voor zijn ontwikkeling, maar ook omdat het een hoop plezier op kan leveren voor hem.
Ook het zwemmen gaat (langzaam) vooruit. Onder begeleiding van zijn "privé-begeleidster" op school is hij naar een hoger groepje geplaatst waar minder ruimte is voor spelen en meer tijd voor "leren zwemmen". En daar is meneertje heel erg trots op.
En de stap die hij in januari gaat zetten maakt hem nog trotser. Dan mag hij door naar groep 2. Nu betekent dat niet zoals op een normale school dat hij in de zomervakantie is blijven zitten en nu overgaat. De groepen worden ingedeeld naar het niveau van de kids. Daarbij wordt gekeken naar de leeftijd, maar nog meer naar het huidige niveau en de te verwachten ontwikkeling. Yanto ontwikkelt zich nog steeds en door de komst van een nieuw kindje in groep 1 per januari, wordt hij nu overgeplaatst. Aan de ene kant natuurlijk weer heel spannend voor ons allemaal, maar hij komt in de klas bij een groot aantal kinderen waar hij vorig jaar ook bij in de groep heeft gezeten. Dus helemaal nieuw wordt het niet. Deze week is hij een keer gaan "oefenen" in groep 2 en dat is supergoed gegaan.
Het praten gaat ook steeds beter. Hij praat de hele dag. Tegen ons, tegen zichzelf en steeds meer ook tegen anderen die hij wel of niet kent. Daarnaast loopt hij heel regelmatig zingend door het huis. Op dit moment zijn dat de kerstliedjes natuurlijk. O, denneboom en Jinglebells zijn favoriet. Vooral die laatste beluisteren wij met plezier. Zijn versie klinkt namelijk als:"Bingeban, bingeban". Maar wat is het genieten als je dove zoon na drie jaar door het huis loopt te zingen.

Want ja, het was 26 november alweer drie jaar geleden dat we onze zoon in onze armen mochten sluiten. Drie jaren die zijn omgevlogen. Maar al heel snel hadden we het gevoel dat we nooit alleen geweest zijn en hij er altijd al bij heeft gehoord. En dat horen we van de mensen om ons heen ook. Hij draait met gemak iedereen om zijn pinkje. Nog steeds. Ondanks een wat minder goede vooruitgang: meneertje kan beter praten dus heeft hij de kunst van het vloeken ook onder de knie. En hij weet precies welke woorden tot de categorie "vieze woordjes" behoort. De grijns op zijn smoeltje verraadt hem keer op keer.

In de herfstvakantie zijn we maar weer eens een weekendje weg geweest. Deze keer met oma, "oma Els", oom Mark, tante Dianne, neef Bas en nichtje Kim. We hebben drie dagen in een "driehoekhuisje" gewoond. Yanto heeft genoten ondanks de soms drukke momenten wanneer we met 9 personen in ons 6 persoons huisje zaten te eten of een spelletje zaten te doen. Hij kan steeds meer aan en doet veel meer mee met de mensen om hen heen dan vroeger. Mooie ontwikkelingen om mee te mogen maken.

In de afgelopen maanden hebben we zijn achtste verjaardag gevierd. Al weken vantevoren was hij helemaal hoteldebotel. Hij wist precies wat hij wilde hebben: "Blomma blomma". Nu hoor ik jullie denken:"Een watte?". Zoek op google maar eens op Smila Blomma, Smila Bagge en Smila Starna. Dat verklaart een hele hoop. Ze zijn te krijgen bij de Ikea, de winkel waar Yanto helemaal verliefd op is. De uitstapjes naar de Gamma zijn inmiddels al een tijdje vervangen door tripjes naar de Ikea. Van Sinterklaas heeft ie dan ook een t-shirt gekregen in de kleuren van de Ikea met het logo erop. Hij was de koning te rijk. Uiteraard heeft hij een hoop cadeaus gekregen met zijn verjaardag en sinterklaas. De kleine dingen waardeert hij dan het meest. En voor bijna alles zegt hij dan heel lief "dankjewel". Net als tijdens het eten waarbij hij zo goed als elke keer na twee happen ons aankijkt en zegt: "Lekker, lekker."
Kortom, wij gaan weer een geweldige kerst tegemoet met ons kereltje. Hij is vrolijk, heerlijk ondeugend, leergierig en vooral een onze kerel. En dat weet hij. Hij zegt regelmatig dat China leuk was, maar Nederland is leuker en daar wil hij blijven. Een mooier cadeau kunnen we niet krijgen voor kerst dit jaar.

En dan nu natuurlijk weer wat foto's........

Er is geen hoekje op de Ikea-site dat Yanto nog niet heeft ontdekt.

Kijk, dit is nu een Blomma Blomma.

Ik ben echt niet ondeugend hoor!!!

Alweer cadeautjes uitpakken naast lieve Monique en Nico.

Lang zal ik leven, lang zal ik leven....... trek mij aan de oren ........

Oei oei, sinterklaas weet niet wat een Blomma Blomma is. Ff uitleggen anders komt het niet goed.

Gauw dooreten want oom Mark heeft altijd grote honger.

Geplaatst door Lilian op 15 December 2010 om 13:30 uur.

Skool, waal ..........

Even ondertitelen: School, wel.
Jaja, ons mannetje gaat steeds beter praten. En wat nog leuker is: hij klets lekker plat Limburgs!!! Het moge duidelijk zijn dat zijn taalvaardigheid en uitspraak nog lang niet op een "normaal" niveau zijn, maar gezien de korte tijd in de "horende" wereld en het grote pakket aan nieuwe dingen die hij elke dag weer op zijn bordje krijgt gaat het super, super, super goed.

Helaas kon hij gisteren even niet naar school. Meneertje was ziek, nou ja ziek. Hij was al een aantal dagen niet fit en at wat minder. Niets voor Yanto. En gisterochtend bleek waarom. Hij had een aantal zweertjes rond zijn mond en neus. Tja, dan is er maar één conclusie mogelijk: krentenbaard. Omdat de huid rond het schroefje van de BAHA ook weer erg geirriteerd was heeft hij voor alle zekerheid van de huisarts een kuurtje gekregen. Maar gisteren hebben we hem dus thuis gehouden. Tot frustatie van Yanto. Hij gaat zo graag naar school dat hij dan ook echt boos is als hij niet mag gaan wanneer hij weet dat de andere kindjes wel naar school mogen. Maar vandaag mocht hij weer, dus hij weer blij. En wij dan natuurlijk ook. Ik had nooit gedacht dat ik (excusez les mot) zo'n sentimentele trut zou worden. Maar het is echt zo. Als je kind lacht, ben je als ouder gelukkig. En wat hadden de leerkrachten gelijk met de opmerking dat de kinderen geen heimwee hebben, maar de ouders als de kids van huis zijn. De kids van Yanto's school gaan elk schooljaar op kamp. Na lang getwijfeld te hebben, hebben we besloten hem in ieder geval de kans te geven om te genieten van het kamp en we hebben hem dus mee laten gaan. Van huis van maandagochtend tot vrijdagochtend. Wat waren we blij toen we hem weer konden halen, hoewel we een paar keer gebeld hadden en we telkens te horen kregen dat meneertje het geweldig vond en meer genoot dan wie dan ook. Tja, wat wil je als meneertje, als je hem wegbrengt en dat iets langer duurt dan hem lief is, tegen je zegt: "Mama, doei doei, Yanto kamp."

En dan is het ineens zomervakantie. Yanto was toe aan ontspanning ook al gaat hij heel graag naar school. We hebben dan ook heerlijk genoten van de vakantie. De eerste drie weken moest Bert nog werken dus hebben Yanto en ik veelvuldig gebruik gemaakt van de speeltuin die gebouwd is aan het eind van ons straatje. Echt geweldig. Alles is aanwezig (nou ja, meer dan genoeg maar een zwembad hebben we nog niet) en Yanto geniet met volle teugen. Hij zoeft van de kabelbaan, draait in het tonnetje, schommelt zich een ongemak en ligt heerlijk te relaxen in de "vogelnestjesschommel".

De laatste drie weken van de vakantie had papa ook vrij. We hadden totaal geen plannen om ook OP vakantie te gaan. We zouden een aantal dagtripjes maken. Maar dat verliep anders. Via de buurvrouw van oma hoorden we over vakantieveilingen.nl. Een site waar vakanties geveild worden. Het is dan wel echt last-minute. Hoewel we huiverig waren voor Yanto's reactie op plotselinge plannen, hebben we toch een vakantie geboekt. Het werd een vakantie op vakantiepark Hengelhoef in België. Het leuke was dat er bij het verblijf een ballonvaart inbegrepen zat. En aangezien oma al jaren droomt van een ballonvlucht is zij lekker meegegaan op vakantie. De reactie van Yanto was super. Hoewel er ook wel spanning te zien was in zijn gedrag, overheerste het enthousiasme. Ons verblijf in de stacaravan was geweldig, ondanks het wat druilerige weer. Helaas ging echter de ballonvaart niet door doordat er teveel wind stond. Maar daar zat weer een goede kant aan. Als compensatie kregen we een gratis midweek of weekend aangeboden. Dat is toch mooi meegenomen.
Echter, dat leverde een praktisch probleem op. We hebben immers niet meer zoveel vakantie dit jaar. De herfstvakantie zat al vol met plannen, waarvan de verjaardag van Yanto een hele belangrijke is. En met kerst heeft Bert geen vrij helaas. Wat nu? De bon zomaar laten verlopen vonden we ook doodzonde. Oplossing? We zijn de laatste week van de zomervakantie wederom met z'n vieren op vakantie vertrokken. Deze keer nog meer last-minute. Zaterdagmiddag boeken en op maandag vertrekken. Deze keer hebben we gekozen voor Vakantiepark Prinsenmeer in Asten. Ook hier hebben we weer genoten van ons verblijf. Dan kan "Red mijn vakantie" roepen wat ze willen over de Oostappengroep. Wij hebben twee geweldige weken gehad voor in totaal 180 euro. Wie kan dat nog zeggen in deze tijd.

Dat we op de vakantie konden besparen was ook wel mooi. We moesten immers voor onze kleine grote vent een nieuwe slaapkamer aanschaffen. Zijn bedje van 160 cm werd toch echt te klein en zijn broeken en shirts te groot voor de eendeurs slaapkamerkast. Dus hebben we zijn oude bedje verkocht via Marktplaats en een nieuw bed gekocht. Helaas was de kast niet meteen op voorraad maar inmiddels is de slaapkamer compleet. En Yanto supertrots dat het blauwe bed naar "het kleine kindje" is en hij nu een echt "grote-mensen-bed" heeft.

Maar goed, genoeg geschreven. Hier komen de foto's van onze grote kerel met zijn inmiddels flink lange haren......

Whoheeeeeee, laten laten we hopen dat de rem werkt.

Yanto's vaste tekst tegen de duwer: Lang, hoog, snel.

Kan iemand mij vertellen waar de uitgang is. Die Belgen zetten overal bordjes met "Andere richtingen"

Net knikkeren, maar dan met grote vingers.

Lekker en gezellig dat buiten eten. Wel hopen dat er geen eikel in mijn soep valt.

Mama, wil jij een soepbal? Ik vertrouw het niet. Wie weet is het toch een eikel.

Doe me dat maar eens na. Voeten plat op de grond en de billen net boven de grond. En niet omvallen!!!!

Grote-mensen-bed. En trots dat ie is.

Mama, we moeten op kamp. Wil je wel eens aan de kant gaan?

Geplaatst door Lilian op 07 Oktober 2010 om 20:34 uur.

Yanto groeit als kool...

Niet alleen in de hoogte, maar ook qua ontwikkeling.
Yanto presteert op school erg goed en ook thuis zien we dat hij zich steeds meer bijleert.

Zo kent hij inmiddels alle dagen van de week en zat hij zojuist in de auto de weekdagen op te sommen met exact wat hij welke schooldag moet doen. En dat alles in redelijk verstaanbaar Nederlands met een vleugje Limburgs.

Maar dat is nu. Laten we eerst even terugkijken naar het verleden, want daarvan hebben jullie nog het een en ander gemist.
We kijken terug naar Pasen.

Yanto begint langzaam te beseffen wat bepaalde feestdagen inhouden.
Zo weet hij van Sinterklaas en van de Kerstboom, maar wil hij ook het liefst iedere maand wel een keer jarig zijn.
Dus ook van Pasen weet hij van de Paashaas en het verstoppen van eieren.
Op zondagmorgen kon hij bijna niet wachten, maar de Paashaas moest nog snel aan de slag met de eieren. We moesten even improviseren om Yanto nog even bezig te houden.

En dus moesten Yanto z'n haren nog even gewassen, moest hij op het gemak aangekleed worden en oh ja, de was moest nog aangezet worden.
En daarna op weg naar beneden.

Hij stoomde bijna direct door naar buiten, waarbij hij de eieren in de serre voorbijliep. Buiten aangekomen zocht hij in no-time de eieren bij elkaar.
Toen hebben we hem toch nog maar even op de eieren gewezen die nog verstopt moesten liggen.
De Paashaas had namelijk de lege doosjes achtergelaten en we wisten dus zeker dat er nog eieren moesten liggen.
Ook de eieren in de serre waren zo bij elkaar gezocht totdat de doosjes vol waren.

En toen wilde Yanto eigenlijk direct naar oma, maar niet voordat de eerste eieren waren opgegeten.
Toch niets lekkerders dan een lekker eierenontbijtje met pasen.

Na het ontbijt naar oma gegaan.
Daar aangekomen hoorden we dat de Paashaas iets heel geks had gedaan. Hij had namelijk niet alleen eieren verstopt, maar ook een cadeau. Waarom de Paashaas dat had gedaan weten wij ook niet.

Yanto hoefde maar alleen in de garage te zoeken. Omdat het had geregend had de Paashaas niets buiten verstopt. Ook bij oma was het doosje van de eieren zo vol.
En toen vond Yanto zijn cadeautje. De Paashaas had een Karcher kinderhogedrukreinigerset (Mooi Scrabblewoord) voor Yanto achtergelaten.

Een weekje later moesten we de Volvo poetsen en Yanto wilde ook iets doen. En dus sloten we zijn hogedrukreiniger aan en mocht hij de auto van papa poetsen.
De foto daarvan vinden jullie onderaan.
Het leuke is dat deze hogedrukreiniger best een aardige waterdruk heeft, maar dan zonder enige electrische of mechanische ingredienten. Gewoon een kleine spuitopening, waardoor het water lekker krachtig naar buiten spuit zonder enige gevaar voor kinderen.

En dan nog een verhaal over de meivakantie. Dat was een generale repetitie en premiere in een.
We zijn voor de eerste keer sinds ons China-avontuur op vakantie geweest. Het was wel een korte vakantie, maar de ideale manier om Yanto te laten zien dat we vanaf China iedere keer weer terugkomen in ons huisje als we ergens anders gaan slapen.
We hebben een midweekje vakantie gevierd in Centerparcs De Eemhof in Zeewolde, Flevoland.
Best ver weg van huis, maar toch kort genoeg bij om naar huis te kunnen rijden als het nodig mocht zijn.

Yanto vond het best wel spannend en vroeg enkele keren of hij terug mocht naar zijn blauwe bedje als de vakantie klaar was. Ook wilde hij weten of hij zijn speelgoed mocht meenemen op vakantie en, nog veel belangrijker, of dat speelgoed ook weer mee naar huis mocht als de vakantie klaar was.
Nadat we dat allemaal hadden bevestigd leek hij gerust. Maar gelukkig kennen we Yanto goed genoeg om te weten dat hij dan toch nog van binnen erg nerveus kan blijven.
Daarom hebben we voor hem een kalender gemaakt met pictogrammen en op de laatste dag zijn blauwe bedje. Dan is hij er toch iets meer gerust op.

We kunnen trouwens vertellen dat Yanto's WC-fixatie ver voorbij is. Hij verzameld nu kaarsjes en wel de Brise geurkaarsjes, die met een magneetje in een Brise glaasje of blikje kunnen worden geklikt.
In ieder huis waar hij komt wil hij toch nog even op de WC kijken, maar dan is het ook klaar. We zijn hier erg blij mee.

Zondagavond werden de koffers gepakt en voor Yanto was een heel rolkoffer gereserveerd voor zijn Brise kaarsjes, glaasjes en blikjes.
Maandagmorgen werden de koffers in de auto geladen en werd de fietsdrager op de andere auto gezet, want Yanto kreeg twee fiets-oma's mee: Oma Leen (zijn echte oma) en Oma Els (zijn reserve-oma).
De oma's wilden twee fietstochten gaan maken en dan heb je de fietsen nodig en dus namen we die op de fietsdrager mee. Spannend, want ik (Bert) had nog nooit met zo'n ding achter mijn auto gereden.
Nadat de koffers en de fietsdrager in cq op de auto zaten vertrokken we naar Molenbeersel om oma Els op te halen.
Oma Els vond het geweldig dat het vakantietijd was en al snel waren we klaar voor vertrek. Daarbij haar man en een huilende Laika, hun hond, achterlatend.
Op weg naar Neeritter voor oma Leen. Ook daar waren we snel klaar en kon de grote rit beginnen.

Onderweg, ter hoogte van Boxtel, was het tijd voor een picknick op een parkeerplaats. We vonden een lege picknickbank en dus konden de spullen worden uitgeladen. Oma Leen houdt niet van half werk en had uitgebreid ingeslagen. De picknicktafel werd voorzien van een tafellaken. De koffie, broodjes, kwarktaart en de noodles voor Yanto werden op de tafel gezet. Het was reuze gezellig en lekker.
Daarna verder met de rit naar Flevoland.

Om ongeveer 14.30 uur kwamen we aan bij De Eemhof en checkten we in. Tegenwoordig doe je al het voorwerk op het internet en krijg je de sleutels in de auto. Daarna nog even moeten wachten totdat de poort open ging en toen konden we naar het huisje. Mooi gelegen naast het water en kort bij alle faciliteiten. Een echt mooi geslaagde voorkeursboeking.

Yanto vond het een mooi huisje. Eerlijk gezegd vond ik, Bert, dat ik al in mooiere huisjes had geslapen. Maar tijdens een vakantie is een huisje minder belangrijk. Je bent toch het overgrote gedeelte van de tijd buitenshuis(je).

Nadat we alle spullen hadden uitgeladen en een kopje koffie hadden gedronken, moesten we de auto's wegzetten en hebben we aansluitend even het park verkend. Ook hebben we maar direct een bowlingbaan gereserveerd voor die avond.

Daarna terug naar het huisje voor een avondeten met tomatensoep en brood(jes). De tomatensoep hadden we thuis gemaakt en ingevroren meegenomen, zodat we ons geen zorgen hoefden te maken over het eerste avondeten.

Het bowlen die avond was erg leuk. Yanto had dat nog nooit gedaan (Overigens oma Els ook niet) en vond het erg leuk. Jammer genoeg voor hem heeft hij niet gewonnen die avond. Daarna heeft Yanto de klimtoren nog uitgebreid verkend. Naar boven, weer naar beneden en weer opnieuw. Er kwam geen eind aan. Uiteindelijk toch maar terug naar het huisje en was het bedtijd voor Yanto, die nog even wakker heeft gelegen, maar daarna als een roosje heeft geslapen.

's Morgens was het tijd voor het eerste gezamenlijke ontbijt. Yanto vond dit erg gezellig. Hij vond het wel vreemd om met zijn oma en oma Els samen te ontbijten, maar genoot zienderogen van het gezelschap.

Oma en oma Els gingen fietsen en Yanto, papa en mama gingen zwemmen. Lekker relaxed alles ingepakt en vertrokken. 's Middags nog even gebowld met zijn allen en daarna naar het huisje. Tegen het eind van het uurtje bowlen gaf Yanto aan dat hij het niet meer leuk vond. De geluiden waren: "Te hard." Daar begint hij steeds meer over te vertellen. Hij is de fase waarin echt alle geluiden leuk waren voorbij en begint nu echt te genieten van bepaalde geluiden en andere te ontwijken.

Woensdag zouden wij naar het Dolfinarium gaan. Toen wij 's morgens wakker werden regende het flink. Kortom, geen leuk weer om naar de dolfijnen te gaan. En dus zijn we gezellig samen naar de action factory geweest. Oma en oma Els gingen nog een beetje oefenen met Skip-Bo, een kaartspel waaraan we verslaafd zijn. Ook zijn we nog gaan zwemmen. Yanto vindt duiken erg leuk en onze vaste bezigheid in het zwembad was dan ook Yanto overgooien. Letterlijk Yanto van je af gooien en in het water laten vallen en vervolgens hem weer terug de andere kant op gooien. Hij kreeg er geen genoeg van.

Donderdag na het ontbijt de beide oma's weggebracht naar de Oostvaardersplassen. Zij gingen daar fietsen. Yanto en mama bleven lekker in het huisje en hebben zich heel relaxed voorbereid op de laatste keer zwemmen van deze vakantie. Daarna gaan eten in de action factory (Yanto kreeg een lekkere pannenkoek).
's Avonds is Yanto weer een beetje op tijd naar bed gegaan, omdat we vrijdag op tijd op moesten staan. Wij hebben allemaal al een heel groot deel van de koffers ingepakt en zijn daarna nog lekker gaan Skip-Bo-en. We hebben erg veel gelachen.

De terugreis op vrijdag verliep heel voorspoedig. Zonder files. Bij terugkomst zijn we nog even naar Stramproy gereden. We hebben als afsluiting van de vakantie nog gezellig gegeten bij 't Opsjupperke.
Lekker en gezellig eten voor weinig geld. Het was een mooie afsluiting van een mooie vakantie.

Yanto heeft erg genoten van de vakantie, maar na terugkomst bleek hij toch heel erg in spanning te hebben gezeten. Hij heeft toch erg met de vraag gezeten of hij nog terug zou gaan naar ons huis. Dit bleek doordat hij de zaterdag en zondag best veel gehuild heeft en er soms erg veel agressie uit hem moest. Heel erg om dat te moeten aanzien, maar door uiteindelijk toch met hem op vakantie te gaan en te laten zien dat wij hem nooit meer alleen laten, is de enige mogelijkheid om hem dat vertrouwen te geven. Hoe hard het ook mag zijn om hem na de vakantie zo te zien.

Zo. Nu de foto's:

Mama, volgens mij moet de paashaas naar de dokter. Die eitjes kleuren zo raar.

Een cadeau van de paashaas? Leuk, maar papa heeft de nodige moeite alles los te krijgen.

En toen had Yanto een eigen Kärcher. Van de paashaas. De Neeritterse paashaas wel te verstaan. Andere paashazen geven alleen eitjes.

Yanto's nieuwe passie: Op de achtergrond branden een hele berg kaarsjes. En die glaasjes en blikjes waar die kaarsjes in staan moeten af en toe afgewassen.

Onderweg naar Centerparcs de Eemhof. Bij Boxtel even picknicken op de parkeerplaats. Het tafelkleed werd gesponsord door oma uit Neeritter, die op de foto een broodje de schrik van zijn leven bezorgt.

De bagage van Yanto: Een koffer vol kaarsjes!

En tegenwoordig drinkt Yanto melk van de bruine koe.

Oma Els leert Yanto bowlen... of Yanto leert oma Els bowlen.

Iedereen mag natte haren krijgen. Yanto denkt daar anders over en heeft z'n eigen paraplu meegenomen.

Mini airkockey. Op de goede maat voor Yanto. Mama krijgt een kreukel in haar rug.

Yanto in het vakantiebed van oma. Oma zet haar tandjes in een kommetje. Bij Yanto is dat moeilijk en dus legt hij dekseltjes in het kommetje.

Goede opvoeding: Op terugweg wil Yanto ook koffie en dus krijgt hij ook een beetje echte Burger King-koffie. (Overigens ontzettend lekkere koffie!)

Het begin van de kermis in Haler: Ook Yanto laat zijn eigen ballon wegvliegen. Het kaartje is helaas nooit teruggekomen. Zal wel last van de aswolk hebben gehad.

Yanto in de speeltuin in Hunsel. Hulde aan het groepje vrijwilligers, die deze speeltuin beheren en onderhouden.

Geplaatst door Bert op 25 Mei 2010 om 17:37 uur.

Het leven raast voort.......

en wij razen mee. Vooral Yanto gaat als een razende roeland door het leven. Hij beweegt mee met alles dat op zijn pad komt. En wij kunnen alleen maar genieten en trots zijn.

Sinds ons laatste bericht is er weer heel wat gebeurd. Ten eerste is Bert vergeten de beloofde foto's te plaatsen. We hebben dikke pakken sneeuw gehad, Yanto heeft heel veel geleerd op school en thuis en wij leren elke dag weer van hem.
Voor een stelletje controlfreaks is het soms nog steeds moeilijk om te volgen in plaats van te leiden. Maar vaak kan het niet anders. Yanto geeft het tempo aan en wij volgen zijn stappen. De ene keer gaan die heel hard en de andere keer is het een pas op de plaats. Maar meestal is het rennen geblazen. Ook op school gaat hij erg snel. Ongeveer een maand geleden zijn we op gesprek geweest om een wat beter beeld te krijgen van zijn ontwikkelingen daar. Uiteraard wordt er iedere dag geschreven in het heen en weer schriftje, maar daar is voor ons niet genoeg uit op te maken wat hij nu precies kan en waar hij mee bezig zodat we daar thuis op een leuke ontspannen manier op aan kunnen sluiten.

Tijdens dat gesprek kregen wij het gevoel dat het allemaal erg goed gaat. Yanto voelt zich geweldig thuis op school. Hij is kwaad als hij een keer niet naar school kan als hij ziek is of een doktersafspraak heeft. Hij presteert steeds beter en met name schoolse vaardigheden als deelnemen aan de kring, geconcentreerd een werkje maken, op je beurt wachten enz verbeteren elke week. En dat zijn toch wel belangrijke factoren die een verdere groei bevorderen. Uiteraard is het heel moeilijk om te bepalen of zijn ontwikkeling snel genoeg gaat. Er is immers geen vergelijkingsmateriaal. De combinatie van zijn leeftijd waarop hij naar Nederland is gekomen en zijn "doofheid" in de eerste vijf levensjaren maken dat hij uniek is in zijn soort. En dan is er natuurlijk nog simpelweg zoiets als karakter en persoonlijkheid. Over dat laatste hebben we helemaal niets te klagen. Hij is het grootste deel van de tijd een zonnetje dat plezier heeft in het leven. Hij geniet van alles dat op zijn pad komt. Hij gaat zelfs lachend naar de tandarts waar hij toch al twee keer een paar flinke behandelingen heeft gehad. Maar aan de andere kant toont hij ook heel duidelijk verdriet en boosheid. Hij stopt dus zeker niet alles weg. Naar onze bescheiden mening is hij op een goede weg.

Carnaval was echt een feest voor hem dit jaar. Het is zijn derde keer en deze keer begreep hij echt wat er aan zat te komen. Hij was heel duidelijk in welk pakje hij aan wilde: CLOWN!!! Aangezien hij compleet uit zijn oude pakjes was gegroeid hebben we een nieuw gehaald en daar was hij supertrots op. Hij heeft een week zingend door het huis gelopen. Van 's morgensvroeg tot 's avonds laat klonk een vrolijk "lalalalala". Pas op donderdag kwamen we erachter dat ze op school aan het oefenen waren voor een voorstelling op vrijdag waar zijn groep "super sjoene daag" ten gehore zou brengen. En daarin stikt het van de lalalala's. Het gevoel om je kind dat een jaar geleden nog niet sprak, nu te horen zingen kan ik niet verwoorden. Je krijgt er in ieder geval kippevel van. We hebben drie optochten bezocht en zijn op dinsdag het café ingedoken met hem. Hoewel hij aan de ene kant genoot was het ook duidelijk te merken dat het geluid hem teveel werd. De BAHA moest uit en toen we vorige week in hetzelfde café (ons dorp heeft er immers maar één) gingen om even te stemmen gaf hij aan dat er geen zingen mocht zijn. Maar hij heeft genoten van de festiviteiten en zijn zangtalenten worden nog dagelijks gebruikt.

O ja, we zouden nog bijna vergeten te vertellen dat onze kerel bij oma in het "grote mensen bed" heeft geslapen. In januari kwam er nog een heel duidelijk NEE als we hem vroegen of hij bij oma ging slapen, maar in februari was het ineens wel prima. De eerste keer is super gegaan. Hij had lol voor tien want hij had oma verteld dat zijn rubberen ledlampje mee mocht in bed thuis. Thuis staat dat altijd op zijn boekenplankje, maar dat wist oma weer niet. Hij heeft goed geslapen en inmiddels met veel plezier al een tweede nacht bij oma doorgebracht. Voor papa en mama betekent dat toch weer een beetje meer vrijheid en oma geniet ook met volle teugen. Wat willen we nog meer?

Inmiddels komt pasen er alweer snel aan. Het verhaal van de Paashaas en de verstopte eieren lijkt hem nog steeds niets te zeggen. Maar het eitjes zoeken en vooral opeten is inmiddels wel een feest geworden. Hij kijkt ons niet meer aan met een vragend snoetje alsof hij wil zeggen: "Welke idioot legt die eieren nu overal neer?" Dat wordt dus weer genieten komend weekend. Maar dat is het eigenlijk elke dag. Wat zijn we toch bofkonten.

Snoep hier, snoep hier. Gooi het er maar in.

Yanto's privé-sauna. Met dank aan ome "Kale" eeehhhhh Karel.

Meneertje wil niet meer naar de kapper. En wat staan hem die lange haren toch prachtig.

Stralende oogjes, dat belooft niet veel goeds.

Een clownspak met Gamma-pletterpet. Een echte Gamma-fan.

Geplaatst door Lilian op 09 Maart 2010 om 17:35 uur.

Aardbeving Haïti (2)

Vandaag is door Wereldkinderen bekendgemaakt dat in Haïti bevestigd is dat de twee vermiste ouderparen met in totaal 3 kinderen zijn overleden.
Dit doet ons erg veel pijn.

Wij weten uit ervaring in welke emotionele achtbaan je zit als je de adoptieprocedure doorloopt tot en met het uiteindelijke afreizen.
Ook de emoties tijdens het ophalen van het kind in het land van herkomst zijn erg groot. Zowel voor de ouders als voor de thuisblijvers.

Het is onvoorstelbaar wat de thuisblijvers van deze twee families nu doormaken. Wetend dat de kersverse ouders met hun kind niet meer levend thuis zullen komen.

We leven dan ook erg met hun mee. En natuurlijk ook met alle medewerkers van Wereldkinderen.
Een dergelijke tragedie heeft zich nog nooit voorgedaan binnen de adoptiewereld.

Bert, Lilian en Yanto.

Geplaatst door Bert op 20 Januari 2010 om 21:25 uur.

Aardbeving Haïti

Hevig geschrokken hebben wij de berichtgeving rond de aardbeving gevolgd en vooral de vermissing van de twee ouderparen met hun kinderen en de medewerkster van Wereldkinderen.
Wij hopen dat iedereen gezond en wel gevonden zal worden.

Onze gedachten gaan uit naar deze mensen en vooral ook naar de thuisblijvers in deze moeilijke tijd.

Bert, Lilian en Yanto.

Geplaatst door Bert op 14 Januari 2010 om 12:01 uur.

En daar zijn foto's...

Het zijn foto's van de dag na de verjaardag van Yanto. De foto's van sinterklaas, de kerst en nieuwjaar komen in één bericht.

Op 25 oktober 2009 zijn we naar Bobbejaanland geweest met de familie van mijn (Bert's) schoonmoeders zijde.
Hieronder een kleine selectie van de foto's:

Dat water komt en gaat. Straks raakt het een van mijn tantes nog...

Oooh, wat gaat dat lekker snellllllllllllllll...

Ale zegen komt van boven. Hopelijk blijft het droog, want ook alle regen komt van boven.

Mijn papa verzette zich altijd tegen rondjes bij zijn werk als conducteur. Deze rondjes zijn erruuuuuug leuk.

Mama, poets die aap ook iedere dag zijn tanden??? Hij stinkt een beetje uit zijn mond.

Marijke Helwegen, eat your heart out. Mijn lippen zijn toch mooier en mijn stembanden ook.

Geplaatst door Bert op 29 December 2009 om 22:28 uur.

De beste wensen

Ook dit jaar weer een Yanto-kerstkaart.
Als je op de afbeelding klikt, dan opent een nieuw scherm met de grote versie.

Geplaatst door Bert op 22 December 2009 om 22:54 uur.

Van Sinterklaas naar de Kerstman

Sinterklaas.
De man met baard heeft inmiddels bij Yanto toch ook een plaatsje gekregen. Het vreemde is dat hij zich op het ene moment gedraagt of de man hem niet interesseert, maar het andere moment wel slecht in slaap valt van opwinding over het aankomende bezoek van Sinterklaas.
Dit jaar is hij met de school ook naar het huis van Sinterklaas in Weert geweest.
Yanto was erg onder de indruk van een zieke Piet. Die lag in de ziekenboeg in het huis in Weert.
Thuis heeft Yanto uitgebreid verteld wat met Piet gebeurd was.

Verder heeft Yanto natuurlijk de schoen gezet en veel cadeautjes gekregen van Sinterklaas. Gelukkig weet de Sint hem sinds 2 jaar toch iedere keer weer te vinden.
Op het verlanglijstje stonden: Een koffiezetapparaat, een magnetron, een stofzuiger, etc.
Ja, Yanto is al aan het werken aan zijn uitzet. Zou hij dan toch op school zijn liefde gevonden hebben???

Deze week was het weer Gamma-tijd. We hebben tegenwoordig een kalender ophangen. Daarop kan Yanto zien wanneer speciale dingen te doen zijn.
Het meest speciale blijft natuurlijk: Gamma.
Hij leeft er ontzettend naartoe en telt de dagen af. Soms zelfs letterlijk.
Afgelopen zondag was het Gamma-dag en hij was helemaal opgewonden.

Maar toen wij 's morgens wakker werden bleek een dik pak sneeuw te zijn gevallen en eigenlijk was het niet verantwoord om te gaan rijden.
We hebben alles geprobeerd, maar hij kon het niet begrijpen dat, na zolang wachten, de Gamma niet door zou kunnen gaan.
Hij was gewoon ontroostbaar verdrietig.
Uiteindelijk hebben we alle moed bij elkaar geraapt en zijn toch maar gaan rijden.
Een rit van normaal 20 minuten werd nu een uur, maar we zijn er geweest en Yanto had wederom de tijd van z'n leven.

Daarna nog even naar zijn school gereden, want daar was kerstmarkt. Yanto zag bijna direct de grote ketel met soep en het bleek ook nog zijn favoriete soep te zijn: Champignonsoep.
Hij heeft er twee koppen van gegeten. En nog een pannekoek mogen bakken.
Kortom, erg leuk.

En nu?
De kerst komt eraan.
Yanto (en wij ook, hoor) heeft er zin in.

De foto's plaats ik later onder dit artikel.
Daar ga ik nu aan werken.

Geplaatst door Bert op 22 December 2009 om 22:14 uur.

De Beddenwinkel, bedankt!

In 2003 zijn wij begonnen met onze domeinnaam en site op www.haupts.nl.
In die tijd was hosting van een internetsite nog niet zo vanzelfsprekend en goedkoop als vandaag en ook een domeinnaam registreren was niet zo normaal voor particulieren als nu.
Omdat wij toch al onze naam wilden claimen als domeinnaam en een site wilden gaan bouwen, hebben wij Jean-Peter Adams gevraagd of hij een oplossing wist.
Die oplossing werd gevonden op de server van www.debeddenwinkel.nl uit Geldrop.
Jarenlang heeft De Beddenwinkel ons de ruimte gegeven om onze site te beheren en heeft Jean-Peter Adams ons op technisch gebied ondersteund.
Drie weken geleden kregen we helaas het bericht dat De Beddenwinkel had besloten om ons te vragen onze site te gaan verhuizen. Dit besluit respecteren wij en afgelopen week zijn wij dan ook verhuist naar een andere hostingprovider.

We willen via deze weg Jean-Peter Adams en De Beddenwinkel.nl hartelijk bedanken voor al hun hulp en de ruimte waar onze site al deze jaren heeft mogen staan.

Geplaatst door Bert op 21 December 2009 om 16:00 uur.

Er is er één jarig ...........

Nou ja, al bijna weer "er was er één jarig". Vandaag was Yanto's 7e verjaardag. Zeven jaar alweer. En alweer bijna twee jaar in ons leven. Wat gaat de tijd toch snel.
Maar laten we eerst maar eens beginnen bij waar we de vorige keer gebleven waren. Het begin van het nieuwe schooljaar. Nu zeven weken geleden. Het was erg spannend. Hoe zou het gaan? Zou Yanto wel kunnen wennen? Zouden ze Yanto kunnen begrijpen op school? Na een week was dat al een beetje duidelijk maar nu na zeven weken helemaal. Het gaat geweldig goed. Yanto voelt zich thuis en veilig op school. Hij draait mee in het dagprogramma met enkele aanpassingen. En daaraan zie je dus dat de groepsleiding en alle andere professionals op Yanto's school geweldig zijn in hun vak maar ook allen een roeping hebben gehad om dit werk te gaan doen. We hadden niet meer kunnen wensen dan hetgeen er voor hem gedaan wordt. Aan alle voorwaarden die Yanto nodig heeft om op een positieve manier tot leren te komen wordt voldaan. En daardoor doet hij het dus gewoon goed. Uiteraard is het ontwikkelingsniveau nog lang niet te vergelijken met dat van een "normale" 7-jarige, maar voor een kind dat 5 jaar ontwikkeling gemist heeft, doet hij het meer dan goed. We zijn so wie so heel trots op ons ventje, maar als we dan op een ouderavond weer horen en zien hoe hij het doet, dan gloeien we weer helemaal van trots.


Helaas was er de afgelopen periode ook iets dat minder goed ging. De eerste week ging de busreis super maar helaas was dat de tweede week afgelopen. Toen werd Yanto regelmatig ziek in de bus. We hebben dus een aantal maal de bus kunnen dweilen en ook de groepsleiding op school werd na de busrit 's ochtends getrakteerd op een ondergespuugde bus of hij haalde (net als thuis) nog net de wc. Meteen zijn we contact gaan zoeken met de gemeente die het vervoer regelt. We hadden het sterke vermoeden dat het aan de blindering van de ramen in de bus lag. De eerste week had hij namelijk een bus met "gewone" ramen gehad maar vanaf de tweede week werd dat een luxere bus met getinte ramen. Ondanks alle pogingen van onze geweldige buschauffeur die werkelijk alles geprobeerd heeft (van andere plaats tot stoelverhoger) bleef Yanto ziek. Op school en thuis werd het eten aangepast maar helaas mocht niets baten. De Seabands (armbandjes die gebaseerd zijn op acupressuur) hielpen meestal net genoeg om niet meer te hoeven spugen maar fit was hij niet. Ondertussen gingen de weken voorbij en hadden we al tig keer contact gehad met de gemeente. Maar helaas, de gemeente nam contact op met Trafficon (een tussenpersoon tussen de gemeente en de vervoerder), die nam dan contact op met de vervoerder. En daarna weer de andere kant op maar er veranderde niets. Zeer frustrerend. Zeker omdat we al erg boos waren door de eerste reactie van een gemeenteambtenaar: "Daar zijn toch pilletjes voor." Ja, maar we gaan ons kind toch echt niet twee keer per dag, vijf dagen per week onder de medicatie stoppen waarvan bekend is dat je er erg suf van wordt. Zal erg goed gaan op school dan, niet? Uiteindelijk, vijf weken later na behoorlijke pittige mails van onze kant, kwam er eindelijk weer een "gewone" bus voorrijden. En ja hoor, Yanto is weer hartstikke fit tijdens en na de busreis. Aaarrrrggggggg, waarom kon dat niet meteen?

Maar goed, ondanks dat hij ziek werd in de bus stapte Yanto elke keer weer lachend in. Hij wordt 's morgens vrolijk wakker en geniet van elke dag. En regelmatig heeft hij dan een erg lieve opmerking of erg veel humor. Maar het grootste cadeau kregen we een week of drie geleden. Stel je voor: kwart over zeven 's morgens, papa is al werken. Mama en Yanto samen aan het ontbijt en dan zegt meneer na een tijdje heel bedenkelijk te hebben zitten dagdromen: "China klaar, Yanto thuis." Dat soort cadeaus krijg je niet vaak in je leven. Het kippevel liep over mijn rug en natuurlijk werd papa meteen gesmst. Wat is het dan heerlijk om te kunnen concluderen dat we het niet slecht gedaan hebben tot nu toe. We kunnen vrijuit praten met ons mannetje over de tijd die we samen in China hebben doorgebracht. Hij herinnert zich alles in detail en het kost ons soms veel energie om ons dingen voor de geest te halen. Maar Yanto houdt vol en weet ons altijd weer duidelijk te maken wat hij bedoelt.

Zo ook zijn verlanglijstje voor de verjaardag: oranje stokken, een wasmachine, een schroevedraaier, een groen lampje en een trommel. Tenminste dat was het lijstje de laatste twee weken. In de tijd daarvoor antwoordde hij steevast: "pfffftttt" (vertaling: deodorant). Aan al zijn wensen is voldaan vandaag. En nog veel meer. Er staat hier een stapel speelgoed, knutselspul, muziekinstrumenten, spellen, een kinderlaptop, een wasmachine en snoep waar bijna niet overheen te kijken is. Veel meer dan Yanto vandaag kon overzien. Maar de komende week is er tijd genoeg om alles eens te bekijken en ermee te spelen.

En nu gaan papa en mama, net als Yanto een uurtje of twee geleden, lekker naar bed want morgen is er weer een dagje Bobbejaanland gepland.
Maar jullie hoeven niet bang te zijn. Er zijn zoals altijd ook weer foto's....................

Jippie, een houten doos. VOLGENDE........

Wie het kleine niet eert, komt er nooit achter wat er in het pakje zit.

Kijk mama een groen ....., een blauw ........., een rood ........., een paars .......... ehhhhhh een hartje.

Kleine wasjes, grote wasjes. Stop ze in mijn eigen wasmachine. Echt waar, die zit in dit pakje.

Pfffffff, ze gaan telkens weer aan. Heeft iemand een emmer water?

Chillen, chillen, chillen op de deurmat.

Hieperdepieperdepiep hoera!!!!!

Allez, snapde gij er iets van? Zulle we het anders toch den Yanto maar vrage?

Geplaatst door Lilian op 24 Oktober 2009 om 21:13 uur.

De vakantie alweer voorbij

Wat vliegt de tijd toch vreselijk snel voorbij. Je bent nog niet gewend aan de vakantie of Yanto moet alweer naar school. En nu echt naar school.
Maar laat ik het eerst maar eens over de vakantie hebben. We hebben heerlijk genoten. De eerste weken van Yanto's vakantie moest papa nog werken. In die weken heeft Yanto veel gezwommen in de achtertuin. Natuurlijk zijn we samen ook wel lekker naar de speeltuin geweest of samen met Kaydee, Dawn, Onno en Treesje naar de kinderboerderij. Maar de echte uitstapjes hebben we toch gemaakt in de vakantie van papa.

De eerste dag van papa's vakantie kon natuurlijk niet missen: een uitstapje naar de Gamma en de Praxis. Yanto had in de aanloop naar de vakantie zijn eigen vakantieplanning gemaakt. Voor zijn kalender gebruiken we picto's en foto's die we met klitteband op de kaart van die dag bevestigen. Die methode gebruikte Yanto vervolgens geheel uit eigen initiatief voor zijn vakantieplannen. Hij had een groot stuk klitteband gevonden en plakte daarop de picto's van de activiteiten die hij wilde gaan doen. Zo kwam het zwemmen, de draaimolen, de achtbaan en de trein voorbij. Maar ja, hoe pak je dat aan met de Gamma en de Praxis. Dat had meneertje zo opgelost. Men neme een Gamma-krantje, men zoeke een klein Gamma-label en knippe dat uit. Dat bevestigt men op een stukje klitteband en voila, je plakt het erbij. En datzelfde met de Praxis natuurlijk. Hij was helemaal trots op zichzelf toen het aan de deur hing.
We hebben samen nog een plaatje van een dolfijn en van het strand gezocht en toen was de collectie vrij compleet.

We zijn dan ook met hem naar Ingrid, Maurice en de kids geweest aan zee. Een heerlijk dag op het strand die door files pas om drie uur 's nachts eindigde. Een beetje laat maar wel lekker. In de Tongelreep zijn we lekker gaan zwemmen, samen met oma en opa met de trein naar de Valkenier, met papa en mama naar het Dolfinarium, een middag naar de speeltuin, naar "oma Els" en oma's vriendin Mariet met de brommer (lees kinderscootertje) rijden, koekjes bakken met papa en o ja, natuurlijk de verjaardagen van papa en mama gevierd. Ook dat was voor hem genieten. Samen de slingers ophangen, tekeningen maken en daarna ontbijt op bed. Dan straalt hij van oor tot oor en geniet met volle teugen. Ik zou nog bijna vergeten te vermelden dat Yanto kan sturen!!! Dat was nog een probleem als hij ging fietsen maar dankzij de gouden tip van "de opa van Koen" om hem te laten rijden op een step was dat binnen één avond gepiept. Zelfs met het scootertje vindt meneertje nu perfect zijn weg. Scheelt voor ons weer een hoop op een neer lopen om alle heggen, bloempotten en auto's voor onheil te behoeden.

Kortom, we hebben een heerlijke vakantie gehad. Yanto heeft genoten en ook wij hebben echt een supertijd gehad. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan deze vakantie. En nu gaat Yanto alweer bijna een week naar school. De "grote-jongens-school". En hij vindt het geweldig. Hij is 's ochtends wakker en vrolijk als het licht aangaat. Als zijn broodtrommeltje ingepakt wordt houdt hij nauwlettend in de gaten of alles wel meegaat. En ja, hij eet boterhammen op school. Nou ja, één boterham maar met de voorraad fruit en groente die meegaat in dat trommeltje heeft hij genoeg om de dag door te komen. Hij stapt breedlachend in de bus die hem naar school brengt en geniet van de rit. Ook op school gaat het super. Hoewel hij natuurlijk nog moet wennen aan het schoolsysteem is men erg tevreden over hem. Hij doet mee, speelt, werkt aan zijn tafeltje en doet flink zijn best om te communiceren. Afgelopen week is hij al gaan gymen, snoezelen en zwemmen. En hij vindt het heerlijk. Volgende week krijgt hij zijn eerste individuele muziekles. Toen ik hem vertelde dat hij dan met een piano, trommel, triangel en andere instrumenten mag gaan spelen, begon hij heel hard te lachen en vertelde me dat hij dan wel de viool wil gaan spelen. Hij lag helemaal in een deuk bij het idee. We zullen zien welk instrument het gaat worden.

Hoewel het vandaag toch al de vijfde dag is dat hij naar school gaat, is hij nog steeds fit. En dat terwijl hij nu een uur en vijfenveertig minuten langer naar school gaat dan vorig jaar. Hij heeft nu echt al het ritme te pakken. Dat hadden we niet eens mogen hopen. Hij werd vandaag zelfs een beetje boos dat op de kaart van zondag die ik op de deur hing (de kaarten van vandaag morgen en overmorgen hangen telkens op de deur met de activiteiten van die dag) geen foto van de school hing. Een ideaal kind toch?

Maarruuhhh, genoeg verteld nu de foto's.

Mama, dat ding gaat niet vooruit. Duw jij ff?

Hopla, met de beentjes in de lucht.

Zou ik hiermee ook stroom kunnen opwekken?

China was toch het land van de "rising Sun"! Deze gaat alleen maar onder.

Papa kijk, een oude brombeer.

En wat roep je dan als de dolfijn de bocht omgaat: "Omgekiept."

Tatataaaaaaaaa, net de reclame van de C1000.

Stuiter, stuiter, stuiter. Daar ben ik heeeeeeel goed in.

Wat loopt dat verkeer hier toch netjes achter elkaar. In China gaat dat wel anders.

Jammie, groene prut op mijn koekje.

En alweer van die autootjes die zo netjes in een rijtje achter elkaar aan rijden. Raar land toch.

"Oma" Els, ik wil niet naar het vogeltje kijken. Aan de overkant is veel meer te zien.

Geplaatst door Lilian op 11 September 2009 om 09:27 uur.

Dennis en Mathilda op weg naar China en hun zoontje Delano

We willen jullie aandacht vragen voor de volgende site:

http://delano007.web-log.nl/

Dennis en Mathilda zitten tijdens het schrijven van dit bericht in het vliegtuig van China Southern op weg naar hun droom, hun zoontje Delano.

Geplaatst door Bert op 01 Augustus 2009 om 23:21 uur.

We zijn er nog...

We hebben lang niets laten horen. Sorry daarvoor.
De belangrijkste reden is echter wel een erg positieve: Yanto ontwikkelt zich zo ontzettend snel, dat we alle zeilen bij moeten zetten om hem te kunnen bieden wat hij nodig heeft.
Yanto is onder andere Viataal aan het ontgroeien. Hij is op een punt aangekomen waarop Viataal hem niet meer kan bieden wat hij nodig heeft.
Dat is op zich niet gek, omdat hij eigenlijk al te oud was voor Viataal. Maar hij werd wel toegelaten, omdat zijn ontwikkeling wel paste bij Viataal.

We kregen de moeilijke taak om een school te gaan vinden. Een echte school.
Maar zoals jullie inmiddels wel weten past Yanto niet binnen de bekende vakjes, waarin wij hier in Nederland denken. Yanto heeft hulp nodig in spraak-taal en op sociaal gebied. En die combinatie is voor Yanto wel te vinden, maar in de verkeerde proporties. Hij heeft meer hulp nodig op sociaal gebied en minder (maar wel zo belangrijk) hulp nodig op spraak-taalgebied. Yanto is speciaal.

Na een schifting bleven twee mogelijkheden over: Eindhoven of Hoensbroek. Allebei ver van huis en dat betekend een erg lange reistijd met een taxi. En dat is voor Yanto een moeilijk punt. Hij is namelijk na een schooldag bij Viataal al erg moe en de schooldagen op de echte school zijn langer. Tel daar de reistijd bij op en er blijft niet veel van ons menneke over.
Maar goed, als je moet kiezen tussen twee lange reistijden, dan kun je eigenlijk beide kanten op.

Maar toen kwam Viataal met een idee. Ze hadden tijdens een rondleiding op een school voor Zeer Moeilijk Lerende Kinderen (ZMLK) ontdekt dat de leerkrachten (bijna) allemaal gebarentaal beheersten. Kijk, dat lijkt er een stuk meer op. De verhoudingen kloppen een stuk beter.

En nu is de schoolkeuze dus gemaakt. Yanto blijft in Roermond, maar gaat na de schoolvakantie wel naar een echte school. Weer een flinke stap in zijn ontwikkeling.
Het levert echter ook de uitdaging op om Yanto te moeten leren wennen aan het naar school gaan met een taxi.
Hoe we dat exact gaan doen moeten we nog even bedenken. Het is een grote stap, zowel voor Yanto als voor ons, maar we kunnen hem onmogelijk blijven brengen en halen. Dus zullen we deze stap moeten nemen.

De ‘doofheid’ van Yanto levert hem ook grote voordelen op. Zijn ander zintuigen en zo zijn dusdanig ontwikkeld dat hij heel gemakkelijk heel veel informatie opneemt. En dan hoofdzakelijk visueel. Wat hij ziet kan hij reproduceren. En inmiddels lijkt dat ook op te gaan voor zijn gehoor. Hij praat steeds meer na. Net een papegaai. En dat zorgt ervoor dat hij steeds beter gaat praten.
Zijn geheugen is ook erg goed. Hij onthoudt echt alles. Dingen die hij ziet of hoort. En dat is voor ons soms erg moeilijk, omdat wij het ons niet meer herinneren.

Dit alles zal er zeker voor zorgen dat zijn ontwikkeling in een sneltreinvaart verder gaat en daar zijn we best trots op.

Ook is Yanto duidelijk bezig met een verwerkingsproces. Dit weerhoudt hem er echter niet van om te genieten van alles wat hij doet en om hem heen gebeurt.

Zo, genoeg verteld.
Tijd voor foto’s:

Kiekeboe!

Droog spul zo'n melkkoek...

Toe...blub...oe...blub...oet

Lekker kliederen met verf

Hoezo? Zeep? Ik was mijn handen nu toch.

Hmmm. Ik was toch lichtbruin?

Heb ik weer. Krijg ik een windmolen zonder wind.

Papa, zullen we de mini maar verkopen?

Lekker puh!

Geplaatst door Bert op 09 Juli 2009 om 21:59 uur.

Alweer een maand voorbij

Waar gaat de tijd toch heen? Wij kunnen het in ieder geval allemaal niet bijhouden.
Ons leven is wat dat betreft toch wel in een stroomversnelling gekomen sinds de aankomst van ons mannetje. De dagen vliegen voorbij, maar gelukkig vergeten we niet te genieten van het geluk dat ons gegeven is.

Yanto ontwikkelt zich in een razend tempo. En hoewel hij nog lang niet op een niveau zit van de "gemiddelde" 6 jarige zien we elke dag weer nieuwe dingen in zijn spel, zijn begrip, zijn communicatie, zijn gedrag enz. We hebben er een dagtaak aan om hem te ondersteunen in die ontwikkeling. Als je hem iets aanbiedt dat te makkelijk is voor hem werkt hij niet mee. Als het te moeilijk is dan volgt er een stressreactie. Het blijft elke dag weer uitdagingen aanbieden, afgewisseld met ruimte waarin hij zelf kan ontdekken en zijn eigen fantasie kan gebruiken. Het beste werkt het aansluiten bij zijn spel en daar nieuwe dingen aan toevoegen, maar dat is niet altijd even makkelijk.

In de afgelopen maand heeft hij volop genoten van de carnaval. Vorig jaar kreeg hij daar nog weinig van mee. Maar dit jaar genoot hij met volle teugen. Hij was er heel duidelijk in dat hij zijn clownkostuum aan wilde en niet het cowboypakje. Samen zijn we naar vier optochten gaan kijken en vooral in België waar met snoep en kleine prulletjes werd gegooid vond hij het prachtig. Maar ook de mooie wagens die bewogen trokken zijn aandacht. Maar favoriet waren toch de wagen met het toilet op en de grote wagen met een congaband. Tja, wc's en trommels staan respectievelijk op 1 en 2 in Yanto's top 10.

Waarom die wc nog steeds zo'n aantrekkingskracht heeft weten we niet. Het is niet het water want hoewel hij de wc spannend vindt, zijn de brillen veel belangrijker. Daar kun je mooi mee klepperen en de afdeling wc-brillen bij de Gamma is dan ook veel interessanter dan de hele Efteling op een zonnige dag.
We gebruiken zijn fascinatie om hem te belonen. Hij gaat bijvoorbeeld sinds twee weken, vier dagen per week naar school. Dat is best zwaar voor hem. Dus daarom zijn we de eerste keer dat hij ook op vrijdag naar school moest na de school met hem naar de Gamma geweest. Dolle pret en helemaal gelukkig. En dat wil je als ouder toch zien, nietwaar?

Daarnaast werken we momenteel met een beloningssysteem. Als hij goed zijn best doet, iets heel goed uitspreekt enz enz dan krijgt hij een "dikke duim". Die mag hij op een bord plakken en als hij tien "dikke duimen" heeft mag hij een cadeau uitzoeken. De eerste keer heeft hij een trommel gekozen, maar de tweede keer (afgelopen week) had hij een verrassing voor ons in petto. Het moest een grote wc worden. Ahum, en nu? Gelukkig hebben we hem kunnen interesseren voor een schommel(bank). Daar is zijn aandacht nu op gericht dus die gaan we binnenkort halen/bestellen. En dan weer op naar de volgende tien "dikke duimen". Vooralsnog is hij tevreden met een "foto" van een schommel uit de printer. Die printer is hem heilig. Telkens als hij thuis is komt hij je vertellen wat je moet zoeken op de computer en uit moet printen. Als hij de printer hoort zet hij een sprintje in om zo snel mogelijk de "foto" te kunnen bekijken, verknippen, verscheuren, laten lamineren of uitprikken.

We horen regelmatig van mensen: "Tjonge, daar hebben jullie de handen wel aan vol." Daar kunnen we volmondig "ja" op antwoorden. Maar we hebben nog nooit zo genoten met onze handen vol. En naast het geluk dat we hebben met Yanto in ons leven ontmoeten we op ons pad ook telkens weer nieuwe mensen met een groot hart die hun deskundigheid maar ook liefde voor de kinderen inzetten om alles uit de kast te halen.

Zo, nu zijn jullie weer een beetje bijgepraat. En nee, de foto's vergeten we niet.........

Als ik nu de BAHA uit zou zetten kon ik papa en mama lekker gek maken.

Van Gogh had maar één oor, dan moet ik met twee frommeloortjes toch zeker beter kunnen schilderen.

Papa, hou op. Ik ben geen (schilders)ezel.

Als ik nu toch een los zou komen, dan gingen al mijn remmen los.

Jullie met stille trom? Ik zal eens wat geluid maken.

Even onderduiken voordat die schildersgek me weer probeert te bekliederen.

Cool man! Ik doe ook aan spek, trucks en hondedrol of wat was het ook alweer.

Zij kleden zich altijd om als ze gaan werken. Hier zit ik dan in m'n badjas.

Zijn het al 10 dikke duimen? Dan wil ik mijn eigen WC.

Als je het waagt om in de buurt van mijn eten te komen, dan ..eh ...eh ....eh deel ik gewoon met je.

Geplaatst door Lilian op 16 Maart 2009 om 12:15 uur.

Zo, daar zijn we weer!

Een maand is voorbij sinds ons vorige bericht en de klachten stromen binnen. Mensen, sorry. Soms zit het er gewoon niet in.

Met de kerst heeft Yanto geleerd hoe je moet gourmetten. Niet zelf natuurlijk. Hij werd geholpen met bakken, maar mocht wel zelf bestellen wat hij gebakken wilde hebben. En dat deden we dan. Zoek eens een kind van zijn leeftijd wat twee hele uren lang zonder zeuren gezellig aan tafel zit mee te eten en te drinken en echt gezellig is. Wij hebben dat lot uit de loterij. Maar dat hij een winnend lot was en is, dat wisten we al langer.

Het oud-op-nieuw is Yanto doorgekomen met het kijken naar het vuurwerk. We hadden hem op tijd in bed gelegd en hem rond 22 uur weer uit bed gehaald. Bijna vergeefse moeite, want ons menneke vindt vuurwerk toch niet echt geweldig. Toen het dichtbij begon te knallen wilde hij naar binnen om vanuit het gesloten badkamerraam naar het vuurwerk te kijken.

In de tussentijd, tussen het vorige bericht en dit bericht, is Yanto een heel stuk meer gaan ‘praten’. Oké, het is vaak nog taal voor insiders. Maar vaak is hij best aardig te verstaan. En hij maakt 2 woord-zinnetjes. Echter, vandaag, werden we verrast door een langer zinnetje:
“Aardappel, zwarte pan, bakken”. Een echt 4 woorden zinnetje. Hij blijft ons iedere keer weer verrassen.

In de 2e week van januari hebben wij een voortgangsgesprek bij Yanto’s vroegbehandelgroep , zijn school, gehad. Voor het gesprek hadden we wel eens een gesprek in de wandelgangen gevoerd met verschillende personen en daaruit bleek dat Yanto niet voldoende aansloot bij de groep en nog veel te veel gestuurd moest worden. En dus zouden we, samen met Viataal, moeten uitkijken naar een andere school. Toen het gesprek begon kreeg het echter ineens een andere wending. Yanto was zo verbeterd in de voorafgaande twee weken, dat men heeft besloten om zijn observatieperiode met 3 maanden te verlengen. Erg goed nieuws, omdat te veel verandering voor Yanto ook niet goed is. Hij is dus gelukkig nog een tijdje onder de pannen.

Oh, overigens letterlijk en figuurlijk onder de pannen. Naast de fixatie voor toiletten heeft ons menneke pannen als favoriete speelgoed op school. Hij gaat heel erg graag naar school. Dat heeft hij in ieder geval niet van zijn vader. Ik ging helemaal niet graag naar school. Maar dat is weer een ander verhaal.

Ik vind het tijd voor de foto’s. Jullie ook?

Trommel....10. Nou ja, geen 10, maar wel veel.

Oh, is daar een mes voor.

Mooi, zo'n piratenpyjama. Gekregen van Grietje, Piet en Demi.

Kijk, mama. Dit is Lego. Zal ik wijzen hoe je moet bouwen?

Wow, vuurwerk. Gaan we nu naar binnen?

Handig, die catering in de trein...

Je wordt wel moe van al dat reizen.

Mogen we uitstappen? Gaan we dan weer naar een andere wc..eh..trein?

Mama, op de een of andere manier lijkt deze sneeuwman niet op de bouwtekening. Is ie van Ikea?

Wie heeft mijn bord zo vol gegooit? Papa is gek!

Nana na nana...

Heij Kammeraod, doot mich get te kloeke (tekst: Big Benny)

Zo, proost. Sterk spul dat sinaasappelsap, hik...

Geplaatst door Bert op 27 Januari 2009 om 22:15 uur.

Prettige dagen

We hebben bijna 75 kaarten rondgestuurd, maar het is voor ons niet mogelijk om iedereen een kaart te sturen.
Vandaar dat wij de kerstkaart bij deze online zetten voor iedereen.

De kerstkaart is gemaakt aan de hand van een afbeelding van het Wonderteam op het digitale TV-kanaal Nick Jr.
De favoriete TV-serie van onze Yanto.

Fijne dagen en een gelukkig nieuwjaar,


Bert, Lilian en Yanto (afgekort: BLY)

Geplaatst door Bert op 25 December 2008 om 11:45 uur.

Doei doei Thimo

Nog even een kort berichtje over een droevige dag in ons leven afgelopen maandag.
Na ruim 13 jaar van elkaar te hebben genoten hebben we afgelopen maandag afscheid genomen van Thimo.
Zijn lichamelijke gebreken werden zo zwaar dat we het moeilijke besluit hebben moeten nemen om hem in te laten slapen. Hij heeft een mooi leven gehad vol liefde, plezier, lekkers en veel geknuffel. En wij hebben al die jaren genoten van zijn zachtaardige karakter en we zijn alleen maar dankbaar voor wat hij ons gegeven heeft.

Yanto hebben we verteld dat Thimo nu een sterretje is dat boven in de hemel speelt. En daar heeft hij meer dan vrede mee. Hij heeft zelfs al bepaald welke ster Thimo's sterretje is.

We missen je grote knuffel.

Geplaatst door Lilian op 10 December 2008 om 21:45 uur.

Gemengde gevoelens

Afgelopen maandag was in alle opzichten een dag met gemengde gevoelens.
Het was precies een jaar geleden dat Yanto voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette. Een jaar geleden alweer dat hij op Schiphol probeerde om op een speelgoedquad van ongeveer tien centimeter probeerde te gaan zitten. Een jaar geleden dat onze naasten hem voor het eerst ontmoetten. Een prachtig moment.
Maar ook een jaar geleden dat we Yanto uit zijn eigen land weg hebben gehaald. Een jaar geleden dat hij uit zijn nog enigszins vertrouwde omgeving (in ieder geval qua geuren, uiterlijk van de mensen, klederdracht en dergelijke) vertrok. Een erg moeilijk moment. Vooral voor ons als adoptieouders want je haalt hem toch uit het land waar zijn wortels liggen.

Gemengde gevoelens dus. Alleen al daarom hadden wij ons een jaar geleden al voorgenomen om die dag niet te vieren. Natuurlijk is het een bijzondere datum, maar het is aan Yanto om over heel veel jaar aan te geven of het ook een dag is die gevierd mag worden.

Nog even als herinnering....., foto's van een jaar geleden.

Ga nou eens aan de kant! Ik kan toch niet zien of mijn limo er al aan komt!!

Ze denken dat ik lach omdat ik het bad leuk vind. Echt niet! Ik lach omdat ik weet welk kattekwaad ik het komend jaar uit ga halen.

Geplaatst door Lilian op 10 December 2008 om 21:35 uur.

Cadeau's, cadeau's en nog eens cadeau's

Dat is inmiddels Yanto's idee van sinterklaas. En dat terwijl hij echt niet overdreven veel gekregen heeft.
Maar het begon al met een paar keer de schoen zetten. Dat was al reuze spannend. Maar afgelopen vrijdag was het op school ook raak. Hoewel Yanto normaal op vrijdag nog niet naar school gaat, was hij afgelopen vrijdagmiddag van harte welkom want Sinterklaas kwam op bezoek met zijn pieten.
Om half twee waren we daar en nadat alles klaar gezet was en alle kindjes in kleine Zwarte Pietjes veranderd waren en met hun ouders en grootouders waren gaan zitten, kwam de sint binnen met twee pieten. Yanto was toch wel een beetje geintimideerd. Die meneer met die baard en die grote rode jas was wel erg dichtbij.
Maar het was ook erg leuk. Van elk kindje werd iets verteld en van Yanto natuurlijk dat hij zoveel van trommels houdt en thuis een heus drumstel heeft. We zullen het er maar op houden dat de sint het boek met kattekwaad thuis heeft gelaten omdat hij zich daaraan zou vertillen.

Yanto hield zich ondertussen druk bezig met de ballonnen die hij verzameld had en met de pepernoten die de pieten uitgedeeld hadden. Aangezien Yanto die niet zo lekker vindt, had hij een andere bestemming gevonden. Het is best leuk om die pepernoten plat te trappen. Als pedagogisch verantwoorde reactie werd hij door mij vermaand en terug naar zijn stoeltje gestuurd. Hmmmmm, wat nu? Stilzitten op zo'n stoeltje gaat ook vervelen en die pepernoten lokken toch wel. Nou, daar had meneertje iets op gevonden. Sinterklaas had schoenen aan waarvan de punt wat omhoog stak. Net ver genoeg om onder de zool een pepernoot te kunnen leggen zonder dat de sint dat gezien had. Die was druk met een ander kindje. Groot was dan ook de verbazing van de sint toen Yanto vervolgens op zijn tenen ging staan. Ik heb helemaal in een deuk gelegen. Zeker toen ik van Yanto ook nog een hele onschuldige blik kreeg toegeworpen. "Ik doe niets, sinterklaas trapt die pepernoten plat." Daarna heeft ons boefje nog een leuk spelletje gekregen en hebben we gezellig nog koffie en chocomel gedronken toen de sint weg was. Voor Yanto was het ranja en geen chocomel. Van chocolade wordt hij hyperactief voor een lange tijd en heeft hij een dag later flink buikpijn. Geen goede keuze dus.

Vrijdagavond hadden we bezoek. Oma was komen eten en daarna kwamen ook knuffeloom Mark, knuffeltante Dianne, neef Bas en nicht Kim op bezoek. Erg gezellig. En toen werd er ook nog hard op het raam geklopt. Toen Yanto ging kijken stonden er grote zakken met cadeautjes voor iedereen. Als eerste kreeg Yanto natuurlijk een cadeau. Jippie, een emmertje. Dat daar nog klei in zat was niet belangrijk. Hij had een emmertje!!!! Ook kreeg hij een paar blikken perzikken, zijn favoriete fruit uit blik momenteel. Hij hoefde ze niet eens uit het papier te halen. Hij wist ons al te vertellen dat het perzikken waren toen hij de vorm van het cadeautje zag. Hij lijkt wel een kleinzoon van zijn opa. hahaha

Yanto heeft genoten van de avond en wij natuurlijk ook. Maar op een gegeven moment was het genoeg. Hoewel hij nog niet eens alle cadeautjes had uitgepakt, vond hij het welletjes. Zijn emmertje was heilig en dat is dan ook mee naar zijn slaapkamertje gegaan.

En dan natuurlijk ook een paar foto's.

Er is hier zoveel ruimte. Moeten die drie zo dichtbij komen?

Jippie, een emmertje. Af! Die is van mij.

Zou het ook een beetje sneller kunnen? Er staat nog een hele berg voor mij!!!

Toch eens kijken of het echt geen cadeau voor mij is. Ze kunnen me nog meer wijsmaken!

Geplaatst door Lilian op 10 December 2008 om 20:34 uur.

Sinterklaas, wie kent hem niet...

... eh, Yanto!
Die heeft afgelopen week voor de eerste keer in zijn leventje een onderonsje met Sinterklaas en Zwarte Piet gehad.
De goedheiligman en zijn gevolg waren te gast in ons dorpje en boden de mogelijkheid om op audiëntie te komen in Ons Dorpshuis.
Er was echter wel een probleem:
De hoofdpiet was de pietendiploma's vergeten mee te nemen uit Spanje en dus moesten de aanwezige kinderen de pieten helpen om het pietenexamen te doen en hun pietendiploma te krijgen.

Dat is gelukkig goed gegaan.

Verder heeft Yanto voor de eerste keer een aantal keren zijn schoen gezet. Bij ons wordt daar een mandarijntje in gedaan om te voorkomen dat onze hond Thimo de wortel opheeft voordat Sinterklaas met zijn paard komt.

Alles met alles heeft Yanto flink wat meegemaakt deze week.

En ja hoor, hier komen de foto's:

Oh, mama. Wat is het spannend!

Ik hou het bijna niet meer!

Volgens mij glij ik sneller dan het licht.

En toen op bezoek bij die vreemde man met die rode 'muts'.

Geplaatst door Bert op 30 November 2008 om 22:12 uur.

Alweer gerepareerd

Tot mijn schrik kwam ik er vanochtend achter, dat we een beetje achterliggen op de site.
Sinds het laatste bericht is er alweer een hele hoop gebeurd. Yanto is een weekje behoorlijk ziek geweest. Achteraf denken we dat hij toch iets van een middenoorontsteking heeft gehad, hoe raar dat ook klinkt. Hij had flink temperatuur en voelde zich echt doodziek. Hij heeft een flink aantal dagen op de bank gehangen en verder niet heel veel gedaan. En ook niet heel veel gegeten en dat is toch echt niets voor ons mannetje.
Hij heeft in de tussentijd ook even oma besmet want die loopt nog met een flinke verkoudheid rond. En ook met mama heeft hij zijn bacteriën of virusje gedeeld. Ik heb een fikse keelontsteking achter de rug.

Maar goed, nu het goede nieuws. Afgelopen vrijdag zijn we weer met Yanto naar het ziekenhuis geweest en is Yanto opnieuw onder het mes gegaan. Dankzij het supersnel (en vooral goed) regelen door Dr. Hof was Yanto 's morgens om kwart voor negen al aan de beurt. Hij heeft een nieuw opzetstukje gekregen en er is een nieuwe "sleeping screw" geplaatst. De OK is geweldig verlopen, Yanto knapte op de recovery heel snel weer op. Eenmaal op de kamer (we hebben op de recovery nadat met de afdeling was gebeld dat Yanto weer terug kon, nog meer dan een uur moeten wachten) is hij flink gaan eten. Dus klaar om naar huis te gaan zou je denken. Nou, daar moest de anaesthesist nog iets van vinden vond men op de afdeling. Maar die nam de telefoon niet aan. Toen maar de zaalarts gebeld. Die was met een kritiek geval bezig, maar als dat klaar was zou hij meteen komen. Na twee en een half uur en nog drie keer vragen was Bert het beu. Toen werd ineens de anaesthesist weer gebeld en kreeg men te horen dat die zijn goedkeuring allang gegeven had.

Uiteindelijk zijn we toen om vijf uur vertrokken i.p.v. twee uur toen Yanto al helemaal zichzelf weer was. O ja, leuke bijkomstigheid van ons ziekenhuisbezoek was dat we Yanto's wappertante weer even gezien hebben. Heerlijk ff geknuffeld. Veel te kort natuurlijk maar dat maken we binnenkort zeker goed.

Maar goed, hij heeft weer een nieuw schroefje en een nieuw opzetstukje. Over ongeveer tien dagen moeten we weer terug naar het ziekenhuis voor de controle en als alles zit zoals het moet zitten, mag dan de Baha weer op het schroefje. En dan gaan we maar duimen dat het deze keer langer blijft zitten. Duimen jullie mee? Er zijn dit jaar al ruim 2000 bezoekers op onze site geweest. Als die allemaal duimen, dan gaat het vast goedkomen. Enne, niet alleen duimen, maar laat ook eens horen dat je er bent. Het gastenboek is er niet voor niets.

En ik zal Bert vragen om vanmiddag weer eens wat foto's te plaatsen. Dat wordt ook wel weer eens tijd, lijkt me zo.

Geplaatst door Lilian op 30 November 2008 om 10:33 uur.

Balen als een schroefje .......stekker

Het is niet onze week zullen we maar zeggen. Maar veel meer nog is het niet Yanto's week.
De hele ellende begon afgelopen zaterdag. Ik was naar een handboogwedstrijd in Echt met in mijn tas de batterijen van de Baha. En juist in die drie uurtjes moet het batterijtje natuurlijk leegraken. Resultaat: Yanto helemaal boos omdat hij natuurlijk niets meer kon horen. Maar dat probleem was met een nieuw batterijtje toen ik thuiskwam weer snel opgelost.
Maar toen kwam de zondag. En toen ontstond een groter probleem. Rond een uur of half één 's middags kwam Yanto naar me toe en maakte duidelijk dat ik de Baha van het schroefje moest halen. Dat had hij eigenlijk nog nooit gedaan. In eerste instantie gekeken of hij niet te hard stond, maar dat was niet het geval. Na nog geprobeerd te hebben hem ervan te overtuigen dat hij de Baha beter kon laten zitten wilde ik hem er toch maar even vanaf halen omdat hij niet te vermurven was. Maar toen ik de Baha van de schroef wilde klikken bewoog het hele opzetstukje mee!!!!! Jikes, dat was behoorlijk schrikken. Daarom wilde hij natuurlijk ook de Baha er vanaf. Heel voorzichtig heb ik de Baha van de schroef gehaald. En daarna maar met het ziekenhuis in Maastricht gebeld.

Daar vond men het geen spoed. Nee natuurlijk niet, maar wat moet ik doen tot ik morgen de poli kan bereiken? Niets dus. De Baha af laten en proberen de schroef te ontzien. Resultaat: Yanto hoorde de hele dag niets meer.

Maandagmorgen hebben we toen meteen gebeld met KNO en om 14.20 uur konden we terecht bij een arts-assistent in het ziekenhuis. We hadden toen nog een beetje de hoop dat alleen het opzetstukje loszat en vastgedraaid kon worden. Maar helaas bleek het schroefje in zijn schedel niet meer vast te zitten. Advies: een maand de Baha weer op de softband en hopen dat de schroef weer vast zou groeien. Aarrgrghhhh, weer bijna terug bij af. Toen ik Yanto duidelijk maakte dat hij weer een bandje kreeg, huilde hij tranen met tuiten. Hartverscheurend. Maar gelukkig hadden ze bij de audiologie nog een softband liggen. Anders had die besteld moeten worden en was hij nog langer doof geweest. Ik heb er meteen op aangedrongen dat ze voor Yanto een eigen softband bestellen. Ik vertrouw er echt niet meer op dat we dat ding in de toekomst nooit meer nodig hebben.

En toen kwam dinsdag. Yanto was erg vrolijk. Hij was volgens mij gewoon weer erg blij dat hij weer kon horen. Hij heeft de hele dag nergens last van gehad, maar zag wel wat bleek. En ik had toch het idee dat de schroef wat verder naar buiten stak dan maandag. Yanto is samen met ons naar het St. Maartenvuur geweest, maar aangezien hij vuur doodeng vindt, zijn we vrij snel weer naar huis gegaan. Nadat Bert de schroef weer netjes afgeplakt had om ze te beschermen is ons mannetje lekker gaan slapen. Toen ik hem weer in zijn bedje legde nadat ik hem even had laten plassen toen wij naar bed gingen, vond ik echter dat de schroef er vreemd uitzag. Nadat ik de pleister wat los had gemaakt werd duidelijk waarom: hij was helemaal naar buiten gekomen en zat dus gewoon los. Ik heb hem toen maar beetgepakt en wat er overbleef was een gaatje van een milimeter of twee doorsnee en 4 milimeter diep. Dat heb ik toen maar mooi afgeplakt en ons mannetje weer lekker laten slapen. Wat moesten we anders?

Vanmorgen ben ik om 8.40 uur gaan bellen met KNO. Daar kreeg ik een kerel aan de lijn die me vertelde dat ik dan maar om 16.15 uur moest komen!! Toen ik vroeg wat ik dan moest komen doen, weer naar een arts-assistent die geen antwoord heeft op mijn vragen kreeg ik als antwoord: "Even laten kijken." Ja daaaaaag, ik wil de specialisten (Dr. Hof of Dr. Stokroos) op dit gebied spreken. Hij zou het dossier van Yanto lichten en dan één van de twee artsen vragen me terug te bellen. Toen ik om half vier nog niets gehoord had, ben ik maar weer gaan bellen. Toen de arts me even later terugbelde, bleek dat die kerel die ik 's ochtends gesproken had dus helemaal niets doorgegeven te hebben!!!! Blunder nummer ........ ik ben de tel kwijt. De arts was bijzonder meelevend en reageerde erg goed. Aan de wond hoeven we weinig te doen, behalve wat antibioticazalf en afdekken tot het dichtgegroeid is. De arts zou gaan bellen om zo snel mogelijk een nieuwe OK te regelen voor een opzetstukje voor de andere schroef en ze zou zorgen dat onze apotheek het recept voor de antibioticazalf gefaxt zou krijgen. Over de nieuwe OK moet ik aanstaande dinsdag weer bellen. En dat recept dacht ik wel even op te gaan halen.

EEEEhhhh, helaas. Ook dat ging weer fout. Onze eigen apotheekhoudend huisarts was gesloten, dus had de assistente van de KNO het recept toch maar gefaxt en ingesproken op ons antwoordapparaat dat ik het morgen kon gaan halen. Maar omdat ik geen enkel risico wil nemen met een eventuele infectie heb ik de dienstdoende huisarts gebeld en gevraagd of het daar naartoe gefaxt mocht worden en ik het daar op mocht halen. Dat was geen enkel probleem. Dus maar weer met de KNO gebeld en gevraagd het recept naar de andere huisarts te faxen. Daar ben ik toen snel met Yanto heen gereden. Maar ondertussen was Yanto ook gaan klagen over pijn in zijn keel en was hij flink bleek. Lekker, dat kon hij er ook nog wel bij hebben. Aangekomen bij de huisarts bleek daar nog geen recept gearriveerd te zijn. Ach ja, dan bellen we maar weer met de KNO. "O, het is er niet? Wat vreemd. We hebben het wel gefaxt." Jaja, stuur nu nog maar een keer!!! De fax begon te piepen, maar toen hij uitgepiept was kwam er een prachtig wit blaadje uit. Dus maar weer gebeld. "O, wat vreemd. Dan proberen we het nog wel een keer." Je begrijpt dat ik toen aan de lijn ben gebleven tot we het recept hadden en gecontroleerd hadden of het allemaal wel klopte. Daarna ben ik naar huis gereden en is Yanto meteen de bank op gekropen. Hij was helemaal bleek en maakte duidelijk dat hij keelpijn, hoofdpijn en pijn in zijn benen had. We hebben hem toen een paracetamolletje gegeven en maar even op de bank laten liggen. Uiteraard heb ik wel even het wondje gecontroleerd. Hij had immers ook koorts en wie weet zat er wel een ontsteking. Maar ik kon niets ontdekken wat daarop wees. Na een half uurtje knapte hij weer wat op en hij heeft daarna flink gegeten van zijn aardappeltjes met rode kool.

Daarna heb ik hem onder de douche gezet, het wondje goed uitgespoeld en afgeplakt met de antibioticazalf en een pleister. Nog even een boekje gelezen samen en toen is hij als een blok in slaap gevallen. De koorts was door het paracetamolletje gezakt gelukkig. Hij is nu nog één keer even wakker geweest en was wat huilerig, maar hoge koorts had hij niet.

Het is dus niet Yanto's week, deze week. En een schroefje los en ook nog een griepje onder de leden (tenminste ik denk nu dat het een griepje is). Even afwachten of hij morgen fit genoeg is om naar school te gaan, en anders blijft hij tot 's middags thuis bij papa en daarna neemt oma de dienst over. Mama moet helaas werken.

We houden jullie op de hoogte van deze never-ending story (zo voelt het inmiddels wel).

Geplaatst door Lilian op 12 November 2008 om 21:05 uur.

De eerste verjaardag in Nederland

Afgelopen vrijdag was een geweldige dag. Yanto's eerste verjaardag in Nederland. Zijn eerste verjaardag in ons gezinnetje.
Maar de pret begon al eerder. Hij sprak al weken over de trommel(s) die hij wilde voor zijn verjaardag. Hoewel hij geen flauw benul leek te hebben van wat een verjaardag is, was het vooruitzicht op een trommel voldoende om zich te verheugen. Maar het concept tijd is hem ook nog vreemd. Om dat een beetje tastbaar te maken voor hem heb ik zitten knutselen aan een klapper waarin ik veertien showtassen heb gestopt met daarin een gekleurd karton voor elke dag, aangepast aan de kleuren die ze op school gebruiken voor een bepaalde dag. Op die showtas zitten stukjes klitteband. Daarnaast hebben we fotootjes en icoontjes van bepaalde activiteiten (papa werken, mama werken, school, poetsvrouw komt, Ludgard komt, met Karel boekjes brengen, mama gaat schieten, papa gaat schieten, verjaardag, sinterklaas, enz enz) gelamineerd en voorzien van het tegengestelde stukje klitteband. Op die manier worden vooruitkijkend op twee weken de activiteiten op die dagen gevisualiseerd voor hem. Elke avond halen we de kaart van de afgelopen dag van de deur en hangen we samen de kaart van de volgende dag op. Op die manier kijken we samen vooruit naar wat we de volgende dag allemaal gaan doen. En als er bijzondere zaken in die week zitten, zoals zijn verjaardag, dan bladeren we samen nog even door de klapper om te tellen hoeveel nachtjes hij nog moet slapen. En dat lijkt goed te werken.

Afgelopen donderdag heeft hij op school zijn verjaardag gevierd. Ik had de avond vantevoren tot heel laat zitten knutselen op trommels gemaakt van karton waar wat snoep en mandarijntjes in zaten. Als trommelstokjes hadden we eetstokjes uit China toegevoegd. Nadat hij heerlijke pannenkoeken had gegeten op school, kreeg hij een cadeautje en werd er nog een spelletje gedaan. En daarna mocht hij de trommels uitdelen. Dat ging prima tot mijn verbazing. Maar hij vond de trommels zelf ook heel mooi. Hoewel hij thuis het proefexemplaar had staan en hij natuurlijk zelf ook nog een trommel had gekregen op school, wilde hij voor hij naar huis ging de andere trommels toch maar weer gaan verzamelen. Erg schattig, maar we hebben hem toch maar uitgelegd dat die voor de andere kindjes waren.

Vrijdagochtend moesten we redelijk vroeg op, omdat de poetsvrouw zou komen. De trommel hadden we ingepakt en toen we hem wakker gingen maken, kreeg hij dat cadeautje alvast. De rest stond beneden. Toen hij de trommel uitpakte was hij verrukt. Een TROMMEL, dat was zijn droom. Hij heeft het ding meegenomen naar de badkamer en niet meer uit zijn zicht gelaten. Nadat hij aangekleed was zijn we naar beneden gegaan. Daar begon hij met het kleinste cadeau dat er lag. een Playmobil setje met een bad, wastafel, kastje en toilet. En toen vond hij het genoeg. Wat wil een kind van zes nog meer? Een wc EN een trommel, dat is alles wat zijn hartje begeerde. We hebben toen samen toch de andere cadeaus nog uitgepakt, maar die eerste twee waren toch het einde.

Daarna zijn we gaan ontbijten. Maar aan tafel moest hij toch even laten weten dat in de speelgoedboekjes op de plaatjes van de drumstellen vijf trommels stonden. Waar die waren gebleven wilde hij weten. hahaha, Nou schat, wat jij niet weet en van ons ook niet hoort is dat die in de kofferbak van de auto liggen en die krijg je vanmiddag van oma. Na het ontbijt en een lekker kopje thee met de poetsvrouw zijn we richting AZM vertrokken om eindelijk afscheid te gaan nemen van dat bandje om zijn hoofd. Hoewel de gehoortest een fiasco werd omdat meneertje echt niet meer geboeid wordt door blokjes waar een piepje in zou zitten, vertrokken we toch met een heerlijk gevoel. Eindelijk een snoetje zonder die indianentooi. Heerlijk. Nog even een tussenstop bij opa en oma in Maastricht en toen gauw naar de bakker voor een vlaai en nog sneller naar huis.

Daar kwamen oma en "oma" Els op bezoek. Die laatste had een heerlijke verjaardagstaart gebakken. Eerst de cadeautjes van "oma Els" uitgepakt en toen kwam de klapper. Drie trommels en een bekken. Samen een heel drumstel. Hij was helemaal hoteldebotel. Hij liep wat op en neer door de kamer en stuiterde van blijdschap. Eindelijk had hij vijf (nou ja vier in totaal) trommels. De losse trommel, die niet bij het drumstel hoorde moest toch echt ook even gemonteerd worden. Samen hebben we toen heerlijk taart gegeten en Yanto een bordje met slagroom. De man of vrouw die verzonnen heeft dat er nog iets anders bij die slagroom hoort is toch echt niet wijs geweest volgens Yanto.

Gisteravond zijn we toen nog, nadat we samen met oma door papa zelf gemaakte frietjes hadden gegeten, naar de buurvrouw geweest die zo lief was om zijn haartjes nog even te knippen. Zo stond hij er vandaag op zijn feestje voor vrienden en bekenden op zijn mooist op.

Vandaag heeft hij lekker uitgeslapen met papa. Mama moest vanmorgen al vroeg naar de kapper. Daarna lekker ontbeten en natuurlijk naar de bakker voor het ophalen van de rest van de vlaai. Jammer genoeg waren een paar mensen door ziekte niet aanwezig (beterschap allemaal), maar daardoor was het niet heel erg druk in huis, wat voor Yanto wel weer prettig was. Hij heeft genoten van alle aandacht en cadeau's die hij gekregen heeft. Hij had heel goed in gaten dat deze dagen voor hem waren. Dat mensen voor hem kwamen omdat hij jarig was en hij dus feest had.

Vanavond is hij doodmoe zijn bedje ingerold en in een onrustige slaap gevallen. Gelukkig heeft hij vanacht een uurtje extra en kan hij een beetje bijtanken want overmorgen is er gewoon weer school.

Dit is het boek met pictogrammen. Het werkt als een soort agenda voor Yanto.

Hieperdepiep, hoera. Yanto viert zijn verjaardag op school.

Wie jarig is krijgt cadeautjes...

... en moet trakteren!

Van papa en mama krijgt hij de Playmobil badkamer

Sta daar niet zo te fotograferen, maar help met in elkaar zetten!

Oh, een kaartje van Ludgard. Leuk. Jammer dat ze zelf niet kon komen.

Een wat-voor-een-bak heb ik gekregen?

Ik druk op het blokje, maar volgens mij is dit blokje kapot. Ik hoor niks.

Little drummerboy? Phil Collins eat your heart out. Deze jongen wordt hot!

Oma Els heeft deze mooie taart gebakken. In de vriezer??? Hij is k-k-k-koud!

Tante Dianne, ik probeer dit cadeautje uit te pakken. Kun je even stoppen met gekke-bekken-trekken?

Geplaatst door Lilian op 25 Oktober 2008 om 23:09 uur.

Zoals beloofd: ziekenhuis het vervolg

In het laatste bericht hebben we beloofd nog even terug te komen op de gang van zaken in het ziekenhuis.
Het begon al dinsdagmorgen. Toen hadden we een afspraak bij de arts die Yanto zou gaan opereren. Een leuk mens maar hetgeen ze vertelde was voor ons een verrassing te noemen. Ze vertelde dat de reden dat Yanto pas om 13.00 uur gepland was, te maken had met het feit dat degene die foto's kwam maken van de OK pas om die tijd beschikbaar was. Ook vertelde ze dat de operatie ruim een uur ging duren. Dat verbaasde ons omdat dit een kleinere ingreep zou zijn als de vorige en die dus korter had geduurd. Toen Bert daar iets van zei, werd er gereageerd met de opmerking: "met voorbereiding en zo kom je op ruim een uur." Omdat Yanto nogal druk was en overal aan zat hebben we alleen nog gesproken over het nuchter blijven en dat dat toch een probleem zou worden en over de dag waarop de Baha dan definitief op de schroef zou worden geplaatst. Afgesproken werd dat we nog gebeld zouden worden over het nuchter blijven en dat als alles goed verliep tijdens de OK, Yanto op zijn verjaardag op controle zou komen en dan de Baha schroef geplaatst zou worden.

Pas toen we het ziekenhuis verlieten, drong tot ons door dat we nooit toestemming hadden gegeven voor het maken van foto's van Yanto tijdens de OK. Toen de arts 's middags belde om de afspraken omtrent het nuchterblijven te maken, heb ik haar daarmee geconfronteerd. Ze gaf aan dat de foto's voor een Baha-congres waren en dat dit bij het maken van de afspraak bij de opname of door de andere arts (die de organisatie van het congres normaal in handen heeft maar nu met vakantie was) werd gedaan normaal gesproken. Omdat we in principe best anderen willen helpen door artsen te laten leren van Yanto's case EN er nu toch niets meer te veranderen was aan het tijdstip van de OK EN we wilden dat de OK niet weer uitgesteld zou worden, hebben we afgesproken dat de OK door zou gaan en de arts na de operatie op onderzoek zou gaan waar het allemaal was misgegaan.

Maar daarmee was het nog niet klaar. Op woensdag kwamen we op tijd aan op de afdeling. Gelukkig was daar deze keer niets op aan te merken. Op de anaestesisten des te meer. Maar daarover later meer. We hadden behoorlijke paniek verwacht doordat Yanto zo lang nuchter moest blijven. Maar tot onze verrassing viel dat reuze mee. Hij was zeker boos en verdrietig dat hij niet mocht eten, alle gebaren die hij kent voor eten zijn langs gekomen. Ook was er regelmatig sprake van een huilbuitje maar de paniek van de vorige keer bleef gelukkig achterwege. Op zo'n moment wordt ook ons weer duidelijk dat de communicatie met Yanto toch echt een heel stuk is verbeterd. Hij begreep dat hij pas mocht eten als hij "geslapen had bij de dokter".

Rond kwart voor één kreeg hij de pre-medicatie en was het weer feest. Hij had weer plezier voor tien. En ongeveer tien minuten later konden we weer naar boven naar de OK's. In de sluis begon ik weer met het aantrekken van de geweldig elegante overall. Ondertussen kwam de anaestesiste met een OK assistent (of zoiets want voorstellen was teveel gevraagd) naar de sluis. En toen ging het weer mis. Yanto werd zonder iets te vragen van het bed getild en zonder dat Bert ook maar afscheid kon nemen, meegenomen. Ik ben meegelopen naar de OK. Dat was zo'n lange tocht dat ik op een gegeven moment maar gevraagd heb of, als we een grenspaal voorbij kwamen, we de belgische of duitse grens overgestoken waren. Uiteindelijk kwamen we aan in de OK waar tot mijn verbijstering een complete professionele videocamera stond opgesteld. Er zouden toch foto's gemaakt worden!!! Geen videobeelden!!!??!!!
Het duurde toen nog minimaal tien minuten voor er begonnen werd met de narcose. Er moest eerst nog iemand gebeld worden die aanwezig diende te zijn blijkbaar. Yanto vond het helemaal niets. Hij maakte geluiden die ik herkende uit China toen hij bijzonder gespannen en angstig moet zijn geweest.

Nadat de ontbrekende persoon eindelijk gearriveerd was, werd Yanto door de anaestesiste in een houdgreep genomen met het kapje op zijn mond. Hij raakte meteen in paniek. Daarop vond persoon nummer twee het nodig om zijn benen ook nog een een houdgreep te nemen in een dusdanige positie dat het mannetje mij niet meer kon zien. Daarop heb ik die kerel aan de kant geduwd zodat Yanto me wel weer kon zien. Maar het duurde erg lang voor hij wegzakte. Even later werd duidelijk waarom: de airflow in het kapje stond veel te laag. Al met al heb ik nog hard mijn best moeten doen om hem wel een kus te kunnen geven voor ik de OK uit gebonjourd werd. Alweer een rampzalige actie van dit geweldige ziekenhuis.

Om half vier kregen we toen "al" bericht dat we naar de recovery mochten. Daar aangekomen bleek dat hij in een onbewaakt ogenblik de healingcap al van het opzetstukje getrokken had en de arts dus weer terug moest komen om dat te verhelpen. Er werd tussen neus en lippen verteld dat hij in de eerste twintig minuten toen hij wakker werd erg opstandig was. WE HADDEN TOCH AANGEGEVEN DAT WE OP DE RECOVERY MOESTEN ZIJN VOOR HIJ WAKKER WERD!!!! Weer een geweldige actie. Maar goed, ik heb Yanto toen lekker op schoot genomen en daar heeft hij nog lekker liggen slapen. Toen hij wat beter wakker werd af en toe gaf hij aan in bedje te willen liggen dus daar hebben we hem maar weer ingelegd. Uiteindelijk kwam rond twintig over vier de arts om een nieuwe cap te plaatsen en zijn hoofdje opnieuw te verbinden. Ze gaf wel toe dat het niet slim was geweest om alleen een pleister te plakken en geen verband daaroverheen te draaien. Chapeau, de eerste die het lef had om toe te geven een minder slimme zet te hebben gedaan. So wie so kunnen we van die arts niets verkeerds zeggen, behalve dan dat zij heeft gesproken over foto's i.p.v. video waardoor de OK dus zolang geduurd heeft. Er moet natuurlijk wel goed uitgelegd worden wat er gedaan wordt en dat kost nu eenmaal tijd.

Toen we rond kwart voor vijf terugkwamen op de kamer was Yanto misselijk en begon te braken. Ook een half uurtje later kwamen de drie slokjes water en de twee lepels mandarijnensap er weer uit. Maar toen die eruit waren knapte hij snel op en binnen korte tijd zat hij heerlijk te smullen van achtereenvolgens: een kom cup a soup met koekjes, een bakje mandarijnen op sap, een bakje met drie gesneden kiwi's en een bakje met twee gesneden tomaten. En dat bleef er allemaal in. Rond half acht hebben we het ziekenhuis samen met hem kunnen verlaten.

Zowel voor Yanto als voor ons een zware dag waar Yanto veel last van heeft gehad. Niet lichamelijk want van de operatie heeft hij verder weinig last gehad. Maar hij was daarna emotioneel wel een stuk labieler. Normaal voor ieder kind natuurlijk, maar voor ons mannetje nog eens extra door zijn achtergrond.

Gelukkig is de wond prima geheeld en heeft hij sinds afgelopen vrijdag de Baha op de schroef en hoort hij merkbaar nog een stuk beter dan voor vrijdag. En alle fouten die gemaakt zijn in het ziekenhuis hebben we tijdens de controle besproken en de arts heeft een aantal dingen nog met andere afdelingen opgenomen. En als "goedmaker" voor het niet vragen van toestemming hebben we de opgenomen beelden gevraagd. Onder de voorwaarde dat we die niet op YouTube zouden zetten hebben we die toegezegd gekregen.

En dan nu de foto's:

Yanto in z'n roesje: Hmm, lekker. Kan ik een flesje van dat spul mee naar huis krijgen?

Nee, nee, ik verstop mij niet voor de camera. Kan iemand mij de uitgang uit dit operatiehemd wijzen...

Zo, even alles om me heen vergeten... Als ik nu goed eet en drink dan ben ik hier lekker snel weg.

En dit is mijn nieuwe vriendje Ferdian. Leuke hè?

Geplaatst door Lilian op 25 Oktober 2008 om 22:03 uur.

Korte update

Vandaag was het dan zover: weer een OK op het programma. Gisteren zijn we nog even bij de opererend arts geweest. Daar zijn we zeer gefrustreerd vandaan gekomen. Waarom? Dat leggen we nog een keer uit. Het had in ieder geval niets met de arts zelf te maken.
Maar goed, het is vandaag allemaal boven verwachting goed gegaan. Yanto heeft het nuchter blijven dapper doorstaan. Hij heeft regelmatig gevraagd om iets te eten en dat ging op den duur ook echt wel gepaard met tranen. Maar hij leek te begrijpen dat dat niet mocht van de dokter.
Helaas had het lange nuchter blijven ook tot gevolg dat hij misselijk was na de OK. Daardoor heeft het verblijf in het ziekenhuis wat langer geduurd dan we gehoopt hadden.

Maar we zijn thuis en ons mannetje ligt lekker in zijn eigen bedje. Hij heeft wel regelmatig een huilbuitje, dus de spanning van vandaag is hij echt nog niet kwijt. Maar aangezien hij zich prima door ons laat troosten, lossen we dat ook wel weer op de komende tijd.

De arts heeft in ieder geval geregeld dat we volgende week vrijdag, op zijn verjaardag, op controle gaan en dat hij dan dat bandje eindelijk kwijt is. Dan wordt er ook meteen een gehoortest gedaan waardoor we ook weten of hij met de BAHA op het schroefje nog beter hoort dan met het bandje. Dat zou een nog mooier verjaardagscadeau zijn.

Maar nu gaan ook wij eerst bijkomen van alle stress en spanning vandaag. Binnenkort komen er nieuwe foto's en een uitgebreid verhaal van vandaag.

Geplaatst door Lilian op 15 Oktober 2008 om 23:21 uur.

Een onverwacht probleem met school

Dat je kind niet alleen bij de juffrouw wil blijven, daar reken je wel op als ouder als je kind voor het eerst naar school gaat. Maar dat dat geen enkel probleem is, maar het naar huis gaan wel: daar hadden we niet op durven hopen. Maar dat is dus precies wat er afgelopen maandag gebeurde.

Vanaf het moment dat we binnen zijn gewandeld is Yanto druk bezig geweest met ontdekken. Hij heeft alle boxen, kisten, doosjes en potjes van dichtbij bekeken. Maar daarnaast heeft hij, voor een eerste keer, ook verrassend goed meegedraaid in de routine van de groep. Hoewel we wel een groot deel van de ochtend aanwezig zijn geweest, hebben we het begeleiden en corrigeren van Yanto aan de groepsleiding overgelaten. En dames: petje af. Hoewel hij jullie af en toe te snel af was (troost: hij is ons ook nog regelmatig te snel af) hebben jullie hem netjes in het gareel kunnen houden. We hebben wel in de gaten dat hij ook hier weer druk op zoek is gegaan naar de grenzen. Omdat het de eerste schooldag was zijn die nog niet heel direct aangegeven, maar voor een eerste keer wist hij toch al vrij goed wat hij wel en niet kon maken.

Maar het belangrijkste is: hij heeft het super naar zijn zin gehad!!! Toen Bert en ik met de logopediste meegingen zwaaide hij braaf: doei doei. Hij is daarna verdergegaan met het verorberen van een kiwi en twee rijstwafels met jam. Hij heeft ons dus geen moment gemist. Niets paniek, niets huilen omdat papa en mama weg zijn. Daar gaat ons ego. Toen we terugkwamen werd dat door meneertje voor kennisgeving aangenomen en ging hij weer druk verder met zijn bezigheden.

Aangezien we niet teveel van Yanto wilden vragen op een eerste dag, hadden we in overleg met de behandelcoördinator besloten dat hij zou beginnen met een halve dag. Dus toen de rest van de kids aan tafel gingen vertelden we Yanto dat we naar huis gingen. Maar daar volgde een heel duidelijk "FOUT" op. Daar stonden we dan. Hij ging aan tafel zitten waar hij ook zijn fruit had gegeten en vroeg enigszins beledigd om zijn bordje. Toen hebben we maar besloten dat hij nog mee mocht eten. Wij kregen van de groepsleiding daarop ook een uitgebreide lunch geserveerd. Daar kon menig restaurant of hotel nog een puntje aan zuigen.

Maar ook na het eten volgde er een "FOUT" op de mededeling dat we naar huis gingen. We hebben hem daarom maar (pedagogisch geheel onverantwoord) omgekocht door te vertellen dat we 's middags naar de kermis zouden gaan. En toen ging hij toch maar mee. We waren heel blij op de terugweg. Mooier had het niet kunnen lopen. Blijkbaar is zijn vertrouwen in ons toch goed verankerd. Hebben we toch iets goed gedaan, denken we dan maar.

Zoals beloofd zijn we 's middags naar de kermis geweest. Nadat Yanto en ik eerst een rondje in de rups gemaakt hadden en hij er vrolijk en ik er groen weer uitkwamen, hebben we hem toch maar op de draaimolen gezet. Maar daar heeft hij bijna een ontzegging gekregen. Eerst heeft hij de rotor van de helicopter er bijna vanaf gedraaid. Er kwam een bako en een steeksleutel aan te pas om het ding weer te repareren. En daarna deed hij nog een greep in het decolleté van de dame van de draaimolen toen die zich bukte om het kaartje op te rapen. Als blikken konden doden ..........

Daarna heeft Yanto nog een paar keer in de botsauto gezeten met papa en gespeeld op de schuifautomaatjes. En toen kwam er toch nog een ritje in de rups, Yanto's favoriet. Maar niet met mama. Nee, met Koen en Janneke. En wat een ritje was dat! Koen en Janneke hebben volgens mij nog pijn in hun handen van het vasthouden van ons boefje. Hij probeerde namelijk om onder de veiligheidsbeugel door te kruipen. Maar dat is hem niet gelukt. Koen en Janneke hebben hem goed vastgehouden. Super. Daar mag hij gerust nog vaker mee in de rups. Nadat hij daarna nog een oliebol, die hij prompt omdoopte tot pannekoek, een portie kibbeling en een gebakken eitje had verorberd, is hij helemaal doodop zijn bedje ingerold. En het eerste dat hij daarna vroeg toen hij wakker werd op dinsdagmorgen was: "Juffrouw? School?" Helaas jongen, pas weer over een week.

De hele week heeft hij gevraagd om de juffrouw en de school, maar eerst was er nog de Meilingdag waar we gisteren naartoe zijn geweest. Deze werd gehouden in het Archeon in Alphen aan den Rijn. Een heel eind rijden maar wel de moete waard omdat we zijn chinese vriendjes weer hebben teruggezien. Shao, Kyra en Liam waren ook aanwezig. Jammer genoeg waren Mei-Lin en Yana niet in de gelegenheid om te komen, maar die gelegenheid komt nog wel een keer. Omdat Yanto van school niet alleen een mooie herinnering maar ook een verkoudheidje heeft overgehouden zijn we redelijk op tijd weer naar huis vertrokken. Eerst nog even gegeten bij onze vrienden van wokrestaurant "Pom Lai" in Horn. Echt een aanrader. Heerlijk. En daarna is hij weer helemaal happy zijn bedje ingedoken.

Vandaag hebben we het maar lekker rustig aan gedaan want de verkoudheid heeft Yanto heel lief met papa en mama gedeeld. Dank je wel schat!

O ja, voor de foto's nog even dit: Op 15 oktober wordt Yanto weer geopereerd. Dan krijgt hij het opzetstukje op zijn schroefje. En ongeveer een week later kan hij dan eindelijk dat gekke bandje van zijn hoofdje laten en de BAHA op de schroef zetten. Dat wordt een geweldig verjaardagscadeau.
Alleen de dag van de OK wordt een ramp. Iemand in Maastricht heeft namelijk verzonnen dat hij om 13.00 uur geholpen wordt en hij mag dus de hele ochtend niet eten. De vorige keer was het kwart over negen en toen was er al een uur geen land met hem te bezeilen. Dat wordt stress.

Maar goed, nog even wat foto's van een Yanto met bandje. Binnenkort eindelijk foto's van Yanto zoals hij is: het knapste mannetje van de hele aardbol.

De belangrijkste ruimte op school, aldus Yanto. Hier komt immers het eten vandaan.

Als je het verkeer in China gezien hebt, dan snap je ineens waarom hij hier niet met auto's speelt.

Stilzitten: wat is dat?

Dus jij bent een baby-pannekoekje? Is je papa of mama ook hier?

Van voor naar achter .......... Heen en weer, heen en weer ...........

Shao, kom we gaan ervandoor. Ze beginnen weer met fototoestellen te zwaaien.

Picknicken, was dat niet iets met een deken en gras?

Tomaat of loempia, tomaat, loempia, tomaat, loempia ...........Hellup.

Zo, inpakken en wegwezen.

"Die twee denken dat ik leuk blijf zitten. hahaha"

Geplaatst door Lilian op 21 September 2008 om 19:32 uur.

Eindelijk!!! De laatste stap is gezet.

Het is gelukt. De rechter heeft besloten dat Yanto vanaf vandaag ook voor het Nederlands recht onze zoon is.
Hoewel we ook vandaag nog wat hobbels hebben moeten nemen, omdat de procureur die beloofd had aanwezig te zijn, niet aanwezig was in eerste instantie, is de zitting toch voor ons heel positief afgerond. Er is nu nog een drie maanden hoger beroep termijn en daarna wordt Yanto officieel onder zijn volledige namen ingeschreven in het GBA. Maar dit was de laatste stap in de adoptieprocedure. Eindelijk. Het heeft nu lang genoeg geduurd.

Geplaatst door Bert op 11 September 2008 om 11:59 uur.

Doei doei vakantie

Balen, maar goed. Het is niet anders. Het dagelijkse leven is weer begonnen. Papa gaat weer braaf vijf dagen per week naar het werk en ook mama moet er regelmatig aan geloven. En binnenkort is ook de lange vakantie van Yanto afgelopen.

Jaja, je leest het goed. We hebben vandaag het geweldige nieuws gekregen dat Yanto al 15 september kan beginnen in de behandelgroep van Viataal. Ellie (de cliëntbegeleidster van Viataal die zich een slag in de rondte gebeld heeft om dit voor elkaar te krijgen), je bent een schat. Helemaal super. En dit keer hebben wij dus niets van het gevecht geleverd. Ook onze gezinsbegeleidster Ludgard heeft haar steentje bijgedragen door wat mensen aan het werk te zetten. En dat allemaal voor ons mannetje. Wat willen we nog meer.

We moeten nog even kijken hoe we de zaken aan gaan pakken qua gewenning. We kunnen hem natuurlijk niet de hele dag daar droppen. Dat zou hem weer heel onzeker kunnen maken. Het basisgevoel van veiligheid is er, maar die is echt nog niet rotsvast. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat allemaal wel op zijn pootjes terecht komt. Ludgard denkt mee, de mensen van de behandelgroep zitten vol smacht op hem te wachten dus hij valt daar in een gespreid bedje. En wij zorgen dan wel voor een zachte landing. Het wordt gewoon hoog tijd dat hij daar gaat beginnen.

Bang voor andere kinderen is hij niet meer. Integendeel: hoe ruwer hoe liever en meneer deelt zeker zoveel uit als hij incasseert. Tijdens de vakantie zijn we een dagje met de trein naar de Valkenier geweest. Hij heeft de dag van zijn leven gehad. Hoe harder, hoe liever. De achtbaan had een vaste klant erbij en mama maar meedraaien. Met papa in de botsauto's en daarna alleen het luchtkussen op. Eerst eentje waar je moest klimmen en daarna vanaf kon rollen en daarna een gewoon springkussen. Maar daar was hij alleen. Dat vond ie helemaal niets. Het kussen ernaast was erg druk met kinderen een kop groter dan ons mannetje. Dat leek ons een beetje veel van het goede maar hij maakte ons heel erg duidelijk dat hij daar toch echt op wilde. Oké, jij je zin. Na 30 seconden kwam hij ons even de BAHA brengen om vervolgens zich weer in het gewoel te mengen. Hij vond het helemaal super. Er werd van alle kanten gebotst en gestuiterd maar hij deed vrolijk mee. En hij deelde ook regelmatig een por en een duw uit. Nee, die redt zich wel. Dat komt wel goed.

Ook vandaag heeft hij zich even laten gaan nadat hij de hele dag bij oma is geweest. Toen we thuiskwamen stond Rami, ons buurjongetje van zes, buiten. Daarmee heeft hij een hele tijd met de bal gespeeld. Tot onze verbazing want tot vandaag was een bal echt niet interessant. Zo zie je maar, iedere dag iets nieuws. Gisteren was Marcel (de eigenaar van de schietbaan) het onderwerp van de dag. Alles was van Marcel, aldus Yanto. We zijn ook de hele dag zo ongeveer op de schietbaan geweest. Supergezellig. En nee, Yanto gaat niet letterlijk mee de schietbaan op. Bert en ik gaan om de beurt schieten en de rest van de tijd zitten we gezellig buiten onder het afdak wat te drinken en te kletsen. Relaxen op zondag noemen ze dat. Een aanrader hoor. Zeker als een collega van Bert, die vroeger zakelijke contacten had met de eigenaren van de schietbaan, ook even langskomt om weer even gezellig wat bij te praten.

Heel veel meer hebben we momenteel niet te melden. O ja, eigenlijk wel. We hebben onze lieve Yvi te koop staan. (Voor de mensen die niet weten wie Yvi is: dat is onze Mini). We hebben momenteel gewoon niet de tijd om het nodige werk aan het plaatwerk te verrichten en als dat niet gedaan wordt rot de Mini helemaal weg. En dat willen we natuurlijk ook niet. Dus als iemand zin heeft in een geweldig leuke auto met een geschiedenis ......... stuur maar een mail.

O ja, ook nog nieuws van het rechtbankfront. TNT is valselijk beschuldigd van het zoekmaken van ons dossier. Het zoekraken blijkt op het kantoor van de procureur te zijn gebeurd. Het slechte nieuws: het dossier is nog steeds niet gevonden. Het goede nieuws: de procureur komt zelf naar de zitting om de rechter te vertellen dat het dossier bij zijn kantoor is zoekgeraakt. We hopen dat de rechter daar genoegen mee neemt, maar we weten dat pas zeker als de zitting voorbij is.

En dan nu echt niets meer te melden en dus komen hier de foto's weer ........

Draaien, draaien, draaien maar dan heel hard.

Net papa's Mini, maar dan anders.

Hoezo rechts? Ik draai naar links!!

Dat meen je niet!! De chauffeur van deze trein heeft geen stuur?!

Is dit alles? Doe mij de achtbaan maar.

Geef gas of ik haal je in!

Jaja, ik graaf al, ik graaf al.

Mama, zijn we er nog niet? Papa zegt dat die man voorin geen stuur heeft.

Ff chillen.

Moet je dat ding aanduwen of zo?

Kijk papa, zo werkt een kleermakerszit.

Wel een rare aansteker voor zo'n kleine sigaret.

Papa, eet je softijs nou eigenlijk met je mond of met je neus?

Zeg maar nee want dan krijg je er .............

Geplaatst door Lilian op 01 September 2008 om 21:34 uur.

En alweer veel te laat .......

Nee, niet te laat naar bed want vanavond lag hij voor de verandering deze week een keer op tijd in bed. Ik bedoel meer dat we weer veel te laat zijn met het plaatsen van een update hier. Maar op de één of andere manier komt het er niet van. Drukte overdag met ons manneke en dan 's avonds nog even wat achterstallige werkzaamheden en daarna zelf uitgeteld op de bank en het bed in.

Maar goed, vanavond loopt Bert op de schietbaan in Baexem met een pistool te zwaaien (eeehhhh, schieten anders heb je toch echt een probleem met de eigenaar van de schietbanen) en Yanto ligt in bed, dus nu heb ik ff tijd om jullie weer eens op de hoogte te brengen van de avonturen van de laatste vier weken.

Laten we beginnen met de dagen na de operatie. Buiten de wond die natuurlijk nog even flink geirriteerd heeft, heeft Yanto nergens last van gehad. Het leek wel of er niets gebeurd was. Gelukkig maar, want we waren toch best bang dat het vertrouwen dat hij in ons heeft nog niet sterk genoeg zou zijn. Maar voor die angst is geen enkele aanleiding gebleken. Na een week zijn we nog even op controle geweest en hebben we meteen de papieren gekregen voor de volgende operatie. We hebben gevraagd of dat in de herfstvakantie zou kunnen. Dan kan hij daarna naar school zonder dat rare bandje.

Maar op dit moment: hij doet, speelt, praat (eehhhh, brabbelt), sloopt, maakt, knutselt, kust, knuffelt, zwemt, wandelt en eet alsof er helemaal niets gebeurd is. Heerlijk. Hij is zo ontzettend bezig met inhalen van alles dat hij in de eerste vijf jaar van zijn leven heeft gemist.

We proberen hem zoveel mogelijk aan te bieden om te ontdekken. Maar dat is niet altijd even makkelijk. Onze grens, wat betreft het aanbieden van leuke leerstof, is langzamerhand wel in zicht. Hij is echt toe aan het spelen en leren met andere kinderen. En daar komt de vroegbehandel groep van Viataal om de hoek. We weten sinds een week of vier dat hij inderdaad geaccepteerd wordt door Viataal, maar we moesten nog wachten op het antwoord op de vraag of er wel plek was. Gisteren hebben we daar eindelijk antwoord op gekregen. Het antwoord is: "Ja, maar ..........." En die "maar" is weer het gevolg van de gigantische bureaucratie in Nederland. Yanto heeft een AWBZ-indicatie voor de gezinsbegeleiding. Daardoor kan Viataal geen verkorte aanvraag doen voor de AWBZ-vergoeding van de behandelgroep. Dus wordt het een normale aanvraag die zes tot acht weken duurt. En gedurende die tijd kan hij dus nog niet beginnen. Heel erg jammer maar we hebben besloten dat we ons daar maar niet meer druk over maken. We gaan komende week even contact zoeken met de leerplichtambtenaar om ervoor te zorgen dat we daar geen problemen van gaan krijgen, maar dat verwachten we eigenlijk niet.

Maar nu eerst nog genieten van onze vakantie. We hebben er al één week opzitten en hebben er nog één over. Afgelopen week hebben we lekker rustig aan gedaan. Maandag zijn we lekker gaan zwemmen. In eerste instantie was Yanto boos. Hij wilde wel zwemmen maar begreep totaal niet dat we door de voordeur vertrokken en dan ook nog met de auto. Zwemmen doe je toch in de achtertuin in het zwembad. De bui waaide pas over toen we omgekleed waren en het zwembad in Weert binnenwandelden. En toen brak ook echt de zon door. Hij vond het geweldig. Om de haverklap hoorde je "bembem" (Yanto's voor zwemmen) door het hele bad. Na ruim vier uur was meneer het nog niet zat. Maar papa en mama wel dus toen zijn we toch maar gaan omkleden. En daar bleek nogmaals hoe geweldig hij het allemaal heeft gevonden. Op het bankje zat hij weer heel stilletjes te huilen. En zo stil huilen doet hij telkens als hij het ergens heel leuk heeft gehad en niet weet of hij daar nog ooit terugkomt. Dat is zo zielig om te zien. Hoe we hem dan ook verzekeren dat we nog vaker gaan zwemmen, dat bevat hij jammer genoeg nog niet echt. Maar goed, vandaag zijn we weer terug geweest en vond hij het weer helemaal geweldig. Daarna zijn we lekker gaan eten en toen naar de kinderboerderij. Hij vindt de geluiden die de dieren maken helemaal geweldig. De beesten zelf zijn minder interessant.

Eergisteren zijn we nog even naar "oma Els" geweest. Ook daar had hij het geweldig naar zijn zin. Vooral het stunten met de rolstoel van Jo, zijn nieuwe vriend, vond hij het einde. Ook hier hadden we bij vertrek weer stille tranen. Maar reken maar dat we ook daar nog veel vaker gaan komen.

Dan nog even de update van de rechtzaak en het verdwenen dossier. TNT weet nog steeds niet waar het pakket gebleven is maar de rechtbank heeft wel een datum gepland voor de zitting. Op 11 september (we hopen maar dat dat voor ons geen ongeluksdag is) worden we in Roermond verwacht. We hopen dat de rechtbank akkoord gaat met de uitleg en de kopiën van het dossier. Duimen jullie ook een beetje voor ons?

En dan nu, traditiegetrouw, de foto's.

Nee dat is niet snoepen, daar zitten heel veel vitamientjes in.

Ik wil wel muziek maken op dat glas, maar kan iemand dat harig ding van mijn rug afhalen.

Ik heb alleen een blok in het decolleté van oma gestopt. En nou moet ik in de hoek?

Baby-pannekoeken. Jammie met suiker, stroop en appelmoes.

Draaien, draaien, draaien, water, water, water. En ik kan nog niet aan de kraan!!!!

Geplaatst door Lilian op 15 Augustus 2008 om 20:55 uur.

Ziekenhuisdag 2: Panisch, stoned, boos en weer Yanto

Dat is in het kort de beschrijving van vandaag.
Om acht uur vanochtend werden we verwacht op de kinderafdeling. Dat was dus heel vroeg het bed uit, douchen, aankleden, tas pakken, proviand meenemen en de auto in. Nu zullen jullie denken: "proviand inpakken? Hij krijgt toch eten in het ziekenhuis." Later zal blijken waarom we toch met een tas vol richting Maastricht vertrokken. Onderweg was Yanto nog een beetje erg moe, dus de reis naar het AZM verliep zonder gezeur over eten. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen was hij helemaal verheugd. Jippie, alweer naar die leuke kamer met dat leuke bed en mijn vriendjes Jop en Job.

Op de kamer bleek dat Jop al naar de OK was. Dat was een goed teken. Het OK-schema was op tijd gestart. Nadat we eerst nog wat gezeten en rondgelopen hadden werd Yanto toch wel lastig. Hij had honger en welk eten hij door middel van zijn gebaren ook vroeg, hij kreeg niets. En dat begreep hij dus niet. Langzamerhand sloeg de paniek bij hem weer toe. Je ziet hem dan denken: "Krijg ik alleen nu niets of moet ik vaker honger lijden?" En dan is het heel frusterend dat de communicatie echt nog niet goed genoeg is om hem uit te leggen waarom hij niets mag eten.

Maar niet lang na de eerste paniek was er tijd voor een heel ander gedrag. Om alvast een beetje weg te doezelen kreeg hij 10 mg Dormicum, een slaapmiddel. Nou, geslapen heeft ie daar niet van maar hij heeft plezier gehad voor tien. Hij bewoog alsof hij de laatste vier biertjes toch had moeten laten staan, hij heeft voor ons gezongen (de tekst was vrij eentonig want meer als lalalalala kwam er niet uit), hij heeft zich helemaal een breuk gelachen en op en neer gewiebeld. Echt een heel vreemde gewaarwording voor hem maar ook voor ons. Je hebt in een minuut of vijf een heel ander kind. Maar we hebben er maar van genoten want dat deed hij ook.

Ongeveer een half uurtje later mochten we met hem naar de OK. Ik ben bij hem gebleven tot hij onder zeil was. Het kapje vond ie minder want het stonk. Maar hij was snel vertrokken en toen brak het wachten weer aan. Wachten tot we geroepen werden dat we naar de recovery mochten. Na anderhalf uur was dat alweer zover. Samen zijn we naar boven getogen. Meneertje sliep nog vrij vast en ondertussen waren twee verpleegkundigen bezig om zijn tulband wat beter te bevestigen. Hij had namelijk een drukverband om zijn hoofd om een hematoom tegen te gaan. Af en toe schrok hij even wakker om twee seconden later weer te gaan liggen en verder te slapen. Na ongeveer drie kwartier werd hij wat meer wakker en kregen we wat boze blikken cadeau van hem. Het was duidelijk dat hij het niet leuk vond, dat we dit hadden laten gebeuren met hem. Maar goed, dat is ook wel logisch. We hoopten alleen dat die blikken niet te lang gingen duren.

Na een kwartiertje werden we weer opgehaald door twee verpleegkundigen van de afdeling. Toen we op de kamer kwamen zijn we langzaam begonnen met wat appelsap en appelsientje. Maar meneertje had toch meer zin in soep. Oke, krijg je soep. Het infuus en die tulband bleven hem echt heel erg storen. Hij vroeg telkens om die weg te doen, maar ja, dat konden wij dus niet. Het resultaat was dat we de pluspunten die we gescoord hadden met de soep ook prompt weer kwijt waren. Weer boze blikken dus. Maar goed, de pluspunten bleven stromen want na de soep heeft meneer nog een bakje mandarijntjes op sap, een bakje kiwi, 10 koekjes en nog een kop soep verwerkt. Ook heeft hij een ernstige poging gedaan om de toiletpot stuk te plassen. Aan alle voorwaarden voldaan voor het verwijderen van het infuus zou je denken. Maar helaas, toen de verpleegkundigen om half twee kwamen om zijn bloeddruk op te nemen, werd even duidelijk gemaakt dat ze na de ronde wel het infuus wilden afkoppelen maar op zijn vroegst om half drie werd het infuus verwijderd. Ik heb toen aangegeven dat als ik het te lang vond duren, ik het zelf zou verwijderen. Dat leverde me een pissige blik op en de opmerking: "Dan brengt u ook zelf maar een nieuwe in als hij gaat braken." Toen ik als antwoord gaf dat een kind van één keer braken echt niet meteen uitgedroogd was, wist ze niets meer te zeggen maar werden we wel nog even verzocht om hem te temperaturen. Dat hebben we dan ook maar gedaan. Dat is tenslotte een voorwaarde om naar huis te mogen: een normale temperatuur. Leuk detail: er is ons totaal niet gevraagd of men iets te eten voor Yanto moest halen. We waren dus heel blij met de grote voorraad proviand die we meegenomen hadden. Ik weet niet wat hij anders had moeten eten. En dat hij honger had moge duidelijk zijn.

Om tien over twee kwam toen de verpleegkundige weer terug. En tot onze verbazing werd meteen het hele infuus verwijderd. Zo zie je maar, je mond af en toe opendoen helpt toch echt wel. Yanto's kamergenootje Jop zou als hij om half tien gedronken had na zijn OK verlost worden van zijn waaknaaldje. Dat is uiteindelijk om half twee verwijderd terwijl hij om half tien al netjes aan alle voorwaarden had voldaan. En als Jops vader toen niet was gaan vragen was er nog niets gebeurd.

Nadat Yanto wat gedoezeld, gespeeld, geklierd, gegeten en gedronken had verscheen rond kwart over drie Dr. Stokroos om nog even de OK na te bespreken. Inmiddels was ook Yanto's andere kamergenootje Job terug van de recovery. De OK was helemaal volgens plan verlopen en de wond had heel weinig gebloed. Mooi!!! Wanneer mag die tulband dan af? Hij zit er telkens aan te trekken en te duwen en we zijn bang dat hij het eraf trekt. Het antwoord van Dr. Stokroos was heel diplomatiek: "Als dat gebeurt, dan is dat niet erg." Goed zo, die onthouden we. Van Dr. Stokroos mocht Yanto naar huis. Over één week nog even een nacontrole en dan over drie maanden via het dagcentrum de "huid uitdunnen en de opzetstukjes plaatsen". En een week later is hij dan eindelijk van dat bandje af. We hopen dat dat een leuk verjaardagscadeau voor hem gaat zijn.

Omdat ook Job van de dokter naar huis mocht, is Bert de verpleging op de hoogte gaan brengen en gaan vragen om de ontslagpapieren. Tja, we moesten nog even wachten want er was overdracht. Tuurlijk, we hadden nog niet gewacht in die twee dagen. Dat moest toch nog wel even kunnen. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige met twee kleine papiertjes. Eén voor Yanto en één voor Job. Op dat papiertje stond niets meer dan de controleafspraak. Geen pijnmedicatie, geen wondverzorgingsadvies, helemaal niets. Toch nog maar even gevraagd want op de recoverypapieren stond als medicatie Diclofenac 12,5 mg. Het is natuurlijk ook niet handig om die papieren te lezen, maar ja, dat kan ik toch niet laten. We mochten hem paracetamol geven indien nodig. Nou, de komende drie dagen gewoon drie maal daags 240 mg en daarna zien we wel hoe het gaat. Enne, die temperatuur die we hadden gemeten ......... daar is nooit meer naar gevraagd. Hij had zo met 40 graden koorts naar huis kunnen gaan.

In de auto hebben we het verband snel verwijderd en de BAHA weer opgezet. Daarvoor kregen we dankbare blikken van ons mannetje. Inmiddels had hij al een tijdje besloten dat we eigenlijk toch niet zo slecht zijn. We hadden alweer knuffels, kusjes en een mooie glimlach mogen ontvangen. Heerlijk, dan is het extra genieten want dat betekent dat hij inmiddels echt vertrouwen in ons heeft. Doen we toch wel iets goed. Op weg naar huis heeft hij wat liggen doezelen en slapen, maar echt veel was dat niet. Eenmaal thuis ging hij regelrecht naar de bank, jas nog aan. Hem even lekker onder de deken gelegd, maar dat heeft niet lang geduurd. Hij heeft nog even lekker bij zijn papa op de bank gelegen en daarna was het weer de oude Yanto. Vol streken, energie en plezier. HIj heeft nog even de afwas gedaan (nee, dat is geen kinderarbeid, dat is waterpret als je even niet in bad mag) en natuurlijk weer gegeten. Twee eitjes, wat boontjes, aardappel, tomaat en bacon werden verorberd. Daarna moesten een ijsje, een kiwi, een nectarine en een zakje chips eraan geloven. We kunnen wel zeggen dat hij de achterstand die hij vanochtend had opgelopen weer heeft ingehaald.

Sinds zeven uur ligt hij in zijn bedje. Hij protesteerde totaal niet, heeft ook niet gehuild maar is als een blok in slaap gevallen. Helemaal doodop van alle gebeurtenissen de laatste twee dagen. Net voor hij in slaap viel heeft hij wel nog zijn verlanglijstje voor morgen doorgegeven. Hij wil oma en ome Karel zien. De planning voor morgen is dus klaar.

We willen iedereen die aan ons gedacht heeft en ons vandaag berichtjes heeft gestuurd of heeft gebeld, ontzettend bedanken. Dat doet ons heel erg goed. Thanx!!!!

Roze olifantjes: waaaaw

Leuk zo'n draaimolenbed, maar kan iemand de kamer even stopzetten?

Ik kijk niet naar je. Je bent niet lief!!!!

Een Chinees met een tulband aan de mandarijntjes. Hoezo multi-culti?

Oh, papa en mama zijn toch lief. Een echte Pooh ballon. Pooh is liiiieeeeeef.

Papa, schuif eens wat op. Ik lig op het randje.

Eitjes en cola. Ben ik ff ingeburgerd!!!

Geplaatst door Lilian op 18 Juli 2008 om 20:32 uur.

Een korte nieuwsflits

Yanto is net terug van de recovery.

De operatie is goed gegaan.

Meer informatie volgt vanavond.

Geplaatst door Bert op 18 Juli 2008 om 12:47 uur.

Ziekenhuisdag 1: Zonde van de tijd

Vandaag werden we om half twee in het Academisch Ziekenhuis (of moet ik tegenwoordig 'Universitair Medisch Centrum' zeggen???) in Maastricht verwacht.
Nou, we waren ruim op tijd. Om 13.06 uur om precies te zijn. In de hal moesten we ons melden bij de informatiebalie, waar we op werden gehaald door een vrijwilliger van de Unie van Vrijwilligers. Deze erg vriendelijke mevrouw bracht ons naar verpleegafdeling B2. Daar aangekomen werden we door een verpleegkundige naar de kamer gebracht. Yanto mocht zelf een bedje uitzoeken. De reden van dat bedje was ons niet helemaal duidelijk. Yanto zou toch niet blijven slapen. Dit bleek echter niet duidelijk gecommuniceerd, maar het bleek gelukkig wel in zijn dossier te staan. Maar goed, een bedje is altijd makkelijk om te wachten. En dat bleek dan ook onze belangrijkste invulling van vandaag te worden.
Maar goed, er moesten pre-OK-onderzoeken gedaan worden en dat is natuurlijk erg belangrijk.

Eerst werden we door twee verpleegkundigen gevraagd om enkele vragen te beantwoorden. Deze vragen waren onder andere:
- Is Yanto ziek geweest de afgelopen tijd?
- Heeft Yanto allergieën?
- Is Yanto in de buurt geweest van zieke kinderen?
- Heeft Yanto de waterpokken gehad?
- Is Yanto compleet gevaccineerd?

Verder werd gevraagd hoe wij bij Yanto de temperatuur namen? Onthoud deze ene vraag goed.

Vervolgens kregen wij een rondleiding over de afdeling en uitleg over sommige regels.
En toen was het wachten begonnen en dus op naar de speelkamer.

Na ongeveer een half uurtje wachten werden we geroepen dat de KNO-artsen gesignaleerd waren op de afdeling. En dus gingen wij terug naar de kamer.
Daar aangekomen kwam de KNO-arts. Het bleek een arts-assistent te zijn.
Zijn belangrijkste vragen waren:
- Is Yanto ziek geweest de afgelopen tijd?
- Heeft Yanto allergieën?
- Is Yanto in de buurt geweest van zieke kinderen?
- Heeft Yanto de waterpokken gehad?
- Is Yanto compleet gevaccineerd?

Nadat hij vertrokken was zijn we maar weer naar de speelkamer gegaan.
Wederom na ongeveer een driekwartier wachten kwam de kinderarts. Nou ja, dit bleek een co-assistent. Zij luisterde even naar Yanto's hartje en had nog enkele interessante vragen:
- Is Yanto ziek geweest de afgelopen tijd?
- Heeft Yanto allergieën?
- Is Yanto in de buurt geweest van zieke kinderen?
- Heeft Yanto de waterpokken gehad?
- Is Yanto compleet gevaccineerd?

Daarna maar weer terug naar de speelkamer. Toen Yanto terug naar de kamer moest voor toiletbezoek kwam de pedagogisch medewerkster. Zij kwam met een koffertje met spuiten, een beademingsmasker, OK-kleding, enz. Ook een fotoboek zat in de collectie. Dit alles bedoelt om Yanto op de operatie voor te bereiden.

Daarna arriveerde Yanto's eten. Tijdens het eten kwamen drie witte jassen binnen. Dit waren arts-assistenten van de kinderpoli. Tijdens het eten moest nog even naar Yanto's hartje worden geluisterd. En de volgende vragen worden beantwoord:
- Is Yanto ziek geweest de afgelopen tijd?
- Heeft Yanto allergieën?
- Is Yanto in de buurt geweest van zieke kinderen?
- Heeft Yanto de waterpokken gehad?
- Is Yanto compleet gevaccineerd?

Daarna, weer een tijd later arriveerden twee KNO-artsen. Nou, ja. Op het naamkaartje stond Semi-Arts. Yanto zou twee schroefjes krijgen. En ze vroegen of alles goed met Yanto was en zo. En toen vertrokken ze weer.

Daarna begon het grote wachten op de laatste persoon, de anesthesist. Deze zou tussen 17 en 18 uur komen. Maar goed, uiteindelijk is dat een heel belangrijke persoon. En dus moet je wachten. Maar we zagen maar niemand. Wachten, wachten, wachten... We werden er moedeloos van en Yanto begon honger te krijgen en in lichte paniek te raken, omdat hij niets kreeg. Erg vervelend. Wachten, wachten, wachten...
Om 19.15 uur arriveerde ze. En ze had belangrijke vragen:
- Is Yanto ziek geweest de afgelopen tijd?
- Heeft Yanto allergieën?
- Is Yanto in de buurt geweest van zieke kinderen?
- Heeft Yanto de waterpokken gehad?
- Is Yanto compleet gevaccineerd?

Eindelijk mochten we rond 20 over zeven weg. Weg om te gaan eten. En Yanto had het echt helemaal gehad.

Toen hij de kamer verliet begon hij stilletjes te huilen. Hij was vriendjes geworden met kamergenootje Job. En nu moest hij weg. Erg droevig werden we ervan. Maar morgen zien ze elkaar weer terug.

Oh, ja. Herinner je je de vraag over de thermometer nog? Waarom ze die gesteld hebben weet ik niet, maar we hebben in ieder geval geen thermometer gezien.

Morgen om 9.15 uur is het zover. De grote schroefjesdag breekt dan aan. Eindelijk.
Tot morgen.

Oh, ja. Hier zijn de foto's.

Hmmm. Lellel. Bibi. (even vertalen: Hmmm. Lekker. Kiwi.)

Zo, even een lekker brutaal gezicht trekken naar de camera.

Yanto en zijn splinternieuwe vriendje Job.

En na zo'n lange dag en weinig eten is een zakje met frietjes van de Mac wel erg lekker.

Geplaatst door Bert op 17 Juli 2008 om 23:21 uur.

Suske en Wiske en het verdwenen dossier

Vorige week is Bert maar eens gaan bellen met de advocaat die onze zaken voor het adopteren van Yanto voor het Nederlands recht regelt. We zouden teruggebeld worden maar omdat dat maar niet gebeurde heeft ie nog maar eens teruggebeld. De mevrouw die hij gesproken had bleek ziek te zijn en de advocaat zelf die hij op dat moment aan de lijn had, bleek niet op kantoor te zijn en dus het dossier niet in te kunnen zien. Maar hij zou de volgende ochtend terugbellen. Je raadt het al: niet dus. Dus heeft Bert maar weer gebeld. Deze keer kreeg hij weer een dame aan de lijn die daarop de rechtbank heeft gebeld. Hij kreeg als antwoord dat het door de vakanties allemaal wat langer kon duren. Leuk verhaal, maar in februari toen het dossier naar de rechtbank is gestuurd door de advocaat, was er echt nog geen vakantie. Maar goed, toch maar weer een tijdje afwachten en dan maar weer bellen.

Maar het verhaal kreeg vandaag een bijzonder vervelend staartje. Ik werd gebeld door een medewerkster van het advocatenkantoor. Ze vertelde dat ze vandaag nogmaals gebeld had met de rechtbank aangezien ze daar vorige week een computerstoring hadden gehad en ze toen niets hadden kunnen nakijken. Maar toen ging het pas echt mis. In de computer was onze naam nergens te vinden. Daarop heeft ze naar de procureur gebeld in de hoop dat daar ons dossier wel bekend was. Maar ook daar was niets bekend. Conclusie: ons dossier is nooit bij de rechtbank afgeleverd door TNT. Goh, dat komt ons toch echt heel bekend voor. Was er niet ook zo'n verhaal met ons pakket voor Yanto toen hij nog in China woonde?

Maar om een lang verhaal kort te maken: het pakket met de gelegaliseerde adoptiepapieren van Yanto is zoek. Het advocatenkantoor heeft een onderzoeksverzoek gedaan bij TNT maar we weten dat dat ook een wassen neus is. De advocaat heeft inmiddels een schaduwdossier met kopiën opgestuurd naar de rechtbank. Als we een goedgezinde rechter hebben neemt hij genoegen met de kopiën van de gelegaliseerde papieren en als we pech hebben en een lastige rechter hebben........... nou, daar willen we niet eens over nadenken.

De medewerkster van het advocatenkantoor gaat begin volgende week weer bellen met de rechtbank om te proberen spoed achter de zaak te zetten en de rechter te overtuigen van het feit dat met een afwijzing vanwege het ontbreken van de originelen niemand gebaat is. We kunnen niets anders dan duimen en afwachten.

Maar eerst deze week doorkomen. Aanstaande vrijdag is schroefjesdag. Dan krijgt Yanto de twee schroefjes in zijn schedel geplaatst in het ziekenhuis in Maastricht. Een vrij simpele ingreep, maar toch. Ze gaan wel zitten boren in het bolletje van ons mannetje. En helaas kunnen we nog niet zo goed met hem communiceren dat we hem uit kunnen leggen wat er staat te gebeuren. Het is dus afwachten in hoeverre dit invloed gaat hebben op zijn vertrouwen in ons. Ook dit is dus duimen en afwachten.

Gelukkig hebben we veel mensen om ons heen die ons steunen. Thanx, we houden van jullie.

Geplaatst door Lilian op 16 Juli 2008 om 00:27 uur.

Stapje voor stapje

... leert ons mannetje. Maar hij maakt wel heel veel stapjes op een dag. Alles dat hem aangeboden wordt zuigt hij op als een spons. Hij onthoudt dingen die wij allang weer vergeten zijn. Maar gebaren blijft heel belangrijk voor hem. Hoewel hij ons prima begrijpt als we Limburgs tegen hem praten, lijken de dingen veel beter te blijven hangen en beter voor hem te reproduceren te zijn als we naast het spreken ook gebaren. We hadden ons al voorgenomen om hem ook te blijven leren om te gebaren, maar dat idee is alleen maar versterkt in de loop der tijd. Hij gaat langzamerhand ook steeds meer praten. Zonder de gebaren kunnen we een gedeelte verstaan maar heel vaak is het gebaar dat hij maakt voor ons het herkenningspunt. Maar zijn zelfvertrouwen om erbij te praten groeit enorm omdat hij het idee heeft dat we hem hebben begrepen door zijn praten. Daardoor gaat ie steeds meer praten en proberen. Heel mooi en heel ontroerend.

Gisteravond had Bert even een gigantische brok in zijn keel. Yanto zegt al een heel tijdje heel duidelijk: Doei, doei. Maar tot gisteren was dat telkens omdat wij hem vroegen dat te zeggen als we ergens weggingen of iemand wegging. Maar niet gisteren. Ik ging hem op bed leggen en Bert bleef beneden. Hij kuste Bert nog even en toen Bert zei: "Tot morgen, lekker slapen", draaide meneertje zich om en riep spontaan": "doei, doei". Daarmee had hij weer een hoop pluspunten opgebouwd bij zijn papa.

Vandaag was ook weer zo'n dag vol vooruitgang. We kregen vandaag bezoek van Monique, Nico en Koen. Tja, wie zijn dat? Buren, vrienden, bijzondere mensen in ons leven en het leven van Yanto. Van die mensen die (bijna) elke dag even op de site kijken of er iets nieuws opstaat. We hebben eerst lekker een stukje vlaai gegeten en daarna zijn we gaan barbecuen. Neehee, niet meteen na elkaar. Daar zat nog een heel gezellig anderhalf uur tussen. En in dat anderhalf uur, eigenlijk de hele middag hebben we genoten van Yanto en Koen. Ze hebben samen in de tuin gespeeld. Echt heerlijk om te zien. En ook bijzonder want tot vandaag had Yanto eigenlijk nog nooit een lange tijd met iemand samen gespeeld. Na even trok hij zich dan weer terug en ging weer zelf spelen. Alleen met mij en Bert (en de laatste tijd ook oma) lukte het om hem wat langer te boeien. Maar niet vandaag. Die twee hebben gespeeld met de bal, gerold over het gras, over elkaar heen gekropen. Gewoon heerlijk samen bezig geweest. Zo zien we elke dag weer iets nieuws en genieten we weer. En niet wij alleen. Monique, Nico en Koen hebben ook genoten van ons mannetje.

En dan natuurlijk nog even de zakelijke dingen. De opname in het ziekenhuis is geregeld. Maar voor zijn school (of iets vervangends) is nog heel wat te doen. Uit het gesprek met Ludgard en Gemke (de gezinsbegeleidster en de psychologe) van het audiologisch centrum kwam naar voren dat er voor Yanto eigenlijk twee mogelijkheden waren: een vroegtijdig behandelgroep van Viataal en het vroegere MKD in Wessem dat nu onder de Mutsaerstichting valt. Toen ons de details werden verteld, werd eigenlijk wel duidelijk dat Viataal de beste optie zou zijn omdat daar ook NMG (Nederlands ondersteund met gebaren) wordt gebruikt. Heel belangrijk voor Yanto zoals we al zeiden. Die behandelgroep valt niet onder de leerplicht dus daar zouden we dan wel weer voor in overleg moeten met de gemeente. Maar daar zien we niet zo'n probleem in. Het is gewoon niet mogelijk voor Yanto om nu naar een reguliere school te gaan. Voor wie geïnteresseerd is in zo'n behandelgroep: Viataal

Na veel bellen om de juiste persoon aan de lijn te krijgen konden we toch nog vrij snel eens gaan kijken bij de groep van Viataal. Die groep zit sinds januari ook in Roermond. Lekker dichtbij dus. Na een kort gesprekje over Yanto zijn we bij de kinderen gaan kijken. En wat we daar zagen was geweldig. Een grote ruimte voor maximaal zes kinderen met twee begeleidsters. Alle faciliteiten aanwezig voor de kids om hun ontwikkeling te stimuleren. Er werd gebaard, met pictogrammen gewerkt en vooral aangesloten bij de belevingswereld van de kinderen. Kortom, precies wat Yanto nodig heeft. Helaas is nog niet helemaal zeker of Yanto daar ook echt naartoe kan. Hij zit qua leeftijd aan de bovengrens en verder wilde men (heel begrijpelijk) meer informatie over Yanto opvragen bij het audiologisch centrum. Komende week worden we gebeld met hopelijk een definitief antwoord op de vraag of hij daar geplaatst kan worden. We duimen heel hard dat het antwoord JA is.

Maar tot die tijd stimuleren we hem zoveel mogelijk en (bijna) iedere dinsdagmorgen krijgen we daarbij hulp van Ludgard. Zij komt dan aan met een box of een koffer vol met spelmaterialen. Voor Yanto elke week weer een spannend moment: wat heeft ze nu weer meegebracht? Niet alles wordt door Yanto gebruikt op de manier waarvoor het bedoeld is, maar hij leert ervan en heeft een hoop plezier. En het leukste is nog wel als de koffer of de box leeg is want dan kan hij erin gaan zitten. Of zou dat het beleid zijn van zo'n begeleidster? Dan kun je het spel misschien beter structureren. He Ludgard?!!! hahaha

En dan nu nog even een paar foto's. Dan zijn jullie allemaal weer bijgepraat.

Een illegale bewoner van het koffer. Die wordt nog even buitengewerkt.

Pak hem dan, als je kan.

Zou de benzine in die flesjes zitten? Ik sta nu wel erg lang stil. Tank toch leeg misschien?

"Blijf van mijn nectarine af!"

Op de schoot bij tante Monique. Haar naamgebaar is niet voor niets een combinatie van de gebaren voor de letter "M" en "lief".

Dacht ik een tent te krijgen, hebben ze de stokken vergeten. Ik had het kunnen weten bij de Ikea. Er stond niet voor niets "døken" op de doos.

Ik vind je wel lief, maar slaap toch liever alleen.

Geplaatst door Lilian op 06 Juli 2008 om 22:59 uur.

Genieten in het kwadraat

Een jaar geleden wisten we net 5 dagen dat Yanto onze zoon zou worden. Het voelt alsof dat al een eeuwigheid geleden is. Maar sinds een half jaar en 10 dagen mogen we genieten van ons mannetje. En dat doen we volop. Oke, er zijn ook dagen genoeg dat we zouden wensen dat we gekozen hadden voor behang in plaats van structuur op de muren. Achter dat behang is het toch net wat makkelijker plakken. Maar er zijn veel meer dagen, uren, minuten en seconden waarin we ons geluk gewoon niet kunnen bevatten. Wat een rijkdom zo'n kind. Bert roept regelmatig: "Waren we maar wat rijker en wat minder knap." Nou, rijker kan volgens mij niet. En daar is hij het toch wel mee eens.

Vandaag was helemaal een dag waarop we genoten hebben. En Yanto in het kwadraat. We zijn met z'n drieën naar de Efteling geweest. De dag begon wat minder omdat ik Yanto verteld had dat we gingen draaien. Dat is vrij vertaald voor Yanto: we gaan naar de draaimolen. Hij keek al wat vreemd toen we de auto instapten en toen we langs het kerkplein reden ging het mis. Meneer zette het op een krijsen. Logisch bedacht ik al snel. Voor hem staat die draaimolen op het kerkplein en we reden er nog langs ook. Het heeft een hele tijd geduurd voor meneer een beetje bedaarde, maar een heerlijk pedagogisch verantwoord zakje goudbeertjes bracht redding.

De rest van de rit verliep rustig. Bij het tankstation werd nog even wat eten gehaald en daarna werd de rit vervolgd. Bert dacht een kipstick gekocht te hebben voor Yanto maar nadat meneertje de helft op had en toen gebaarde genoeg te hebben bleek dat het geen kipstick was. Bert heeft namelijk de rest op gegeten en die was blij dat hij daarna kon blussen met wat water. Het bleek een pittige gehaktstaaf te zijn. De kleur was ook een beetje vreemd voor kip, maar je weet het tegenwoordig maar nooit. We hadden toen ook meteen de verklaring van het gretige vragen om de cola door Yanto.

Eenmaal aangekomen bij de Efteling was Yanto toch weer even boos. Er was in geen velden of wegen een draaimolen te bekennen. Maar toen we binnenliepen was die bui zo voorbij. Er was zoveel te zien, zoveel te beleven. Hij wist niet waar hij kijken en luisteren moest. Zelfs de spannende geluiden van de Fata Morgana vond hij bijzonder humoristisch. Wij hebben weinig gezien van de attracties. We hebben alleen maar van zijn snoetje genoten. Hij heeft heel wat rondjes gedraaid in vele verschillende attracties, maar heeft nog niet de helft van het park gezien. We moeten dus echt nog een keertje terug. Maar dat doen we met alle plezier en we denken dat er dan best wel wat mensen mee zullen gaan om mee te genieten van de stralende oogjes van ons boefje. De vraag is alleen of we hem dan nog wegkrijgen bij Holle Bolle Gijs. Want dat "papier hier" is helemaal hilarisch. We hebben vanavond via de babyfoon nog een hele tijd papie, papie, papie gehoord. En daarna een schaterlach die volgens mij ook bij de buren te horen was. We genieten dus nog steeds. Maar nu is zijn batterijtje toch echt helemaal leeg en ligt hij heerlijk te slapen en waarschijnlijk te dromen over een mooie dag.

Naast het genieten zijn er ook nog heel veel dingen die geregeld moeten worden. Het goede nieuws is dat Yanto afgelopen dinsdag zijn eigen Baha heeft gekregen. Hij gebruikte tot nog toe een leentoestel, maar heeft nu een mooie zwarte. Tot mijn schrik zette hij die binnen vijf minuten twee keer af in het ziekenhuis. Maar de reden werd me al snel duidelijk. Deze Baha werkt een stuk beter dan het leentoestel waardoor de instelling veel te hoog was. Hij werd helemaal gestoord van het harde geluid. Nu staat het apparaat lager ingesteld en houdt hij zijn Baha gewoon weer op. En één ding is duidelijk: met de nieuwe hoort hij beter. Hij is sinds dinsdag nog meer aan het papegaaien en wat nog mooier is: het gaat steeds beter klinken. Steeds meer woordjes worden redelijk verstaanbaar. Hoewel medeklinkers toch erg moeilijk zijn. En meneertje vindt het ook geweldig om papa en mama te plagen door dingen bewust verkeerd uit te spreken. Tja, het is toch een boefje.

Daarnaast is er nog een (voorlopig) goed bericht. We hebben de oproep voor de OK binnen. Het heeft een hoop energie gekost en heel wat telefoontjes heb ik gedaan, maar goed, de datum is er. Maar nu de reden voor het voorlopig: opname op donderdag 17 juli en OK op 18 juli. Dat betekent dat hij een nacht moet blijven. Nou, dat dachten wij dus niet. Ik heb zowel op de poli als bij het audiologisch centrum als bij het opnamebureau aangegeven dat als het niet medisch gezien onverantwoord is om hem mee naar huis te nemen, hij zowel de nacht voor als na de OK lekker thuis in zijn eigen bedje slaapt. Volgens de arts zou het immers een OK zijn van 's ochtends binnen en 's avonds naar huis. Maar helaas, de arts opereert niet in de OK van het dagcentrum, dus wordt Yanto opgenomen op een verpleegafdeling en dan is het "regel" en "volkomen normaal", aldus twee naar mijn idee wat afgestompte medewerkers van het AZM, dat de kinderen een nacht vantevoren blijven slapen. Uiteindelijk heb ik gesproken met het unithoofd van de verpleegafdeling en die leek uiteindelijk te begrijpen dat we die overnachting niet zomaar weigeren en is bereid om te gaan kijken wat ze kan doen. Uiteindelijk heeft het alleen met geld te maken. Het bed moet 's nachts bezet zijn wil het AZM er geld voor vangen. Als Yanto 's nachts niet blijft, wordt hij na de onderzoeken op donderdag weer uitgeschreven. Dan lopen we het risico (als het unithoofd niets kan regelen) dat er een ander kind in dat bed opgenomen wordt 's nachts (dan krijgen ze wel weer geld voor dat bed) en er geen plaats meer is voor Yanto op vrijdag en dan gaat de OK niet door. Nou, dat risico loop ik graag om Yanto een trauma van weer slapen in een ander bed te besparen. Hoe moet hij weten dat we altijd bij hem blijven ook al slaapt hij even in een ander bed?

Als laatste nieuws kunnen we melden dat we aanstaande dinsdag een ouderadvies gesprek hebben met de lieve mensen van het Audiologisch centrum. Dan wordt een samenvatting gemaakt van wat er tot nu toe aan gegevens zijn uit de testen, de observaties door de psychologe en natuurlijk de gezinsbegeleidster. Vandaaruit gaan we dan kijken naar een school of instelling waar Yanto kan starten. Een volledig passende oplossing is er niet, dat wisten we al voor we Yanto gingen halen. Het wordt dus de beste optie kiezen uit de opties die allemaal niet alles bieden wat hij nodig heeft.

Nou, het is weer een heel verhaal geworden maar nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte van de gebeurtenissen in ons roerige leven. De foto's waar iedereen toch op zit te wachten vinden jullie weer hieronder. Geniet ervan zoals wij van ons mannetje genieten, dan hebben jullie ook allemaal een glimlach op het gezicht.

Een aspirant-Limburger moet op de hoogte blijven van het regionale nieuws. Stel je voor, hij zou nog wel eens een inburgeringsexamen moeten gaan doen.

Papa, wat eten de kippen hier in Nederland? Chili's, sambal .......?

Alle eendjes zwemmen in het water.

Alweer een culinair Nederlands hoogstandje: poffertjes. Jammie.

Hallo, is daar iemand? Wat een aso. Ik sla op het raam en dat kleine opdondertje pingelt gewoon verder op zijn piano.

Papa. Kom nou. Deze kant.

Alleen papier gegeten? Ik geloof er niets van. Ff checken.

Ik hou wel van champignons maar deze past niet in de ketel.

Hehe, eindelijk een foto waar we allemaal opstaan. En als klap op de vuurpijl: gemaakt door Loeki de Leeuw.

Geplaatst door Lilian op 06 Juni 2008 om 22:50 uur.

Barbeknoei, kermis en zo...

Veel dingen heeft Yanto beleefd.

Zo heeft hij een aantal dagen lekker van zijn zwembadjes kunnen genieten.
Zwembadjes? Ja, want er staat er thuis één, maar ook bij oma.

Laatst kreeg Yanto zelfs bezoek in zijn zwembadje. Onze vrienden Angeline en Cees waren naar Limburg afgezakt en Angeline had zowaar haar badpak meegenomen. Eerst geloofden we haar niet toen ze dat aankondigde via de MSN, maar het was echt zo.
En samen hebben ze heel veel plezier gehad. Ook toen we naar de grootste en lekkerste hamburgers van België gingen. Bij Jejo in Bilzen. Nu is een hamburger aan Yanto niet besteed, maar voor frikandel en smileys deed hij het ook.

Afgelopen week was ook een nieuwe belevenis voor Yanto: Kermis in Haler.
Hij had nog nooit een kermis gezien en ook de draaimolen leek verrassend (?) nieuw voor hem. Maar hij vond het super. Onderaan staan de bijpassende foto's. De kermis in Haler is erg klein. Je hebt een schiettent, een snoeptent, een eendjesvistent en een heuse draaimolen. In het begin vond hij het vreemd dat hij een muntje of kaartje kreeg en dat direct weer moest afgeven aan een vreemde meneer, maar toen hij het eenmaal door had, ging ook dat vanzelf.

Verder heeft Yanto ook een feestje gevierd bij opa en oma in Maastricht. Zij zijn namelijk 45 jaar getrouwd. Er werd lekker gegeten. En opa had speciaal voor Yanto een schommel gebouwd. Ook mocht hij even in de hangmat van oma liggen. Heerlijk vond hij het.

En vandaag was het weer feest: Kermis in Neeritter. We begonnen met een barbeque. We hadden de regen in de ochtend laten vallen zodat we er voor de rest van de dag vanaf waren. De barbeque vond hij reuze lekker. Met barbequeworst, satésaus, paprika, tomaat, enz. heeft hij een heerlijke maaltijd gehad.
Daarna zijn we naar de kermis gegaan. En deze is in Neeritter een stukje groter. De draaimolen vond hij niet zo geweldig. Hij wilde meer actie. En die actie vond hij in de rups. Daar heeft hij erg veel lol in gehad. Vooral toen het zeil over de rups ging en hij in het donker zat. Hij lachte zich helemaal kapot. Toen zijn mama ook nog de "poez", een soort kwast, ving en hij nog een gratis ritje kado kreeg was het helemaal feest.
Een erg spannende dag. Hij ligt dan nu ook lekker te slapen. En dat heeft hij dubbel en dik verdiend.

Even schommelen in zijn eigen schommel. Gebouwd door opa Haupts.

En daarna even 'chillen' in oma's hangmat.

Yanto in gezelschap van een jonge 'schone'. Nee, hij heeft (nog) geen vriendinnetje. Het is alleen te hopen dat ze allebei dezelfde kant op blijven sturen. Hahaha.

Aan de lach van buschauffeur Yanto te zien is de streekvervoer-CAO rond.

Raar ding, zo'n cabriolet. 'Heeft iemand mijn dak gezien???'

En daarna even lekker eendjes vissen. Wel een beetje hulp van mama. De eendjes wilden niet bijten. Om die reden hadden ze waarschijnlijk ook een ringetje aan hun kop om de haak in te hangen.

Vandaag even lekker aan de barbeknoei. Hmmm. Lellel. (Lekker op z'n Yanto's). Hier gunt hij ons even blik waardig. De rest heeft alleen oog voor het eten.

Kan iemand me uitleggen wat er zo leuk is om met een plastic knol tussen je benen rondjes te draaien?

Tingeling! En lol dat 'ie had! Het belletje hing wel een beetje hoog.

Zo, dat is een stuk leuker. Lekker hard rondjes draaien. Heerlijk. Wanneer gaan we in de Python???

Esther, jij hebt gaatjes in je oor? Hmmm. Wat vreemd. Zijn die diep? Even proberen met mijn vinger.

Geplaatst door Bert op 25 Mei 2008 om 23:14 uur.

De hoognodige update

Het schaamrood staat ons op de kaken.
Vanuit iedere hoek, bekende en onbekende hoeken overigens, horen we dat ze zitten te wachten op de nieuwste update van "The Yanto Story".
Nou, hier is ie dan.

Voor het gemak deel ik het verhaal in in verschillende categorieën.
Voor de plaatjeskijkers: De foto's staan onderaan.


Gebarentaal is een gevaarlijke taal
Yanto is naar het communiefeestje geweest van zijn vriendje Oliver. En dat feestje bood verschillende leuke dingen: Lekker eten, Flesjes Coca-Cola (Nee, hoor. Dat lust hij niet, tante Corrie. Hahaha) en een groot speelveld met daarop de nodige speeltoestellen.
Zijn favoriete speeltoestel is en blijft de schommel. Daar heeft hij dan ook de meeste tijd op doorgebracht. Zelf schommelen, dat kan hij nog niet. En dus hadden wij een kreukel in onze rug van het voorover staan om hem te duwen. Maar goed, dat moet je er voor over hebben. 'Wat zouden jullie het beter hebben dan wij', roepen de doorgewinterde ouders dan in koor. En gelijk hebben ze.
Yanto heeft alleen niet zo goed in de gaten dat het belangrijk is om je handen aan de touwen of kettingen te houden. Dat zorgt soms voor de meest vreemde, lachwekkende en soms gevaarlijke capriolen.
Toen hij tijdens het schommelen jeuk kreeg aan zijn neus moest hij krabben en dus ging één hand los. Bijna duikelde hij van de schommel, maar zoals het een stoere vent betaamd kon hij zich mooi op tijd weer vastgrijpen. Lilian zei vervolgens: 'Hou je vast, sukkel' tegen hem. Hij reageerde met zijn standaard gebaar voor 'loser' terug. Het gevolg laat zich raden. Hij duikelde van de schommel af de zandbak in.

Mengen mengen mengen, bakken bakken bakken
Door middel van Yanto's vaklectuur, de belevenissen van Muis, heeft hij geleerd wat er allemaal bij komt kijken om koekjes, cakejes en pannekoeken te bakken. En dus is de volgende stap: Het in praktijk brengen van de geleerde theorie. En dus zijn Lilian en Yanto aan het bakken geslagen. De keuken begon opgeruimd en maar zag er binnen korte tijd uit als een slagveld. Maar het resultaat mocht er zijn: Yanto's eigen gebakken cakejes.

Wandelen met Karel en Binky
Bijna iedere vrijdagochtend is het tijd voor de wekelijkse ochtendwandeling. Dat begint met een ritje met de auto van Haler naar Neeritter waar de twee looppartners al in de startblokken staan voor een wandeling door de natuur. Karel geeft het tempo aan en Yanto en Lilian volgen. Binky rent op en neer en zoekt naar muizenholletjes en vogelnestjes. Niet dat hij die sloopt of zo, maar het zoeken is geweldig genoeg voor hem. Yanto kijkt naar de paardebloemetjes en probeert daartegen te blazen, zoekt een tak om deze in Binky's snuitje te stoppen en vindt het super om te proberen de bedden (die de boer met zoveel moeite maakt) om te schoppen. Dit lukt hem overigens niet. Daarnaast vindt Yanto de catering ook erg belangrijk. Er moet minimaal een banaan mee en bij voorkeur nog de nodige snoepjes.

Dieren, dierengeluiden en kleuren
Sinds kort is zowel Ludgard, onze gezinsbegeleidster van het Audiologisch Centrum als Lilian bezig om Yanto enkele dingetjes te leren. Zo leert hij de gebaren voor de verschilende dieren en ook de dierengeluiden. Dat gaat heel erg goed. Hij kent al heel veel dierengebaren en ook sommige geluiden. De koe zegt Wahoe, de geit zegt Mehhh en het schaap Behhh. Wij weten natuurlijk niet welk geluid een Chinese koe maakt. Of zijn geluid correct is laten we dus maar even in het midden.
Sinds een week oefent Lilian ook de gebaren voor de verschillende kleuren met Yanto. Dit pikt hij heel erg snel op. Hij kan al bijna alle kleuren gebaren. En dat is echt heel erg knap.

Ook leuk om te vertellen is dat Yanto een favoriet woord heeft. Het woord: Bal. De B-klank is erg moeilijk voor hem en dus zegt hij 'Lal'. Als je meerdere keren 'Bal' tegen hem zegt en met je hand zijn lippen goed zet voor de B-klank dan komt die er best goed uit. Alleen begint hij ons dan te klieren. Dat gaat ongeveer zo:

Lilian: "Yanto, zeg eens Bal".
Yanto: "Lal".
Lilian: "Yanto, Kijk 'Bu', 'Bu'.
Yanto: "Bu, Bu"
Lilian: "Yanto, zeg eens Bal."
Yanto kijkt je lachend aan en zegt: "Lal".

Zijn favoriete dierengeluid is het geluid van de Bij. Iedere avond in bed, maar ook tussendoor, pakt hij je bij beide oren en schudt hij met je hoofd. Dan moet je Bzzzzzzzz zeggen. En dan lacht hij zich helemaal scheef.

Zwembadje
Sinds enkele dagen hebben oma en wij zwembadjes in de tuin staan. Voor ons Chinees waterratje is dat geweldig. Hij wil er 's morgens vroeg in en hij wil er 's avonds niet meer uit. Hij speelt met alles wat hij maar in het badje mag gooien. Van lege plastic flesjes tot waterpistooltjes en van emmertjes tot een stukje waterslang. Het maakt hem echt niet uit. Alles vult hij met water en gooit hij weer leeg. Uren achter elkaar. Je moet hem bijna verplichten om tussendoor te eten of te drinken.
Daar kunnen we echt van genieten.

Barbeknoei, paprika en ui
Voor een gezellige eter zoals Yanto is een barbeque natuurlijk geweldig. Hij zit dan echt gewoon rustig te smullen van alle lekkernijen. Tot onze verbazing lust hij nog meer dingen dan wij al dachten. Zo is zijn favoriete eten op dit moment: gebakken ui en gebakken paprika. Zet dit het gemiddelde kind van zijn leeftijd eens voor. Dat kind zou, denk ik, de tent bij elkaar schreeuwen. Onze Yanto niet. Maar daar is een goede verklaring voor: Hij is geen gemiddeld kind, maar gewoon onze superschat!

Groeien
Yanto groeit. En ondanks zijn gezonde eetlust is dat niet in de breedte, maar in de lengte. Hij begint inmiddels aardig uit de Chinese broeken te groeien. En zijn eerste twee paar Nederlandse schoenen zijn inmiddels ook in gebruik. Kortom, het gaat echt super met onze knul.

Willen jullie hem zien?
Nou, vooruit dan!

De foto's

We bereiden Yanto voor op de cognitieve test. Hier de versie "Yanto met Oma's leesbril".

Yanto in de trein tijdens het rijden door een tunnel. Hij vraagt zich nog steeds af wie dat ventje daarbuiten tegen het raam was.

Als het maar snel gaat, dan is Yanto tevreden.

En toen was het tijd voor catering op z'n Hollands.

Hendrik-Yanto de Tuinman

Papa is begonnen in de Schietsport. En ik mag z'n gehoorbeschermers testen. Super! Ik hoor niks.

Slapen op z'n Yanto's.

Maar dan moet hij eerst een boekje gelezen hebben.

Hoezo Efteling? Dat zeg ik Mamma, ik wil naar de Gamma!

Yanto's vriendje Bas, van Nick Jr.

Yanto en Thimo hebben plezier met het badje. Yanto in het badje en Thimo buiten het badje.

Yanto in de speeltuin.

Yanto tijdens een vrijdagochtendwandeling.

Mamma is begonnen met handboogschieten. En Yanto kan het ook (met een beetje veel hulp van Rob, de buurman).

Yanto tijdens het bakproces. En dit was Yanto nog maar. Stel je de keuken maar eens voor.

Hier wilde Yanto pappa's helm passen. Zo te zien duurt dat nog even.

Zo, dat was het weer.
Tot snel.

Geplaatst door Bert op 09 Mei 2008 om 22:05 uur.

Een tijd geleden

Inderdaad, een hele tijd geleden dat we nog een bericht geplaatst hebben. Maar we hebben het dan ook behoorlijk druk met ons dondersteentje. Om even terug te komen op het vorige bericht: het is prima gegaan bij oma. Hij heeft inmiddels al een paar dagdelen bij oma gebivakkeerd als we moesten werken en hij heeft daarvan maar één keer een vervelende bui gehad. Maar goed, die heeft ie thuis ook. Iedereen heeft zijn dag wel eens niet, toch?

We zijn er wel achter dat een ritje met de trein zorgt voor een langdurig goed humeur. We zijn vorige week zondag naar goede vrienden in Voorburg geweest met de trein. Yanto vond het helemaal geweldig. Hij heeft zijn ogen uitgekeken. Alleen stilstaan op een station is niet leuk. Er moet wel beweging inzitten. Het bezoekje bij de vrienden verliep ook best leuk, hoewel Angeline en Cees 's avonds best moe waren. Maar dat Yanto niet bang is voor mensen werd ook maar weer eens heel duidelijk. Cees is een hele grote kerel die toen hij ons op kwam halen ook nog een lange zwarte leren jas droeg. Maar denk maar niet dat Yanto zich daardoor geintimideerd voelde. Integendeel, die grote vent is heel handig als je aan het plafond wil zitten. De hele week na het bezoekje had ons mannetje een geweldig humeur. Dus, dat wordt regelmatig treinen. Waarschijnlijk tot frustatie van de mensen in de eerste klas. Met de Lentetoer is het momenteel goedkoper om eerste klas te reizen. Maar Yanto is toch echt niet van plan om heel stil te zijn.

Maar ons mannetje heeft nog een passie en die is iets goedkoper. Er is niets leukers dan knoeien met water. Het maakt niet uit of dat nou in het zwembad, in de badkuip of gewoon met het afwaswater is. Iedere kraan trekt hem aan als een magneet. Elke waterslang lijkt hem wel te roepen. We moeten dus heel goed opletten want hij heeft al heel wat kranen eens goed opengezet. hahaha

Hij is inmiddels goed op weg met het begrijpen van ons Limburgs dialect. Onvoorstelbaar hoe snel dat gaat. De dagelijkse dingen begrijpt hij perfect en als hij twijfelt en wij hebben vergeten te gebaren (we gebaren nog steeds omdat we het belangrijk blijven vinden dat hij dat ook leert), gebaart hij om bevestiging te krijgen. Echt niet te geloven hoe makkelijk hij dingen oppikt. Hij is momenteel al zover dat hij de volgorde van tijd door heeft. Hij zit het liefst iedere dag een uur in bad, maar door zijn droge huidje is dat niet verstandig. Hij gaat dus om de dag in bad. Maar hij begint als hij nog in bad zit al te onderhandelen over de volgende keer. Hij gebaart en roept dan: "a-en?" Onze standaard reactie is dan "overmorgen" in woord en gebaar. Daarop volgt eerst zijn "straks", daarna "vanavond" en hij sluit af met "morgen". Hij heeft perfect door welke nog het langste op zich laat wachten en bewaart die voor het laatste. En dat terwijl tijd zoiets abstracts is, dat wij nog lang niet verwacht hadden dat hij dat door zou hebben.

En dan het praten. Tja, wat zullen we daarvan zeggen. Hij vindt het prachtig om geluiden te maken en ons na te doen. Hij probeert heel veel na te zeggen, maar met name de medeklinkers blijven heel moeilijk. Die lijkt ie niet altijd goed te horen (dat wordt nog een stuk beter met de vaste BAHA) en het mondbeeld passend bij een medeklinker is hem natuurlijk vreemd. Een groot voordeel is dat hij erg nieuwsgierig is naar hoe het praten aanvoelt. Hij voelt telkens aan onze keel of voor onze mond hoe geluiden voelen. En dat is heel belangrijk om goed te leren praten. Maar voor ons is het belangrijkste dat ie leert communiceren. Of dat nu met praten of gebaren is, is niet belangrijk. We willen dat ie allebei zo goed mogelijk leert op een geleidelijke manier. Het plezier dat ie nu heeft in communiceren is goud waard en moet bewaard blijven!

Morgen komt de psychologe op bezoek en gaan we samen een plan de campagne maken om de instroom naar school zo geleidelijk mogelijk te maken voor ons mannetje. Helaas was ze vorige week ziek, anders was dat traject al ingezet. Er moet tenslotte nog een heel indicatietraject doorlopen worden omdat hij naar speciaal onderwijs toe moet. Maar goed, we zijn heel benieuwd naar wat zij van zijn ontwikkeling vindt.

En wat het schroefje betreft .......... juist, we wachten nog steeds af.

Geplaatst door Lilian op 17 April 2008 om 22:06 uur.

Op onderzoek uit

De afgelopen week is Yanto weer heel druk bezig geweest. Natuurlijk zijn er de vaste dingen zoals het rondbrengen van het Kontaktblad met mijn oom. Hij geniet daar nog steeds met volle teugen van. Hij kent de route inmiddels helemaal en als het weer dan een keer slecht is en mijn oom alvast wat meer gedaan heeft 's ochtends is meneer boos dat hij een gedeelte van de route niets in de brievenbussen mag stoppen.

Maar de brievenbussen waar hij wel een boekje in mag stoppen, worden nog steeds aan een uitgebreid onderzoek onderworpen. Er zou eens een papierversnipperaar achter de deur verstopt zijn.

Inmiddels heeft hij ook geleerd dat je een straat niet zomaar kunt oversteken maar dat je eerst links, rechts, links moet kijken. Om hem dat te leren heb ik natuurlijk gewezen welke kant hij op moest kijken. Resultaat: meneertje wijst links, rechts, links en roept auto, auto, auto. Maar echt kijken vergeet hij nog regelmatig. Maar goed, het begin is er. Hij stopt om eerst te wijzen en in die tijd kunnen wij hem invangen als hij uit onze greep ontsnapt is. hahaha

Uiteraard heeft hij afgelopen weekend ook voor het eerst in zijn leven driftig naar paaseieren gezocht. Hij vond het in het begin wel een beetje vreemd. Hij keek ons aan met ogen waarin iets te lezen stond van: "Welke halve zool heeft de eieren nu verstopt in plaats van ze gewoon op tafel in de eierdopjes te zetten?" Maar toen hij het concept door had had hij behoorlijk veel plezier. Alleen de chocolade eitjes die ook verstopt waren, werden teruggelegd op de plek waar hij het volgende gekookte eitje vond. Hij houdt ECHT niet van chocolade.

Maar gekookte eitjes vindt hij heerlijk. Hij heeft de afgelopen dagen dan ook genoten. We zullen dus zijn cholesterol maar even niet laten bepalen nu.

En na al de paasdrukte was er dinsdag ook nog sneeuw om lekker in rond te rennen. Rondrennen wel, maar een sneeuwpop of sneeuwbal maken? Echt niet. Daar worden zijn handen koud en nat van. En nat is alleen maar leuk als je in bad of het zwembad zit.

En morgen komt er weer een nieuwe ervaring. Nou ja, zo nieuw is het niet, maar de reden is nieuw. Hij gaat naar oma in de ochtend want zowel papa als mama moeten werken. Vorige week heb ik de vrijdagochtend voor het eerst gewerkt, maar toen was papa thuis. Op zich is het goed gegaan, maar we merken wel telkens dat de dag nadat ik weg ben geweest (werken of bijvoorbeeld 's avonds niet thuis als hij naar bed gaat) een dag is van Yanto huilt, Yanto lacht. Hij is dan ongedurig, wat meer gespannen en soms heel verdrietig. Zielig om te zien, maar helaas is dit de enige manier waarop we hem kunnen leren dat als we weg zijn, we ook weer terugkomen en we hem nooit in de steek zullen laten. Maar leuk is anders. Voorlopig is het dus nog heel belangrijk dat hij geen twee dagen na elkaar naar oma hoeft. Hij heeft die bevestiging de dag erna gewoon nog even nodig.

Maar bij oma is het heel leuk. Daar krijgt hij lekkere mandarijntjes uit blik. Hmmmm, en denk maar niet dat er nog één bezoek is waarbij hij niet op zoek gaat naar dat blikje. Vandaag was zijn reactie toen ik zei dat hij zijn schoenen moest gaan pakken: "Oma". En toen we de auto instapten om naar de kapper te gaan hetzelfde. We zijn dan ook heel vaak bij oma geweest om hem daar goed te laten wennen. Gelukkig vindt hij oma helemaal geweldig en zijn we dus ook niet bang dat het misgaat morgen. We denken van de andere kant wel dat het slaapprobleem van oma na al die jaren opgelost gaat worden. Die is morgenmiddag helemaal opgebrand als ik Yanto ga halen denk ik. Hij kost namelijk nogal wat energie, maar die steekt oma met alle liefde in ons mannetje.

En wat zijn schroefje betreft: we wachten af.

Geplaatst door Lilian op 27 Maart 2008 om 21:15 uur.

Weer een stapje verder

Afgelopen dinsdag mochten we dan eindelijk naar de juiste KNO-arts in het AZM. En aangezien de afspraak niet afgebeld werd, zijn we 's middags vrolijk vertrokken naar Maastricht. Toen we aan de beurt waren werden we naar binnen geroepen door een bijzonder vriendelijke en vrolijke arts.

Zijn eerste vraag: Jullie willen een schroefje voor Yanto? Krijgen jullie een schroefje. Nou ja, twee.
Zijn tweede vraag: Willen jullie ook meteen andere oren voor Yanto?

Lekker duidelijk, niet er omheen draaien. Heerlijk. Hij heeft natuurlijk toch wat meer info gegeven. Er worden twee schroeven geplaatst bij kinderen i.p.v. één omdat het vastgroeien van een schroef ongeveer 3 maanden duurt. Aangezien kinderen nogal eens vallen en het risico bestaat dan dat de schoef los gaat zitten waardoor de Baha een tijdje niet gebruikt kan worden, wordt er alvast een reserveschroef geplaatst. Op een van de schroeven wordt na drie maanden een opzetstukje geplaatst en dan pas kan de Baha daarop gezet worden.

Wat zijn oren betreft zijn er twee mogelijkheden. Reconstructie door middel van ribkraakbeen. Een lange weg van operaties met geen enkele zekerheid op een mooie afloop. Of het plaatsen van protheses met behulp van schroefjes. Die schroefjes zouden dan gelijktijdig met de schroefjes van de Baha geplaatst kunnen worden.

We hebben in ieder geval besloten (voorlopig) niet voor de reconstructie te gaan. Wel gaan we een afspraak maken om ons te oriënteren over de mogelijkheden van protheses. Als we voor de protheses zouden gaan, zal dat waarschijnlijk niet gelijktijdig gebeuren met het plaatsen van de schroef van de Baha.

Wanneer we voor het plaatsen van de schroef voor de Baha kunnen gaan weten we niet, maar volgens de arts zou dat niet heel lang hoeven te duren.
We wachten maar weer af. Zijn we ondertussen heel bedreven in.

Geplaatst door Lilian op 14 Maart 2008 om 20:55 uur.

Mag het nou niet goed gaan?

Zoals gezegd staat Yanto op de wachtlijst voor het plaatsen voor de schroef van de Baha. En zowaar, afgelopen week belde iemand van het audiologisch centrum van het AZM om te vertellen dat men daar toch besloten had dat dit een spoed indicatie had omdat hij al zoveel heeft gemist. Wij blij natuurlijk want afgelopen dinsdag had hij al een afspraak. Om 15.50 uur werden we verwacht bij de specialist die niet ziek was. Wij blij, er zat weer vaart achter. Maar je raadt het al: de afspraak ging niet door. Er werd gebeld dat ook deze arts zich ziekgemeld had. Nou, lekker dan. Teleurgesteld heb ik Bert maar een berichtje gestuurd. Die had namelijk de middag vrij gekregen om naar de afspraak te gaan. Het lijkt wel of die artsen allergisch zijn voor ons. We zouden een nieuwe afspraak gestuurd krijgen. hmmmmmm afwachten dan maar.

Nou die nieuwe afspraak lag gisteren al in de bus. Maar blij was ik er niet mee. We konden namelijk pas 22 april terecht!!!!! En dat is spoed? Ik heb het er niet bij laten zitten en ben gaan bellen. De dame die ik aan de lijn kreeg was niet blij. Maar goed, ze hebben zelf de spoedindicatie gesteld. Dan moeten ze niet doorplannen naar de eerstvolgende reguliere plaats als een spoedafspraak vervalt. Dat vind ik niet logisch. En warempel, zij was het met me eens. Aanstaande dinsdag om 16.15 uur gaan we een nieuwe poging doen. Eens kijken hoe ver die allergie gaat.......

Voor de rest gaat het helemaal super. De dame van de gezinsbegeleiding is razend enthousiast over wat Yanto al allemaal doet en brabbelt na zo'n korte tijd. Hij kent ons tenslotte pas 14 weken en drie dagen op dit moment (niet dat we tellen hoor hahaha) en hij heeft zijn Baha nu vier weken precies. En dan al behoorlijk brabbelen. In het begin lieten we hem heel bewust iets nazeggen maar nu zijn we al zover dat hij woorden zelf gebruikt. Het klopt dan wel niet helemaal (lekker wordt lellel en een kiwi heet ineens bibi) maar we begrijpen het wel. En hij begrijpt ons steeds beter. Als we al eens vergeten om een gebaar te maken bij een woord, dan doet hij dat wel voor ons. Je merkt ook aan hem dat hij dat prachtig vindt.

Dus als ik hem nu op woensdagochtend vertel met woord en gebaar dat we 's middags weer gaan werken met een oom van me dan kan hij niet wachten tot het zover is. Hij heeft namelijk al een bijbaantje. (eehhhhh, of is dat kinderarbeid en kan ik dat beter niet vertellen?) Op woensdagmiddag gaan we samen blaadjes rondbrengen. En hij maakt er een ware happening van. Elke brievenbus weer. Eerst de klep open, dan uitgebreid de tegels van de hal bewonderen. Daarna worden eventuele wanden en deuren bestudeerd en pas daarna kan het blaadje door de brievenbus. En dat moet dan ook helemaal naar binnen en de brievenbus weer dicht. Erg snel gaat het dus allemaal niet, maar hij geniet met volle teugen en mijn oom en ik dus ook. En de mensen waar hij de blaadjes brengt vinden het gelukkig ook prachtig. Waar een kind niet vrolijk van kan worden. Eens kijken of hij het nog zo leuk vindt als hij straks 15 is en geld moet verdienen met een krantenwijk.

Verder doet hij het prima. Natuurlijk is het niet altijd lachen en plezier. Regelmatig moet er wat spanning uit en dat resulteert in driftbuien die verder gaan dan hetgeen je op zo'n moment in die situatie zou verwachten. Maar hoe vreemd het ook klinkt, daar zijn we dan heel blij mee. Er moet verdriet en woede in dat mannetje zitten met alles wat hem in de afgelopen 14 weken is overkomen. Dat moet eruit anders krijgt hij daar later zeker last van. Maar als de bui een beetje zakt komt hij naar ons toe voor troost en knuffel. En dat is weer een teken dat de hechting in ieder geval op de goede weg is.

Hij ontwikkelt zich dus goed, Bert en ik zijn helemaal gewend aan zo'n kleine dondersteen in huis en opa en de oma's genieten nog steeds met volle teugen. Hoewel het de nodige energie kost en heeft gekost tijdens de procedure zijn we dolgelukkig dat we ervoor gegaan zijn. Ik kan me geen leven zonder ons mannetje meer voorstellen. En dat wil ik al helemaal niet.

Geplaatst door Lilian op 06 Maart 2008 om 20:29 uur.

Spoorloos verdwenen.

Nee, niet Yanto. Echt niet. Die houden we in de gaten als havikken. Maar wel het bericht dat we een aantal dagen geleden hadden geplaatst. Helaas is het nergens meer terug te vinden, dus dit wordt een vezameling van de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.

Allereerst natuurlijk het supergezellige bezoek aan Yanto's China-vriendinnetje Mei-lin en haar zusje Jinthe en onze geweldige reisgenoten Gerard en Klazina.

Het is een heel stuk rijden naar Katwijk aan Zee maar het was superweer en Yanto had er zin in want hij was bijzonder vrolijk. Met de proviand, reservekleren, zonnebril en cadeautjes voor de twee dames aan boord konden we vertrekken. De reis verliep super en rond het middaguur arriveerden we dan ook in Katwijk. Zeker weten we het niet maar het leek toch echt of Mei-Lin en Yanto elkaar herkenden. Na het uitwisselen van de cadeautjes (Yanto kreeg een mooie tractor met veewagen van Mei-lin en Jinthe) hebben we lekker genoten van een stukje Limburgse vlaai en daarna was er tijd om bij te praten. Mei-lin heeft nog even een middagdutje gedaan in bed en Jinthe koos Bert's schoot uit als plaats om in te dutten.

En daarna natuurlijk naar het strand. Na een minuutje of 20 lopen stonden we midden op het Katwijkse strand. Vanwege het prachtige weer was het er behoorlijk druk, maar het was heerlijk. Yanto moest eerst even wennen aan het gevoel van zand onder zijn voetjes maar na een half uurtje ontdekte hij dat je daar ook lekker mee kunt spelen en gooien.

Het enige dat hij nog steeds niet begrijpt is waar dat water vandaan kwam dat telkens op hem af kwam.

Na de strandwandeling en de tocht met de benenwagen terug naar het huis van onze vrienden was Yanto behoorlijk moe en hongerig. Na een bakje tomaten werd Yanto (en wij ook) getrakteerd op heerlijke patatjes. Het menu gekozen door Jinthe. En daarna was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan.

Omdat Yanto al de hele dag zijn Baha op had, hebben we die tijdens de rit naar huis maar afgedaan. Hij kan geluid nog niet filteren en hoort daardoor net zoveel van de motor van de auto, als de radio als ons gepraat. Dat is erg vermoeiend en zijn hersenen moeten echt nog wennen aan geluid. De rit verliep zonder files of ander ongemak. Toen we thuiskwamen heb ik zijn Baha op het dressoir gelegd en ben in de keuken op gaan ruimen. Tot mijn verbazing en grote blijdschap kwam meneertje even later de keuken in met in de ene hand zijn keyboard en in de andere zijn Baha en maakte hij me duidelijk dat hij de Baha op wilde om met zijn keyboard te spelen. En dat drie dagen nadat hij dat gekke ding had gekregen. Ik kreeg het er helemaal koud van. Hij geniet van alle geluiden die hij hoort en zelf maakt.

Ook de kinderaudiologen die we afgelopen week hebben gesproken in het Audiologisch centrum Hoensbroek waren zeer positief over hem. De verwachting is dat als hij eenmaal zijn definitieve Baha heeft (met een schroefje in zijn schedel), hij bij een normaal geluidsniveau kan horen. We waren heel erg blij. Die schroef wordt tijdens een operatie in zijn bolletje gedraaid. Na ongeveer twee maanden is de schroef vastgegroeid en kan hij zijn definitieve Baha gaan dragen zonder dat vervelende bandje rond zijn hoofd de hele dag. Helaas staat hij op de wachtlijst voor de OK omdat er in het AZM maar twee artsen zijn die dit doen en er één ziek is, zoals we al wisten. De ander heeft het momenteel razend druk.

Daarnaast krijgen we morgen bezoek van iemand van de gezinsbegeleiding van het Audiologisch centrum. Deze mensen gaan ons helpen met een aantal praktische zaken zoals de aanmelding voor de school, aanvragen van een persoonsgebonden budget voor scholing, aanvragen van hulpmiddelen enz. Daarnaast gaan we kijken naar zaken als logopedie en speltherapie. Dit allemaal om te zorgen dat hij de uitdagingen gaat krijgen waar hij naar op zoek is. Hij wil vooruit en zijn achterstand in opleiding inhalen. En dat gunnen we hem van ganser harte. En als we de kinderaudioloog moeten geloven zou hij die achterstand wel eens in vliegend tempo kunnen wegwerken.

We zullen zien. Wij zullen in ieder geval het onderste uit de kan halen om hem alles te bieden dat hij nodig heeft om te kunnen groeien in alle opzichten. We kennen ons mannetje vandaag precies 13 weken. En in China dacht ik al dat ik nooit meer van hem zouden kunnen houden als daar. Jezus, zat ik er even naast.

Geplaatst door Lilian op 25 Februari 2008 om 21:04 uur.

Carnaval: wat zijn die Nederlanders toch een raar volk

Yanto heeft zijn ogen uitgekeken. Hij wist niet wat hij zag. We zijn afgelopen vrijdag begonnen met de kinderoptocht in Neeritter. Hij vond het helemaal geweldig. Al die kleurtjes en gekke pakjes. Daarna is hij afgelopen zondag door ons in een clownspakje gehesen. Toen Bert hem de broek aan wilde trekken lag hij al helemaal in een deuk. Met het truitje hetzelfde en zelfs de muts liet hij mooi op zijn hoofd staan. En die rode neus was ook geweldig. Die zette hij telkens zelf weer terug op zijn neusje.

Met twee dikke truien onder zijn outfit zijn we buiten naar de optocht gaan kijken. Maar wat denk je, weer een bibberend onderkaakje. Meneer had het weer koud. Maar ondanks dat vond hij het toch wel erg leuk.

Gelukkig was de optocht niet al te lang waardoor we vrij snel weer binnen konden gaan om op te warmen. Want eerlijk is eerlijk, erg warm was het niet. Ook maandag ben ik samen met oma Itter naar de optocht geweest. Deze keer aan de andere kant van de grens. En dat was weer een nieuwe ervaring voor hem. Met weer een nieuwe vraag: "Zijn die Belgen nou nog gekker dan die Nederlanders? Ze gooien eerst het snoep en de zakjes chips op de grond en dan moet ik het weer oprapen. Waarom geven ze het niet gewoon? Het antwoord op die eerste vraag mag hij zelf verzinnen. hahahaha

Dinsdag was de optocht in Haler aan de beurt. Wederom werd ons mannetje weer in zijn pakje gehesen en alweer vond ie het helemaal super. Omdat zijn rode neus toch niet gemaakt was voor kleine Chinese neusjes werd de schmink van de zolder gehaald. En dat vond ie nog veel leuker dan de rode nepneus. Inmiddels waren oma Ittter en zijn neef en nichtje gearriveerd en zijn we samen naar de optocht gaan kijken. Eerst even de verjaardagskaart voor zijn China-vriendinnetje op de bus gedaan en toen waren we er helemaal klaar voor.

En toen was carnaval alweer voorbij. Volgend jaar zal hij er veel meer van meekrijgen en ook horen. Althans daar gaan we van uit na vandaag. We wisten natuurlijk al dat hij wel iets kon horen maar de vraag was hoeveel. Nou, na ons bezoekje aan de KNO vandaag weten we alweer wat meer. Dankzij een stelletje geweldige dames bij de afdeling audiologie is er een goede test gedaan. Zowel om zijn gehoor via luchtgeleiding als via botgeleiding te testen. Zoals het er nu uitziet zal hij met behulp van een zogenaamde BAHA vrijwel normaal kunnen horen. Hij heeft meteen een BAHA in bruikleen gekregen zodat hij vanaf nu vrij normaal kan gaan horen als hij dat ding op zijn hoofd heeft.
Het gehoor via luchtgeleiding is behoorlijk slecht. Maar ja, dat is logisch als je gehoorgang ontbreekt, dus dat was geen verrassing. We waren heel benieuwd naar wat de KNO-arts aan de hand van de audiogram-uitslag voor inschatting zou maken. Maar helaas, de arts gespecialiseerd in dit soort afwijkingen was geblesseerd en dus niet aanwezig. Om de een of andere onduidelijke reden hadden ze de afspraak dus verzet naar een arts-assistent. Als de afgestudeerde KNO-arts van de vorige keer het al niet weet en doorverwijst, wat moet een arts-assistent dan? Het antwoord op die vraag is: "Een paar vragen stellen die nergens over gaan (is hij verder gezond, niet veel verkouden of zo?) en vervolgens zeer gewichtig vertellen dat we maar een afspraak moeten maken bij de arts waar we eigenlijk een afspraak mee hadden vandaag. Als mensen nu gewoon eerlijk zouden zijn en zouden zeggen dat ze die afspraak gewoon niet bij een arts-assistent hadden moeten plannen, had ik er nog respect voor. Maar nu hebben we dus echt voor de tweede keer een hele tijd zitten wachten voor een consult waar Yanto en wij niets aan hebben. De enige die hier voordeel van heeft is het AZM want die kunnen weer een consult declareren. Grrrrr, helaas komen de voorspellingen van iemand die heel erg thuis is in dit wereldje uit. Je vraagt je af waarom zaken op deze manier moeten verlopen.

Maar goed, met de leen-BAHA kan ons mannetje nu gaan wennen aan de wereld van geluid en worden we volgende week gebeld hoe nu verder. Dan kunnen we dan ook meteen weer een nieuwe afspraak maken bij de KNO-arts. Drie maal is scheepsrecht ........toch.......... alsjeblief ...............

Geplaatst door Lilian op 07 Februari 2008 om 22:51 uur.

Weer een rondje Maastricht!

Afgelopen donderdag zijn we wederom naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht geweest. We hadden een afspraak met een Geneticus. Onze Yanto heeft namelijk een aangeboren afwijking (Surprise, surprise: Zijn oortjes) en dat zou wel eens in zijn genen bepaald kunnen zijn.
Dan is het belangrijk om daar even dieper naar te kijken, omdat het mogelijk is dat, als dat genetisch bepaald zou zijn, er meerdere dingen zouden kunnen zijn die in zijn toekomst kunnen gaan spelen. Heeft dit bijvoorbeeld gevolgen voor zijn toekomstige kinderen?

Onze indruk van de Geneticus was, dat ze het een erg interessante casus vond. Schijnbaar komen kinderen met aan beide zijden een frommeloortje en een afwezigheid van de gehoorgang niet zo veel voor. En dus moest Yanto op de foto. Niet de binnenkant, maar de buitenkant. En daar is Yanto niet blij mee. Als je een foto van ons menneke maakt, dan ziet de tweede foto ongeveer zo uit:

Verder hebben we de laatste uitslagen van zijn ‘APK’ gekregen. Nou, wij kregen garantie. Hij is helemaal in orde. Ook deze arts vond hem erg intelligent. Overigens viel het hem ook op dat hij best veel hoort. “Maar daar kan ik niet te veel over zeggen. Daar moet de KNO-arts maar naar kijken.” Tussen neus en lippen door zei de arts wel dat hij dacht dat aan de binnenkant het best wel eens goed in elkaar zou kunnen zitten.

Oh, ja. Kennen jullie onze nieuwe hulp-in-de-huishouding al? Het is een Chinese gastarbeider. Hahaha. Je kunt Yanto geen groter plezier doen dan dat je hem met de vloerwisser of de stofzuiger zijn gang laat gaan.

Tot gisteren mocht de IND dat niet weten, want hij mocht niet werken. Maar gelukkig heeft hij gisteren zijn verblijfsvergunning voor 5 jaar gekregen en daarin staat dat arbeid is toegestaan. Dat scheelt weer. We gaan hem, denk ik, maar aanmelden bij een uitzendbureau. Kan hij nog mooi een centje bijverdienen zolang we nog geen Kinderbijslag ontvangen. Hahaha.

Morgen begint carnaval. Yanto gaat lekker mee naar de optocht. Afgelopen vrijdag heeft hij al een kinderoptocht gezien en hij moest er erg om lachen. Wat voor indruk moet die knul toch wel hebben van Nederlanders? Ach ja, in ieder geval hoeven we hem niet te verkleden. Hij heeft zo al lol zat.

Geplaatst door Bert op 02 Februari 2008 om 21:38 uur.

En toen wisten we nog niets .........

Nou ja niets........ we weten na het bezoek aan de kinderarts dat ons mannetje helemaal gezond is. Ze hebben helemaal niets afwijkends kunnen vinden. Met die mededeling op zak togen we naar de poli KNO waar we vandaag de eerste van ongetwijfeld vele afspraken hadden. Het is dan alleen zo verschrikkelijk balen als je een eerst twintig minuten zit te wachten, en daarna na tien minuten weer buiten staat en werkelijk geen stap verder bent en geen letter wijzer. Echt belachelijk.
Toen Bert de afspraak gemaakt heeft voor de KNO heb ik nog een keer gebeld om er zeker van te zijn dat we ook bij de juiste persoon terecht zouden komen. Er werd me toen verzekerd dat deze arts de zaken prima kon afhandelen. Nou, dat bleek dus vandaag totaal niet het geval. Ze heeft ons helemaal niets nieuws kunnen vertellen. Alle opties die ze benoemd heeft, hadden we al helemaal doorgespit op het internet. Het onderzoek dat ze gedaan heeft was ook voor de vorm. Keeltje kijken, neusje kijken en toen kwam de klap op de vuurpijl. Ze haalde het lampje tevoorschijn en wilde heel enthousiast in zijn oortjes gaan kijken. Duuuhhhhhh, waar denk je dat gehoorgangatresie voor staat? Een KNO-arts zou moeten weten dat er dan geen gaatje is om je lampje in te steken. Maar deze blijkbaar niet. Erg frustrerend allemaal want het enige resultaat dat er nu is, is dat we op 7 februari terug moeten voor een gehoortest en een afspraak met een andere arts die gespecialiseerd is in dit soort afwijkingen. Dat had natuurlijk meteen gemoeten maar de dame aan de balie toen we belden wist het allemaal beter. Sorry voor de negativiteit maar ik moest het even kwijt.

Nou ja, we houden het er maar op dat het een mooie dag was waarop we te horen hebben gekregen dat, buiten zijn lieve oortjes, ons mannetje verder helemaal gezond is. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.

Geplaatst door Lilian op 11 Januari 2008 om 22:05 uur.

Het aankomstkaartje online

We hebben, nu bijna iedereen het kaartje wel per post zal hebben ontvangen, het aankomstkaartje online gezet.

Klik op DEZE LINK en er opent een nieuwe pagina.
Klik op een bladzijde om vervolgens verder of terug te bladeren.

Het kaartje staat online met behulp van een zogenoemd Java-applet.
Werkt het niet goed, dan is Java niet goed op jouw computer geïnstalleerd.
Kijk dan in de helpindex van jouw besturingssysteem voor meer info.

Geplaatst door Bert op 06 Januari 2008 om 11:31 uur.

Klachten

We hebben vandaag een klacht gestuurd gekregen door een hele trouwe lezer. Het laatste bericht zou inmiddels al oud zijn.
Helaas moeten we deze lezer helemaal gelijk geven. We hebben al veel te lang niets nieuws meer op de site geplaatst. Mea culpa, mea culpe en dan nog zoiets.

We zijn in de afgelopen periode erg druk bezig geweest met van alles en nog wat. Zoals jullie weten zijn we met Yanto naar de kinderarts geweest. Maar bij één bezoek blijft zoiets niet. Je moet nog terug voor een onderzoekje hier en een testje daar. Niets om je zorgen over te maken hoor. Dat is allemaal standaard bij een adoptiekind. De uitslagen krijgen we voor een gedeelte volgende week vrijdag. Dat is ook de dag voor de KNO-arts. Voor de mensen die het nog niet weten, Yanto is niet doof!!! Het staat voor ons en de mensen die hem inmiddels gezien hebben als een paal boven water dat hij geluiden kan waarnemen. Hoewel dat in zeer beperkte mate is, herhaalt hij wel bepaalde klanken. Het leukste tot nu toe is dat hij spontaan "hoie" riep toen mijn moeder naar huis ging. We hebben met z'n drieën echt aan ons eigen gehoor staan twijfelen maar hij heeft het inmiddels zo vaak herhaald dat we zeker weten dat hij dat echt zegt. Al met al zijn we dus erg benieuwd naar wat de KNO-arts te zeggen heeft. Voor Yanto zou het erg mooi zijn als er mogelijkheden zouden zijn om zijn gehoor te verbeteren.

Naast het ziekenhuis hebben we ook wederom een bezoek gebracht aan het gemeentehuis om een uittreksel uit de GBA (Gemeentelijke Basis Administratie) te halen voor de aanvraag voor een VVR (voorlopige vergunning tot verblijf regulier) van de IND. Maar ja, Yanto wordt pas in de GBA ingeschreven als de aanvraag bij de IND gedaan is. Maar die kan dus niet gedaan zonder het uittreksel. Logisch toch..... We weten nu waarom asielzoekers verdwalen in de Nederlandse bureaucratie. Na heel veel gedoe en een supermedewerker van de gemeente was het uittreksel er dan toch op tijd voor onze afspraak bij de IND. Daar werden we zeer vriendelijk ontvangen (heel anders dan aan de telefoon toen we de afspraak maakten) door een lieve dame die vond dat Yanto daar best wat leven in de brouwerij mocht brengen. De aanvraag verliep verder zonder problemen en volgende week gaan we eens voorzichtig bellen om te zien of hij inmiddels is ingeschreven bij de gemeente. Daarna kan het papierverzamelen weer gaan beginnen voor de adoptie naar Nederlands recht.

Tussen alle bedrijvigheden door hebben we toch ook nog maar wat tijd gemaakt om kerst en Oud en Nieuw te vieren. Lekker met oma aan het eten. En als ons mannetje kan eten is hij tevreden.

Hij heeft met Kerst natuurlijk ook cadeautjes gekregen en in uitpakken is hij inmiddels heel bedreven. Omdat hij, ondanks of misschien wel vanwege zijn slechte gehoor, voortdurend op zoek is naar geluid heeft hij speelgoed gekregen waar geluid in zit. Een mondharmonica, een dierenpiano en vooral een triangel hebben zijn hart helemaal veroverd. Als je hem daarmee bezig ziet dan zou je het liefst al gisteren naar de KNO-arts gaan. Hij heeft al zoveel gemist.

Maar momenteel doet hij het heel erg goed. Met het gebaren gaat het steeds beter. Hij heeft inmiddels door dat gebaren een betekenis hebben. Hij imiteert alles en begrijpt het steeds vaker. Hij eet voor drie, hij slaapt geweldig (12-13 uur per nacht). Daar kunnen de meeste ouders alleen maar van dromen. En hij is helemaal gewend aan ons en zijn nieuwe omgeving. Oma Itter is helemaal lief en ook oma en opa Maastricht vindt ie super. Hij gaat graag mee met de auto en gedraagt zich meestal voorbeeldig. Hoewel hij het niet nalaat om regelmatig de grenzen even op te zoeken. Heel gezond dus. Afgelopen zaterdag heeft ie zijn eerste treinritje gemaakt en ook dat vond ie helemaal geweldig. Zoveel te zien, alles vliegt zo snel voorbij. Precies wat hij wil.

Bezoek vindt ie heel erg leuk zolang er maar niet teveel kinderen op een dag met zijn speelgoed komen spelen. Daar heeft ie het toch nog vrij moeilijk mee. En dat terwijl hij meer dan genoeg speelgoed heeft. Dat heeft al dat bezoek meegebracht. Hoewel hij niet altijd door heeft waar iets voor dient vindt hij altijd wel een goed doel. Trillen of tollen kan alles. Althans als het in de handen van Yanto landt.

Elke dag staat er iets anders op de voorgrond. Vandaag de Kiddyzoom die hij gekregen heeft omdat we geschreven hadden dat hij zo'n hekel heeft aan foto's laten maken. Een metalen onderzetter laten tollen voor de lens levert blijkbaar hele leuke effecten op, want hij heeft helemaal dubbel gelegen van het lachen.

Nou, ik hoop dat we jullie nu weer een beetje bijgepraat hebben. We zullen ons best doen om wat regelmatiger een berichtje te plaatsen, maar ook de komende tijd staan er nog een aantal ziekenhuisbezoekjes e.d. op de planning dus het blijft nog even druk.

Geplaatst door Lilian op 03 Januari 2008 om 21:36 uur.

Boer... en schaatser!

Dat zullen misschien wel de beroepen worden van Yanto. Tenminste, hij eet graag pindakaas.
En jam, hagelslag, snijvlees, etc.

Maar al die spulletjes moeten natuurlijk wel gekocht worden.
En dus moeten we naar de supermarkt.

Zaterdag was een drukke dag.
We zijn eerst even op bezoek geweest op mijn werk, Stadstoezicht Roermond.
Na de hartelijke ontvangst door mijn collega's en de dienstdoende teamleider heeft Yanto het kopieërapparaat uitgeprobeerd. Op de eerste afbeelding mijn kopie van zijn hand en op de tweede afbeelding, die hij zelf heeft gemaakt, ziet zijn hand er een beetje vreemd uit.

Daarna verzamelde hij proviand bij de collega's die op weg waren naar de kantine.
Met twee liga's, een Kitkat Chunky en een mandarijn ging hij mee naar de kantine.
Na het eten nam hij nog even plaats in één van onze bussen.

Na onze terugkomst kwamen wappertante Wendy en haar lieve vriendje Roger op bezoek. Ook die heeft Yanto om zijn pinkje gewonden. Toen hij "wappertante" gebaarde was Wendy helemaal verkocht. Nadat we van hen afscheid hadden genomen, zijn we weer met de auto naar neef Danny gereden die de aankomstkaartjes gaat printen die wij ontworpen hebben. Nou ja, eigenlijk gaat zijn vriendinnetje dat doen. Een beetje laat zijn we toen weer naar huis vertrokken waar we frietjes hebben gegeten en Yanto nog gespeeld heeft met zijn neefje Bas en hij erg blij was met het bezoek van Ome Mark en Tante Dianne.

Het gaat heel goed met Yanto.
Morgen gaan we naar de kinderarts en Oma Leny en Opa Theo.
Verder moeten we nog een berg papieren invullen.
Kortom, nog erg druk. Maar als je op bezoek wilt komen, dan moet je gewoon even bellen. Als het te druk wordt dan plannen we gewoon wat verder vooruit. Ook geen probleem bij ............. Yanto.

Geplaatst door Bert op 18 December 2007 om 14:11 uur.

Soms iets minder en dan weer geweldig

Dat omschrijft de vooruitgang van Yanto.
Het gaat echt steeds beter. Soms dan komt een 'wiemelbuitje' bovendrijven en komen driftbuien voor, maar daar zijn we alleen maar blij mee.
Dat is namelijk een teken dat ons menneke bezig is met zijn verwerkingsproces.

Gisteren kwam zijn derde oma, Oma Els, op bezoek.
En Oma Els bracht veel leuke cadeautjes mee en ze had ook een mooie taart gebakken.

Alleen was er een probleempje.
Hoe leg je een jongetje van 5, waarmee je nog niet optimaal kunt communiceren, uit dat hij kaarsjes moet uitblazen?
Lilian heeft de kaarsjes meerdere malen zelf uitgeblazen en weer aangestoken. En toen...

... blies hij uiteindelijk zelf zijn kaarsjes uit.
En de taart vond hij ook reuze lekker.

Verder kwamen gisteravond onze vrienden Monique, Nico en Koen op bezoek. En Yanto vond dat super. Hij kroop bijna direct bij Monique op schoot.

Onze Yanto is van buiten Chinees, maar van binnen volgens ons een geboren Nederlander.
In China moesten we veel moeite doen om hem een beetje te laten eten als er Chinees eten op het menu stond.
Gisteren heeft hij lekker macaroni met tomatenpuree en gekruimeld gehakt gegeten en vanmiddag liet hij zich de tosti's heel goed smaken.
Hij at maar liefst 4 sneetjes brood als tosti op.
En tot onze verbazing gebruikte hij al het gebaar "nog meer" om aan te geven dat hij nog meer tosti wilde. En lachte zelf heel hard toen hij zag en voelde dat wij hem begrepen. Heerlijk om te zien hoe hij geniet van het eindelijk op een normaal niveau te leren communiceren.

Vandaag zijn we nog naar de stad geweest om enkele spulletjes te kopen voor Yanto.
Bij schoenwinkel Van Haren in Weert kreeg Yanto zelfs een lolly en drie autootjes cadeau.
De verkoopster was echt voor zijn charmes gevallen.

Oh, en wat de binding met onze telg betreft: Toen Lilian bij V&D even in een andere rij liep ging Yanto haar onmiddelijk zoeken en trok mij mee in haar richting.
En hetzelfde gebeurde toen ik even naar het toilet ging bij V&D: Lilian werd door Yanto naar mij toe getrokken toen ik weer in zicht kwam.
Heerlijk om te zien.

Geplaatst door Bert op 13 December 2007 om 21:27 uur.

Iedere dag gaat het beter

Bij onze thuiskomst zaterdagavond troffen we meerdere welkomstborden aan in onze voortuin.

We waren verder erg nieuwsgierig hoe het de volgende dagen met ons knulletje zou gaan.
Tot ons genoegen vind hij steeds meer zijn draai in ons kikkerlandje.

Vooral vroegen wij ons af hoe het met het overschakelen naar het Nederlandse eten zou gaan.
Tot onze grote verbazing blijkt onze 'chinees' een liefhebber van de Nederlandse keuken.
De cornflakes liet hij zich in China al goed smaken en ook thuis in Nederland gaat dat dus erg goed.

Ook de andijviestamppot laat hij zich goed smaken. Zijn kersverse oma had haar beste kookkunsten vertoond. Voor het geval dat hij het niet zou willen eten had ze ook rijst achter de hand gehouden.
Maar de stamppot met gehaktballen vond gretig aftrek.

En hij had erg veel lol aan tafel.

Daarna nog lekker in bad, waar onze schat zich wederom ontpopte als een echte waterrat.

Gisteren, maandag, hebben wij nog een bezoekje gebracht aan het gemeentehuis om Yanto aan te melden. Dit ging van een leien dakje, maar we moeten ook nog naar de IND. Dit is minder makkelijk, omdat er lange wachtrijen zijn bij de Vreemdelingenpolitie. We kunnen pas eind december terecht. Dit betekent dat Yanto dan pas daadwerkelijk ingeschreven kan worden bij de gemeente. De gemeente heeft namelijk de goedkeuring van de IND nodig.

Vandaag zijn we verder nog met onze knul naar de huisarts geweest voor een verwijzing richting het ziekenhuis.
De huisarts vond Yanto erg intelligent. Dat wisten wij natuurlijk al.
Maar het blijft leuk om te horen.

Geplaatst door Bert op 11 December 2007 om 20:50 uur.

Yanto gaat digitaal: yanto@haupts.nl

Onze Yanto gaat, zonder het overigens zelf te weten, digitaal.

Op de digitale snelweg was hij al actief, maar nog niet in het mailverkeer.
Vanaf nu heeft Yanto z'n eigen mailadres: yanto@haupts.nl.

Via dit mailadres kunnen jullie Yanto een bericht sturen.
Deze berichten worden voor hem bewaard in zijn eigen mailbox totdat hij oud genoeg is om ze te kunnen lezen.
Een soort tijdcapsule dus.

Mail dus vandaag nog jouw bericht naar yanto@haupts.nl.

Geplaatst door Bert op 11 December 2007 om 13:22 uur.

Een warm gevoel

De laatste avond in Nederland met z'n tweetjes. Maar toch niet echt.
Naast het bezoek dat nog even langskwam, komen er ook heel veel berichtjes via de telefoon en de mail binnen. Allemaal mensen die met ons meeleven en ons een geweldige reis willen wensen. Dat geeft toch een heerlijk warm gevoel.

Ik heb vanavond nog even (nou ja even, 1 uur en 11 minuten) aan de telefoon gehangen met Vera, het nichtje van Dianne. Zij heeft samen met Edwin kortgeleden ook de reis naar China ondernomen om hun manneke te gaan halen. We hadden elkaar nog nooit gesproken, maar zo voelde het niet. Vera, bedankt voor je tips en je leuke verhalen. We gingen de reis al met vertrouwen tegemoet en nu helemaal.

Vanaf nu gaan we de berichtjes plaatsen onder de knop van het reisverhaal. Jullie kunnen daar lekker meelezen en mailen of een berichtje in het gastenboek plaatsen mag natuurlijk altijd. We zullen ze zeker lezen.

Geplaatst door Lilian op 23 November 2007 om 21:48 uur.

Kilootje meer, grammetje minder...

Koffer wegen... ... doosje erin. Koffer wegen... ... broek eruit. Koffer wegen...
Zo zag onze avond eruit. We zijn een groot deel van de avond bezig geweest met het inpakken van de koffers. En dat heeft met een maximaal mee te nemen gewicht van 20 kg te maken.
Voor het eerste deel van de vlucht (tot Beijing) mag je 30 kg per persoon meenemen.
Echter voor de tweede vlucht (Beijing-Wuhan) is het maximaal 20 kg per persoon.
En omdat we niet van plan zijn om op de tweede vlucht een probleem te krijgen, houden we voor de eerste vlucht ook maar de 20 kg-norm aan.

Op een personenweegschaal kun je geen koffers wegen en dus ben ik vanavond misschien wel 20 keer gewogen. Met de ene koffer, met de tweede koffer, met het ene stuks handbagage en met het tweede stuks handbagage.
Maar het is uiteindelijk gelukt. De koffers staan klaar.
Nu maar hopen dat we niets vergeten zijn.
Ik weet bijna zeker dat dat het geval zal zijn, maar gelukkig heeft men in China ook winkels.

Ook een leuke wetenswaardigheid is, dat je de aankoopbonnen van de fotocamera, videocamera en laptop en zo mee moet nemen.
Dat moet je echt doen, anders kan het zijn dat je bij het inreizen van Nederland een probleem krijgt.
De douane kan dan aannemen dat je een apparaat in China hebt gekocht en dan een naheffing opleggen.
Kortom, een tip: Neem je electrische apparaten mee? Neem dan ook de aankoopbon mee!

Zo, we zijn er nu echt bijna klaar voor.
Is het al bijna zaterdag???

Geplaatst door Bert op 23 November 2007 om 00:53 uur.

Gezonde spanning

De tijd kruipt voorbij. Soms dan kruipt de tijd iets sneller als je met wat dingetjes bezig bent. En gelukkig hebben we zat bezigheden. De lijst met 'to-do'-dingetjes wordt gelukkig steeds korter. Maar toch...
Je blijft een gevoel hebben van 'Vergeet ik niets' en het nadeel van dat gevoel is, dat de emoties die eraan zitten te komen zorgen voor een slecht geheugen.
Regelmatig wil je iets doen, pakken of kopen en weet je na enkele minuten niet meer wat je wilde gaan doen. Frustrerend.

Ik, Bert, voel inmiddels een gezonde spanning opkomen voor de aanstaande wereldreis-per-vliegtuig.
Zoals jullie wellicht gelezen hebben werd ik geplaagd door vliegangst en heb ik een Vliegangst-cursus gevolgd bij de Stichting Valk.
Ik voel daar nu de voordelen al van, want van angst is absoluut geen sprake. En de gezonde spanning, die ik nu voel, schijnt standaard te zijn voor een eerste intercontinentale vlucht.

In ieder geval kunnen wij niet meer wachten. De wens om vanavond al te vertrekken is niet aanwezig, hoor.
Logisch toch. Anders hebben we het 'to-do'-lijstje zeker niet af en hoeven we ons niet af te vragen of we iets vergeten zijn.

Geplaatst door Bert op 21 November 2007 om 14:13 uur.

E-mail en naar Schiphol, Ja of Nee?

De voorbereidingen voor onze reis naar China zijn in volle gang.
We moeten nog het een en ander kopen en regelen en dat neemt nogal wat tijd in beslag.

Als je dus een e-mail stuurt (rechtstreeks of via ons mail-formulier) dan bestaat de mogelijkheid dat we niet (direct) reageren.
Dat heeft met de drukte te maken.
We ontvangen erg veel lieve mailtjes, waarvoor onze dank, maar het is echt niet mogelijk op dit moment om iedereen te antwoorden.
We hopen dat jullie hier begrip voor hebben.

Verder horen we steeds van vrienden, kennissen en familie dat ze niet naar Schiphol durven te komen als wij terug komen vanuit China.
Laten we daar heel duidelijk over zijn: Iedereen is welkom!
Natuurlijk zal Yanto waarschijnlijk van streek zijn van alle indrukken die op hem afkomen.
Jullie ontvangst op Schiphol zal daar weinig aan veranderen.

Als we thuiskomen, dan willen we in eerste instantie even geen bezoek.
Vooral omdat ons knulletje dan kennis zal gaan maken met zijn nieuwe thuis en onze hond Thimo.
Maar daarna kunnen jullie contact met ons opnemen om een afspraak te maken.

Nog even de vluchtinfo:
We komen (onder voorbehoud) op 8 december aan met de CZ 345 van China Southern Airlines om 17.40 uur.
Wil je zekerheid, dan is het aan te bevelen om ons reisverhaal in de gaten te houden.

Geplaatst door Bert op 16 November 2007 om 22:40 uur.

Zo. We zijn helemaal op de hoogte.

Gisteravond was het weer rotweer. En als het rotweer is, dan moeten wij ver rijden. En zo was het gisteren dan ook.
Maar we gingen naar een bijeenkomst waar we zolang naar hadden uitgekeken en daar hadden we dus alles voor over.
Het was namelijk tijd voor de reisbijeenkomst.

Gelukkig was het niet zo erg als toen we naar de Centrale Intake moesten, maar het regende af en toe heel erg hard.
Het verkeer viel gelukkig mee en met Somertijd op de radio was de sfeer in de auto uitstekend.

Omstreeks 19.00 uur kwamen we aan op de plaats van bestemming, een zaaltje in Alphen aan den Rijn.
We waren de eerste toekomstige ouders, maar we werden wel al welkom geheten door een deel van het Meiling-China-team.
De sfeer zat er direct al goed in, omdat je tijdens de procedure bij de meeste mensen van het China-team al ooit aan de keukentafel gezeten hebt.

Langzaam maar zeker kwamen steeds meer koppels aan en uiteindelijk waren we rond 19.45 uur compleet.

Tijdens de reisbijeenkomst krijg je nog enkele belangrijke papieren (waaronder de 'reisvergunning' uit China en de vertrek- en aankomsttijd) en heel veel tips.
De koppels worden voorgesteld aan hun begeleiders, die hen op hun reis naar China zal begeleiden. En ook daarmee hebben we het weer goed getroffen.

Ik zal niet op de details van de bespreking ingaan, maar het ging over de Chinese waterleiding, de zwembaden, het eten, de omgangsvormen en natuurlijk de kindjes. Verder kwamen nog sloffen en schoenenzakjes ter sprake en moeten we de Chinese cultuur niet vergeten.
Een aantal serieuze zaken kwamen aan bod, maar we hebben ook goed en veel gelachen.

De sfeer zit er nu al in en dan moet de reis nog beginnen.
We kunnen niet meer wachten...

Oh, ja. Vandaag nog gebarentaalles gehad van Wendy Frissen. Ze vertelde regelmatig te kijken op deze site en zei dat ze keek of wij nog iets over haar op de site gezet hadden.
Nou, bij deze dan. Wendy Frissen is tolk Gebarentaal en Wendy Frissen is inmiddels een heel fijne vriendin van ons geworden. Verder geeft Wendy Frissen cursussen in de Nederlandse gebarentaal. Oh, eh, Wendy Frissen heeft ook nog een eigen site: www.tolk-ngt.com.
Zo, tot zover het stukje over Wendy Frissen.
Wendy tot snel. Je bent een schat.

PS: Wendy Frissen zei na afloop van het boven aangehaalde gesprekje over onze site dat ze niet kijkt of we nog iets over haar hebben geschreven, maar om te kijken of we iets nieuws geplaatst hebben. Gelukkig. Ik kon het toch niet laten om haar even te klieren

Geplaatst door Bert op 10 November 2007 om 23:31 uur.

Voila, twee visa!

Vandaag was het zover: Ik mocht op audiëntie bij de Chinese ambassade. Nou, ja. Audiëntie. Ik mocht om 9 uur in de rij aansluiten.

Om 4 uur liep mijn wekker af. Ik moest om 5.58 uur de trein vanuit Roermond nemen richting Den Haag. Ik zou dan om 8.10 uur in Den Haag CS zijn. Ik zou daar dan zijn, als de trein op tijd geweest zou zijn. Maar dat was hij dus niet. We vertrokken 4 minuten te laat uit Eindhoven en dan zet men er een ander treintje voor. Een trage goederentrein.
Uiteindelijk was ik om 8.30 uur in Den Haag en nam ik daar de taxi naar de Willem Lodewijklaan.

Iets voor 9 uur kon ik in de ambassade binnenlopen en kreeg ik nummer A011. Binnen 15 minuten was ik aan de beurt. Dat schoot lekker op. Alleen jammer dat ik pas na 11 uur terecht kon voor het afhalen van de visa.
De tijd heb ik gevuld met onder andere een gesprek met een zakenman, die ongeveer 10 jaar geleden in Wuhan was geweest tijdens een rondreis door China. Volgens hem één van de mooiste steden van China.
Nou, wij zullen dat binnenkort wel even zelf gaan bekijken.

Om 10.48 uur ging ik weer beneden in de hal staan met mijn afhaalbonnetje en de vriendelijke Chinese dame aan de balie wenkte mij naar zich toe.
"Komt U maar, hoor. Uw paspoort ligt klaar."
En zo stond ik om 11 uur buiten met 2 visa voor China.

Uiteindelijk was ik om 14 uur weer in Roermond. Een complete werkdag verder, maar niet helemaal.
Ik moest nog even naar mijn werk voor een vergadering.

Om 17.45 uur stak ik mijn benen weer onder onze eigen eetkamertafel voor het avondeten.
Moe maar voldaan en 136 euro armer.
Alweer een stapje verder.

En nu wachten op morgen, vrijdag. Dan hebben we 's avonds de reisbijeenkomst en maken we kennis met onze reisgenoten.

Geplaatst door Bert op 08 November 2007 om 22:05 uur.

Het schiet op!

En zo langzamerhand begint de tijd op te schieten.
Zo rond de 17e november beginnen we met verlof en dat is ook hoog tijd.
We hebben kleertjes gekocht, maar dat is een beetje natte vingerwerk. We weten Yanto's echte maten natuurlijk niet.
Verder zijn we nog wat papierwerk aan het regelen. Ik, Bert, ga de visa halen bij de Chinese ambassade.

We houden ons wel bezig.
En dat moet wel, want dan schiet de tijd tenminste een beetje op.

Oh ja, op de voorpagina staat een teller die de dagen aftelt totdat we ons knulletje in de armen kunnen sluiten.

Geplaatst door Bert op 06 November 2007 om 21:57 uur.

Surprise!!!

Tja, zo word je dan toch nog verrast.
Vanaf het opsturen van de LOA zitten we te wachten op het telefoontje van Ineke met de mededeling dat de TA binnen is en de reis geboekt. Vreselijke avonden van stilte (behalve gisteravond toen @home belde met een of andere aanbieding).
En dan, als je het totaal niet verwacht word je verrast door de postbode. Een brief van Meiling!!! Met de felicitaties vanwege een geboekte reis.

Ja, het is echt waar. De reis is geboekt. Op 24 november vertrekken we 's avonds met z'n tweeën naar China en op 8 december zetten we met z'n drieën voor het eerst samen voet op Nederlandse bodem.

Ik zou de vorige zin het liefst nog honderd keer hier opschrijven. Dat helpt misschien om het door te laten dringen. Maar dat zou ook zo vreemd uitzien.

Vandaar dat ik het hier maar bij laat voor vandaag. Maar dit avontuur wordt heel zeker vervolgd.

Geplaatst door Lilian op 01 November 2007 om 20:47 uur.

De laatste loodjes duren lang

Het klinkt misschien vreemd:
Je bent aan het einde van de hele procedure en je moet wachten op het laatste papiertje uit China.
En net de kortste wachttijd uit deze hele procedure lijkt maanden te duren.

Natuurlijk duurt het geen maanden, maar je weet dat je iedere dag gebeld kunt worden en dus wacht je iedere avond... op dat ene telefoontje.
Normaal belt de medewerkster van de stichting Meiling zo rond een uur of negen 's avonds en dus zit je iedere avond klok te kijken.
Is het al negen uur? Nee, nog niet? Oh, het is al half negen. Nog even en dan is het negen uur. Oh, is het al negen uur?

En dan is het negen uur. Geen telefoon. Oh, misschien heeft ze eerst iemand anders gebeld. Dan kan het natuurlijk later zijn...
Oh, het is al half tien, maar het kan nog...
En het wordt later en later. Inmiddels is het bijna kwart voor elf. Zo laat bellen ze toch niet meer. Balen.

Misschien morgen? Zouden ze morgen bellen? Het kan!

Maar goed, vanavond heeft niemand gebeld. Misschien dan toch morgen? We wachten maar gewoon verder.

Geplaatst door Bert op 30 Oktober 2007 om 22:44 uur.

Het wordt tijd voor goed nieuws

En hoog tijd. Maar goed dat we geen hangende lampen hebben anders zouden zowel Bert als ik nu van de stress door de kamer zwaaien aan die dingen.

Wat is wachten toch verschrikkelijk. En zeker op een dag als vandaag. De verjaardag van ons manneke. Maar één ding weet ik zeker. Dit wordt de laatste verjaardag die hij zonder ons zal vieren. Vanaf volgend zijn wij erbij. Wij en alle anderen die hem een gelukkig leven toewensen.

Als voorproefje hebben we afgelopen vrijdag een pakket op de post gedaan met daarin foto's van ons en zijn nieuwe huis en slaapkamertje. Daarnaast zat er wat speelgoed, een Cars-kussen, een wegwerpcamera en kleurpotloden en kleurboeken in het pakket.
Een heerlijk gevoel omdat je het idee hebt dat hij, als het pakket al door de Chinese posterijen wordt afgeleverd, in ieder geval voorbereid KAN worden op onze komst en zijn nieuwe toekomst. Of die voorbereiding dan ook gedaan wordt blijft de vraag. Dat hangt af van de tijd en mogelijkheden van het personeel van het kindertehuis.

Maar dat heerlijke gevoel was zaterdagmiddag al verdwenen. Dat het mis kon gaan met de bezorging in China, daar hadden we rekening mee gehouden. Maar dat onze geweldige TNT al zou beginnen met blunderen? Nee, daar waren we niet van uitgegaan.
Het was al een heel gedoe om dat pakket te versturen. Er moesten al twee formulieren opgeplakt worden, een douaneverklaring en ik weet niet wat voor onzin allemaal. Uiteindelijk stond er vier keer het adres in China op. En een mooie postzegel ter waarde van €31,45. Jaja, het mag wat kosten.

Met vier keer het adres van de geadresseerde op het pakket mag je verwachten dat het in ieder geval de goede kant opgaat. Zou je denken. Niet dus!!!! Afgelopen zaterdag, toen wij niet thuis waren, heeft een postbode ijverig geprobeerd om het pakket af te leveren. In Haler dus!!!! Er lag een mooi papiertje in de bus dat het de volgende werkdag (maandag dus) opnieuw aangeboden zou worden.

We hebben natuurlijk maandag meteen gebeld met de klantenservice om te vragen wat er gebeurd was. Dat kon men ons niet vertellen maar als het pakket weer aangeboden werd moesten we het maar gewoon aanpakken en opnieuw terugbrengen naar het postkantoor. En dan even de formulieren opnieuw invullen, weer €31,45 betalen en het pakket opnieuw versturen. Ach ja, waarom ook niet? Ik heb die mevrouw echt gevraagd of ze nog wel goed bij haar hoofd was. Maar zij vond dit heel normaal. Als we dan konden bewijzen dat TNT een fout gemaakt had dan konden we als we geluk hadden het geld van de eerste keer terugkrijgen.

Aaarggghhhh. Maar goed, je wil het pakket toch in China hebben, dus vooruit dan maar. Helaas. Maandag werd er geen pakket meer aangeboden en ook gisteren was er geen postbode te bekennen. Toch maar weer gebeld met de klantenservice van TNT. Eeehhhh, tja........ nu is het pakket helemaal zoek. De mevrouw van de klantenservice wist het nu ook niet meer. Ze zou een melding versturen naar het sorteercentrum met de vraag waar het pakket nou was. En dan zouden we wel iets terughoren. Wanneer? Dat wist ze niet. Lag aan het sorteercentrum.

Ach ja, je moet er wat voor over hebben in zo'n adoptieprocedure. Maar als zelfs TNT gaat tegenwerken, wat staat ons dan nog meer te wachten?

Geplaatst door Lilian op 24 Oktober 2007 om 14:17 uur.

Waarschijnlijk november

Gisteravond zijn we naar Alphen aan den Rijn gereden voor het tekenen van de LOA. Corrie (het administratieve wonder van Meiling) was zo lief om ons al gisteren te ontvangen omdat we vandaag echt niet in staat waren om naar Alphen te rijden.
Met een lekkere Limburgse vlaai kwamen we rond 19.00 uur aan bij het huis en werden we ontvangen door Corrie en haar man.
Nadat we een lekker bakje koffie hadden gekregen kwam het officiële papier tevoorschijn.

Op heel formeel papier stonden netjes onze namen, de naam van ons manneke (wel alleen de Chinese namen) en de verklaring (vol met spelfouten) van de CCAA dat zij akkoord zijn met de adoptie.

Het enige dat nog ontbrak was onze handtekening waarmee we nogmaals, maar dan nu heel officieel, verklaren dat wij Yanto willen adopteren. Dat hebben we dan ook heel snel toegevoegd aan het papier. De papieren gaan nu komende week naar China, samen met de papieren van de vijf andere koppels die dus samen met ons naar het verre oosten zullen reizen om hun wondertje op te halen.

Daarna is het een week of drie, vier wachten op de reisvergunning. Als die binnen is wordt de reis definitief gepland. Zoals het er nu uitziet wordt het november. Dus krijg ik toch mijn droom. Een vroeg sinterklaascadeautje.

Hoewel ik dit allemaal heel bewust opschrijf is het echte besef dat we over een paar weken met zijn vieren zijn (niet schrikken, we tellen Thimo ook mee) er nog helemaal niet. Beredeneren kan ik het maar voelen...... nee, nog niet. Zal wel een soort bescherming zijn om de komende, ongetwijfeld megadrukke periode, een beetje als normaal denkend mens door te komen.

Het einde is in zicht. Of eigenlijk meer een geweldig nieuw begin.

Eh, o ja. Iedereen die vandaag examen heeft gedaan voor de cursus gebarentaal is ook geslaagd. Hulde aan iedereen en vooral aan onze Wendy die het toch maar klaargespeeld heeft om ons deze geweldige taal te laten begrijpen.

Geplaatst door Lilian op 29 September 2007 om 18:26 uur.

Goedgekeurd!!!!!

Het hoge woord is eruit. China vind ons geschikt als de ouders van ONZE Yanto.

Gisteravond, op zo'n dag dat alles fout ging en er alleen maar k...e berichten binnenkwamen, ging rond half negen de telefoon. Ineke. Ineke? Ineke? INEKE!!!!! Toen ik opnam vroeg ze heel geïnteresseerd hoe het met ons ging. Mijn antwoord uiteraard: "Goed maar dat wachten is bijzonder frustrerend." Vervolgens vroeg ze naar de cursus gebarentaal en hoe het daarmee ging. Door mijn hoofd schoot de gedachte: "Die belt even als oppepper tijdens deze wachtperiode."
Ik vertelde dat we aanstaande zaterdag examen hebben van module 1 en dat ik al drie lessen van module 2 gevolgd heb. Daarop reageerde ze wat haperend. Een paar seconde later werd duidelijk waarom.

Ik heb drie keer moeten vragen naar wat ze nu precies zei. Niet omdat ze zo onduidelijk sprak, maar omdat het blijkbaar niet in mijn hersenpan wilde doordringen. De LOA is binnen. En we worden eigenlijk zaterdagmiddag om 14.00 uur verwacht in Alphen aan de Rijn.

Dat gaat dus niet lukken. Ik heb examen en Bert is de hele dag op pad met Stichting Mat-'54. We hebben gelukkig iets anders af kunnen spreken. We rijden vrijdag in de vroege avond naar het noorden om de LOA te tekenen. Corrie, de medewerkster van Meiling die in het bezit is van dit o zo belangrijke document, durfde het namelijk niet naar ons op te sturen. Geen probleem natuurlijk. Wij rijden graag. Aanstaande maandag gaat het papier dan weer retour naar China.

We gaan naar alle waarschijnlijkheid reizen in november. Als de Chinezen een beetje in het normale patroon blijven wat het versturen van de TA (Travel Approval) betreft tenminste. We reizen dan met zes koppels naar vier verschillende provincies. Heerlijk, reizen met een groep, je ervaringen kunnen delen met anderen die hetzelfde meemaken. En natuurlijk de beroemde gangsessies. Die moet je als adoptieouder schijnbaar een keer meegemaakt hebben.

We zijn helemaal in de zevende hemel. Eindelijk komt het moment in zicht waarop we oog in oog komen te staan met ons manneke. Echt doordringen doet het nog niet. Maar laten we hopen dat dat niet te lang duurt. We moeten nog zoveel doen voor we kunnen reizen.

Geplaatst door Lilian op 27 September 2007 om 14:45 uur.

De kamer is er klaar voor

Eigenlijk is het al een tijdje klaar, maar met het wachten op de inlogdatum kwam het er maar niet van om het te laten zien:
Wij presenteren bij deze de kinderkamer.

Dit is een totaaloverzicht vanaf de deur gefotografeerd. De muren zijn in twee kleuren geschilderd. Vanaf de deur gezien is de muur achter en links in het wit geschilderd en de muur voor en rechts in het limegroen.
De eigenwijze meubeltjes komen uit de Mammut-collectie van Ikea.

Op de muren zijn vlakken gemaakt. Op de witte muren zijn ze limegroen en op de andere muren zijn ze wit. In deze vlakken hebben we Poeh-figuurtjes en Mini's geplakt. De Mini in dit vlak is een kapstok, die door Lilian zelf is gemaakt. De badjas is een cadeau van mijn zwager en schoonzus.

Deze afbeelding van Poeh is getekend door Yanto's nichtje, Kim. We hebben de tekening geseald om te voorkomen dat de afbeelding gaat vergelen.

Boven het bed van Yanto is door een nicht van ons een muurschildering gemaakt. De schildering is een combinatie van onze Mini (De mini heet Yvi) en Poeh en zijn vriendjes.

De eerste cadeau's voor Yanto staan al klaar. Voor onze verjaardagen hebben we gevraagd om iets voor Yanto te kopen. En dat betekent dat hij inmiddels al vanalles heeft. Alleen weet hij het nog niet.

En dit is het op-één-na-belangrijkste onderdeel: Yanto's bed. Het is helaas nog leeg, omdat het belangrijkste onderdeel van zijn kamertje en van ons leven nog ontbreekt. Maar we zijn er nu echt helemaal klaar voor. Zijn bedje hier in Haler is inmiddels letterlijk gespreid.

Aftellen ...

Geplaatst door Bert op 07 September 2007 om 20:30 uur.

Je gaat aan jezelf twijfelen

Heel gezond, dat aan jezelf twijfelen. Maar niet altijd nodig. De afgelopen weken hebben we angstvallig de site van Meiling in de gaten zitten houden. Zo links en rechts kwam er goed nieuws langs. Weer een groep ouders die kinderen gaat halen, weer een stapel dossiers verstuurd enz. Super voor de betrokken ouders en kinderen, maar wat wij wilden zien stond er maar niet.
Wel honderd keer per dag werd de pagina met inlogdata ververst om te zien of de inlogdatum van de dossiers verstuurd op 2 juli al ingevuld was. Het werd eigenlijk een automatisme om, als ik naar de PC keek, even op F5 te drukken.

Zo ook vanochtend. Eigenlijk kijk je niet echt meer of er iets veranderd is omdat je niet weer teleurgesteld wilt worden.
Drie minuten geleden dus weer hetzelfde ritueel. Even op F5 en ondrtussen gewoon weer verder. Maar nu zag ik de tabel onderaan niet gevuld met "onbekend". "Hhmmmm, zal de tabel met verversen wel naar boven geschoven zijn", dacht ik nog. "Effe naar beneden scrollen."" Maar dat lukte dus niet. "Vreemd. Hoe kan dat?" En toen pas realiseerde ik me dat er gewoon een datum ingevuld was.
Nog eens kijken, nog een keer voor de zekerheid. Maar het is toch echt zo. Er staat een hele mooie datum. Ons dossier heeft namelijk een LID van 9-7-2007. Dat betekent dat we nu op dag 59 na LID zitten.

We hebben nog wel een tijdje te gaan voor we ons manneke in onze armen mogen sluiten i.p.v. alleen maar over hem te dromen en hem in gedachten te knuffelen. Maar het geeft toch heel veel rust om te weten dat China weet van ons bestaan en onze levenswens om Yanto een liefdevol leven te bieden.

Bert hoopt op een kerstcadeautje, ik stiekem toch op een sinterklaascadeau. We zullen zien.

Geplaatst door Lilian op 06 September 2007 om 10:35 uur.

Stil aan het adoptiefront

Het is alweer een tijdje geleden dat er hier iets nieuws te melden was. En eigenlijk hebben we nog steeds geen nieuws. Onze papieren zijn dus al bijna twee maanden in China. Maar de LID hebben we nog steeds niet.
Na een hele tijd ons geduld op de proef te hebben gesteld hebben we afgelopen week toch maar een mailtje naar onze contactpersoon gestuurd. Op de site staat immers dat de LID meestal na 4 tot 6 weken bekend is.
We waren net op tijd met het mailtje want twee dagen later vertrok Ineke (onze contactpersoon) naar China om een viertal Special Needs kindjes op te gaan halen met de gelukkige ouders. Super voor die ouders, maar WIJ WILLEN OOK!!!!!!!!!

In antwoord onze vraag over de LID kregen we als antwoord dat de medewerker van Meiling die de contacten met de CCAA over de LID heeft met vakantie was en deze week weer terug zou komen. Ineke zou haar vragen om contact te zoeken met de CCAA en ons volgende week als ze weer terug is uit China bellen of mailen. We hopen stiekem dat we voor die tijd op de site al de LID kunnen terugvinden, maar we hebben in ieder geval weer even contact. Niet dat we er veel wijzer van zijn geworden. We willen natuurlijk alleen maar weten wanneer we ons manneke op kunnen halen.

Ineke meldde verder dat de wachttijd van LID tot afreizen momenteel nog steeds rond de vijf maanden ligt. Als onze LID dan (zoals we hopen) begin juli ergens ligt, dan zouden we het nieuwe jaar met z'n 3-en kunnen beginnen. Dat zou helemaal super zijn en daar houden we ons dan ook maar aan vast.

We zijn in ieder geval heel blij met de vele mensen om ons heen die met ons meeleven. Het verbaast ons telkens weer hoeveel mensen onze verhalen op deze site meelezen. Helemaal geweldig.

Binnenkort zullen we wat foto's van het kamertje van ons manneke plaatsen. We hebben gewoon nog niet de tijd gehad om de foto's te maken. De gebarentaalcursus slokt veel tijd op. En dat gecombineerd met onze verjaardagen in de afgelopen weken heeft erin geresulteerd dat we er echt geen tijd voor hebben gehad. Maar wordt vervolgd.......

Geplaatst door Lilian op 27 Augustus 2007 om 12:22 uur.

Lachen, gieren, brullen ......

Je zou het niet verwachten maar de cursus gebarentaal (NGT officieel) is echt lachwekkend. Maar vooral helemaal super om te doen.
De eerste les was bijzonder vermoeiend. "Wat is het verrekte moeilijk om met je ogen i.p.v. je oren te luisteren!" Wendy had ons daar al voor gewaarschuwd, maar toch. Maar tot onze verbazing waren we aan het eind van de les perfect in staat om iets te drinken te bestellen. Oke, de keuze is niet zo heel uitgebreid (koffie met of zonder melk of suiker, melk dus, water, fris of thee). Op speciaal verzoek (he broer) werd daar het gebaar voor bier nog aan toegevoegd.
Met name de grammatica is erg pittig. Het voelt toch erg vreemd om te gebaren: koffie drinken ik. Maar goed, dat went wel.

Inmiddels hebben we les 5 al achter de rug. We kunnen babbelen over het weer, vertellen welke transportmiddelen we gebruiken, drinken bestellen, een afspraak maken en vooral gekke bekken trekken. De mimiek is bij gebarentaal namelijk erg belangrijk. Daarmee vervang je de toonhoogtes en intonaties van je stem. In het begin voelt het erg overdreven, maar na een paar lessen ben je het wel gewend.

Eergisteren hebben we de dagen van de week en het handalfabet geleerd naast een hoop andere gebaren. En een spierpijn dat je van dat handspellen krijgt. Ondanks de warming-up. Maar het blijft een geweldig leuke uitdaging. Door de manier waarop de les in elkaar zit voelt iedereen zich veilig, is er ruimte om fouten te maken en voelt niemand zich ongemakkelijk. En dat is mede te danken aan de manier van lesgeven door Wendy. Het enthousiasme is bijzonder aanstekelijk. En daarom gaan we weer vrolijk verder aanstaande zaterdag.

Voor de mensen die nu denken: : "Dat wil ik ook wel leren die gebarentaal." Dat kan dus. In september start er weer een cursus, gegeven door Wendy in Heerlen. Kijk maar eens op haar site www.tolk-ngt.com.
Er kunnen niet genoeg mensen zijn die gebarentaal beheersen. We zijn er namelijk langzamerhand wel achter dat dove mensen in Nederland het niet makkelijk hebben. Pas in het recente verleden (negentiger jaren) is de gebarentaal echt geaccepteerd in de doveninstituten in Nederland. Nog steeds is er een stroming die vind dat doven zich aan moet passen aan de horenden. Ze moeten dus maar leren spreken en spraakafzien (liplezen).

Nou, als Yanto kan leren spreken is dat mooi meegenomen en het spraakafzien als ondersteuning in de communicatie is ook prima. Maar wij zullen van onze kant alles doen om de communicatie met Yanto zo optimaal mogelijk te maken. Dus wij leren gebarentaal en zullen dat in huis, als hij erbij is, als eerste taal gaan gebruiken. Dat staat voor ons als een paal boven water.

Geplaatst door Lilian op 02 Augustus 2007 om 10:42 uur.

Iedereen heeft het overleefd ......

En niet alleen heeft iedereen het Kinder Vakantiewerk in het dorp overleefd. Iedereen heeft ook nog heel veel plezier gehad ondanks het toch wat mindere weer. Het is een hele drukke tijd geweest, maar de verhalen van de kinderen aan de ouders over wat ze allemaal niet hadden meegemaakt en gedaan maken heel veel goed. De blauwe plekken die ik heb overgehouden aan de berg kids die mij als fundering wenste te gebruiken gaan vast ook vanzelf wel weer over.

En het was gewoon heerlijk om alvast te kunnen "oefenen". Ik had de coördinatie over de kids van 4 tot 6 jaar. De leeftijd van onze Yanto dus. Wat is het toch een genot om met kinderen van die leeftijd bezig te zijn. Als ik niet ook nog eens af en toe naar mijn werk zou moeten zou ik wel vaker dit soort dingen doen. Maar ja, nog even fulltime werken en als ons manneke er is dan ben ik meer thuis. Ik blijf in eerste instantie in totaal drie maanden thuis en daarna is het de bedoeling dat ik drie dagen per week blijf werken. Maar ja, het blijft afwachten hoe het met Yanto gaat. Als hij nog totaal geen gtevoel van veiligheid heeft zullen we ons daar toch aan moeten aanpassen. Maar dat zien we dan wel weer.

Op dit moment is het vooral weer wachten. Onze DNC is 02-07-2007. Voor de niet "adoptie-jargon" sprekenden: Documenten Naar China. Op die datum zijn ze dus verstuurd. Nu is het wachten op de LID (Log In Datum). De datum waarop ons dossier ingelogd is in China. Dat wil echter nog niet zeggen dat het dan ook meteen verwerkt wordt. Het komt gewoon op een stapel te liggen bij de andere SN-dossiers die door de vergunninghouders overal ter wereld gematched zijn. Vandaar dat het nog drie tot 6 maanden kan gaan duren voor we echt af kunnen reizen. Helaas. Als ze het dossier uiteindelijk verwerkt hebben en akkoord zijn met de matching (er is ons verzekerd dat ze akkoord gaan) moeten we nog een LOA (Letter Of Approval) gestuurd krijgen. Die moeten we dan weer tekenen en door de vergunninghouder laten terugsturen. En binnen vier tot zes weken daarna kunnen we waarschijnlijk afreizen.

Ik hoop dat voor iedereen nu een beetje duidelijk is welke weg we nog te gaan hebben. Het is in ieder geval hartverwarmend om te merken hoeveel mensen met ons meeleven tijdens de laatste loodjes op weg naar ons manneke.

Een aantal van die mensen start vanavond samen met ons aan de cursus Nederlandse Gebarentaal die door onze docente Wendy Frissen helemaal aangepast is aan onze situatie en de behoefte die wij hebben. Echt geweldig zo iemand die enthousiast met je meedenkt. Iedereen heeft heel veel zin om te beginnen. Helaas kunnen mijn broer en zijn partner vanavond niet meedoen want die zitten nog in Tunesië samen met de kids, maar vanaf volgende week zijn ook zij van de partij.

We zullen nog wel laten horen hoe die eerste avond gegaan is. Het zal wel erg vermoeiend en lachwekkend worden. Verslag volgt, zonder foto's want daar wagen we ons maar niet aan.

Geplaatst door Lilian op 10 Juli 2007 om 15:39 uur.

Alles goed aangekomen

Afgelopen zaterdag kregen we bericht van Ineke dat de papieren goed zijn aangekomen bij haar en dat alles klopte. Ook de vertalingen zijn nu allemaal klaar. De papieren gaan dan ook waarschijnlijk deze week nog naar China. En dan wordt het weer wachten. Hoe lang? Geen idee.

Maar dat waren niet de enige papieren die goed zijn aangekomen. Esther en Johan, bedankt voor jullie lieve kaartje. En tante Mien, bedankt voor het geweldige woordenboekje gebarentaal. Erg leuk om te zien maar ook wel even schrikken. Jezus wat komt er veel kijken bij die gebaren. Schouder omhoog, wenkbrauw omlaag. Of andersom want anders zeg je weer heel iets anders dan je bedoelt.

Maar ja, we hebben nog even tijd om alvast te oefenen. Morgenavond komt een docente NGT (Nederlandse Gebaren Taal) om te bekijken wat ze voor ons kan betekenen. Daar kijken we erg naar uit.

En dan wordt het studeren geblazen. Pfffff en dan zijn we ook nog druk met het kamertje bezig. En dan nog Kinder Vakantiewerk volgende week. Ach ja, dan gaat de tijd wel snel.

Het moge duidelijk zijn dat het de komende twee weken even rustig zal zijn op de site. Daar komen we echt even niet aan toe.

Geplaatst door Lilian op 25 Juni 2007 om 21:58 uur.

door het lint....

Eindelijk is het dan zover. We hebben de "papieren" finish bereikt. We zijn over de streep en door het lint. Letterlijk en figuurlijk.
Bert heeft gisteren de gelegaliseerde papieren opgehaald bij het Chinees Consulaat. Ik heb hem toen opgehaald in Weert op het station. Tussen mijn werk door welteverstaan. Ik moest immers wel werken maar omdat de een of andere bende het 's nachts nodig had gevonden om de tankdop van onze Mini te forceren en de benzine uit de tank te halen, had de buurman hem om half zes al naar het station gebracht. Jaja, we hebben geweldige buren die de vandalen betrapt hebben en de poltie gebeld hebben, terwijl wij lagen te slapen en ze ons niet wakker kregen. Helaas bleek het genoteerde kenteken niet op de auto te horen die ze gezien hebben dus we kunnen niet veel.

Maar goed, terug naar het papierverhaal. Nadat ik Bert opgehaald had, zijn we samen de enveloppe weg gaan brengen om aangetekend te laten versturen. Toch wel een beetje een rituele afsluiting van een belangrijke en intensieve stap in de procedure.

Maar nu. Nu is het wachten, wachten en nog eens wachten. Wachten op de toestemming van China dat we Yanto mogen adopteren. En dan weer wachten op de vergunning om te mogen reizen. Het zal dus al met al nog wel even duren. Maar goed, de kinderkamer moet nu echt geschilderd. Het kamertje hebben we maandag gekocht, dat ligt in de garage, klaar om gemonteerd te worden.

Van ons hoeft China niet lang meer te wachten. Wij zijn er klaar voor.

Geplaatst door Lilian op 20 Juni 2007 om 23:53 uur.

Net voor de finish gestruikeld......

Zoals afgesproken zaten we vanochtend om twaalf over zes in de trein richting Den Haag. Papieren op zak, paspoort op zak en natuurlijk een stapel geld want dat heb je ook nodig.
De NS werkte mee en we kwamen zonder vertraging in Den Haag aan. Met Tomtom in de aanslag op weg naar het Ministerie van Justitie. Dat hebben we vrij gemakkelijk gevonden maar we hadden al het idee dat Tomtom ons niet helemaal rechtstreeks had gestuurd. Maar we waren er ruim op tijd. Toen we binnenkwamen meteen een nummertje genomen. Nummer 52 terwijl 45 op de display stond. Vreemd, we zaten er helemaal alleen en toch zouden er zes mensen voor ons zijn.

Gelukkig bleek dat niet zo te zijn maar het legaliseren nam toch wel even in beslag. Niet dat het zoveel was, maar de mevrouw die het moest legaliseren was een invalster die ten eerste het luik te laat opendeed. Grrrrr. Vervolgens ging ze braaf zitten wachten op nummer 46 die er dus niet was. We hebben ons toen maar strategisch opgesteld en warempel ze vroeg toch maar eens welk nummer we dan wel hadden. Nadat ze doorhad dat we toch echt de eersten waren ging ze aan de slag. Nou ja, ze moest eerst haar collega bellen voor haar wachtwoord en gebruikersnaam (lekker beveiligd dat justitienetwerk). Na wat gevloek en getier over de verdomde mobiele telefoons kreeg ze zowaar haar collega aan de lijn. We hadden haar al aan het verstand gepeuterd dat we haast hadden omdat we voor tien uur bij de Chinese ambassade moesten zijn, maar dat weerhield haar er niet van om haar collega nog even uitgebreid te vragen wat ze toch met haar telefoon had gedaan.
Uiteindelijk wist ze toch alle etiketjes goed op te plakken en kregen we onze papieren weer terug. Houdoe en bedankt en nu weer sprinten naar Buitenlandse zaken.

Door de corridor en het station en dan net voorbij het winkelcentrum aan de rechterkant was ons verteld. Inderdaad, dat klopte. Maar laat ze nou aan de rechterkant van de weg aan het verbouwen en slopen zijn. Stukje terug, oversteken, doorlopen, weer oversteken en het gebouw van Buitenlandse zaken binnen. De balie is op de eerste etage. Dat betekent langs de metaaldetecor. Bert erdoorheen: piep. Metalen doosje uit zijn zak: geen piep. Toen ik: piep. Grrrr, we hebben hier geen tijd voor. Telefoon weer uit mijn zak (die had ik al twee keer af willen geven maar die werd niet aangenomen): geen piep. Roept die e...l van de beveiliging: "Tja, dat is ook van metaal he." Ja, dat weet ik ook maar jij nam hem niet aan, muts. Dat heb ik gedacht maar niet gezegd natuurlijk. Leek me niet zo handig op dat moment.
Door naar de eerste etage, weer nummertje trekken, weer wachten. Na twee minuten die een uur duurden waren we aan de beurt. Het was toen bijna twintig voor tien. Papieren afgegeven. Gaat dat mens die op het gemak zitten doorbladeren. "Daar heb je niets mee te maken. Je moet alleen kijken of de stempels en handtekeningen op de voorpagina kloppen." Alweer gedacht natuurlijk. "Gaat u maar zitten, het duurt ongeveer tien minuten." Daar gaat onze hoop dat we het consulaat voor tienen bereiken. Maar ons achterste heeft de stoel nog niet geraakt of we worden weer geroepen, het is klaar.

En weer zetten we de versnelling in zijn vijf. Weer naar het station voor een taxi. Deze keer lekker burgerlijk ongehoorzaam, lekker aan de kant van de weg waar je eigenlijk niet mocht lopen. Op naar de voorste taxi, de chauffeur even duidelijk gemaakt dat we nogal haast hadden waarop hij, behulpzaam als hij was, even een paar verkeersovertredingen maakte, waardoor we om tien voor tien het consulaat binnenstapten.
Maar daar wachtte ons een minder aangename verrassing. Het leek alsof half China was leeggelopen en de helft van de Nederlanders bereid was om de Chinezen terug naar huis te brengen. Maar daar waren natuurlijk talloze paspoorten en visa voor nodig. We trokken braaf een nummertje en gingen op zoek naar de display. Slik, we hadden nummer 74 en nummer 46 was aan de beurt. Dat werd wachten. Uiteindelijk tot bijna kwart over elf. Maar goed, we hadden het nummertje voor tien gekregen dus we hadden nog steeds de hoop dat we de zaak konden afronden. Dat was waarschijnlijk ook gelukt, maar helaas. Dat hebben wij weer: de consul is er niet vandaag. U kunt de papieren morgen komen ophalen. Aaaagggghhhhhhh.

Resultaat: bijna hadden we de race tegen de klok gewonnen maar net voor de finish gingen we toch nog onderuit. Bert gaat morgen alleen terug naar Den Haag om de papieren op te halen. En ik heb voor onze Chinese AMV's (minderjarige asielzoekers) een mooi antwoord als ze weer eens zeuren dat ze tien minuten moeten wachten: Ik moest op jullie grondgebied meer dan anderhalf uur wachten en ging nog zonder iets de deur uit. Nou ja, zonder iets. We hebben in ieder geval de papieren voor de aanvraag van een visum alvast meegenomen. Maar die zijn voor de volgende ronde. Als we die moeten gaan halen zijn we weer een heel eind dichter bij ons manneke. Want alleen daarvoor doe je mee aan deze race en zorg je ervoor dat je die finsh bereikt. Want daar staat hij te wachten.

Geplaatst door Lilian op 18 Juni 2007 om 21:06 uur.

Het laatste stukje papierkraam

Wat een rare tijd is het toch. Al twee weken lang komen er mensen uit onze omgeving naar ons toe met de vraag: "Wat hebben we gehoord?" Tja, hoe moeten wij dat nou weten wat zij gehoord hebben? Maar meestal komt er na die vraag een felicitatie met onze zoon. Onze zoon. het blijft vreemd klinken en vooral ook voelen. Dat wezentje daar aan de andere kant van de aardkloot is ONZE zoon. Hij weet niet eens van ons bestaan en wij hebben al bijna onze eerste les in NGT (Nederlandse Gebaren Taal). De wereld zit soms toch vreemd in elkaar.
En terwijl we druk zijn met alle voorbereidingen op de komst van onze Yanto blijft de twijfel. Niet of we hem wel willen. Echt niet. Geen enkele seconde hebben we daar over getwijfeld, zelf voor we gezien hadden welk een prachtig ventje hij is. Nee, twijfel over of alles wel goed gaat. Gaat er daar in China niet de een of andere medewerker van de CCAA moeilijk doen? Komen de papieren wel op de juiste plek. Van groepsleden van de VIA hebben we gehoord dat hun papieren daadwerkelijk op een verkeerde stapel terecht zijn gekomen. Daar moet je echt niet bij stilstaan.
Maar onze papieren moeten eerst nog eens opgestuurd worden naar China. En dat kan pas als we ze morgen hebben laten legaliseren. De notaris en rechtbank hebben we afgelopen vrijdag gedaan en morgen is het rondje Den Haag aan de beurt. Rennen van de ene naar de andere locatie waar iemand iets van de waarde van de vorige stempel en handtekening moet vinden. Nou ja, voor half twaalf bij het Chinese consulaat zijn moet lukken hadden we zo gedacht. En toen mailde Ineke met een onaangename verrassing. Aanstaande ouders die afgelopen vrijdag bij het Chinese consulaat waren geweest hadden daar te horen gekregen dat je er voor tien uur moest zijn om de papieren (na betaling van een extraatje) mee terug te kunnen nemen. Eeeehhhhhh, tuurlijk. We nemen de turbo wel mee, moet kunnen.

Resultaat is dus dat we morgenvroeg om 6.12 uur in de trein zitten om zeker op tijd bij het eerste ministerie te zijn om dan in racetempo te proberen ook de papierkraam bij het consulaat te laten aftekenen en het dan naar Ineke (moeder Meiling) te kunnen sturen. En dan gaat die het met alle liefde en zorg naar China sturen zodat men ook aan de andere kant van de aarde ontdekt hoe graag we ons manneke in onze armen willen sluiten. En dan maar hopen dat ze daar ook inzien dat hoe eerder dat kan, hoe beter het is voor Yanto. En voor ons. Want wat kan wachten een zenuwslopende bezigheid zijn.

En vanwege dat laatste willen we de mensen om ons heen die ons door deze periode heen trachten te slepen nogmaals vertellen hoezeer we dat waarderen. Geweldig, we zullen jullie niet vergeten.

Geplaatst door Lilian op 17 Juni 2007 om 21:23 uur.

Wat een reacties...

Geweldig vinden we alle reacties op ons laatste nieuws tijdens ons adoptieavontuur.
Yanto zal dan ook met gejuich ontvangen worden.
Familie, vrienden, kennissen, vreemden, ...
Allemaal vonden ze hun weg om contact met ons te krijgen. Persoonlijk, telefonisch, per e-mail en via ons gastenboek.

Dank daarvoor. Heel veel dank.

Wat is de huidige stand van zaken?

Ons gezinsrapport is inmiddels aangepast.
Met dank aan onze raadsmedewerkster en het Ministerie is dat binnen een week gelukt. En neem van ons aan dat dat supersnel is. Toppie!!!

Het rapport is binnengekomen bij Stichting Meiling en zij sturen het zo snel mogelijk door naar ons.

Als wij het rapport binnen krijgen, dan kunnen we beginnen met legaliseren van de documenten bij de notaris, de rechtbank en het befaamde 'Rondje Den Haag'.

Hopelijk is dat eind deze week of begin volgende week.
We houden jullie op de hoogte.

Geplaatst door Bert op 10 Juni 2007 om 22:55 uur.

Mogen we even voorstellen ..........

Wachten, wachten, wachten....... Wat kan wachten toch lang duren. Wachten op het aangepaste gezinsrapport dat weer binnen moet komen, wachten op HET telefoontje dat ze een kindje gematched hebben met jou dossier.
De adoptieprocedure hangt aan elkaar van wachtperiodes. We hebben ze nooit geteld maar aan de vingers op je handen heb je niet genoeg als je alles gaat tellen. En ondertussen gaat het leven gewoon door.

En dan ineens staat er een oproep op de site van Meiling: Ouders gezocht voor een Special Needs-kindje. Je eerste gevoel is: het is geen artikel waar je mee gaat adverteren. En daarna ga je toch maar even lezen. En dan slikken, want hoewel niet alles "past" binnen de grenzen die wij van tevoren opgegeven hadden, was het wel ons droomplaatje. Voor zover je dat mag zeggen van een kindje dat toch met een handicap geboren is. Nadat ook Bert de oproep gelezen had was het helemaal duidelijk dat we een slapeloze nacht gingen krijgen. Tja, je moet ook niet om half twaalf 's nachts als je echt niemand meer kunt bellen de site van Meiling nog eens gaan bekijken.

Na die slapeloze nacht volgde een vreselijke dag. Gaan we wel of niet bellen voor meer info? De vraag die mij vooral bezighield was of ik geen spijt zou krijgen van de extra jaren uit het leven van de kleine die we zouden missen omdat de leeftijd boven de door ons aangegeven twee jaren grens lag. Ik moet zeggen dat mijn moeder daar gisteren de meest zinvolle reactie op gaf die ik had kunnen bedenken: "Dat weet je ook niet van de maanden die je mist van een kindje onder de twee."
Maar goed, dat slimme antwoord hadden we toen nog niet gehad dus we hebben uiteindelijk maar besloten om in ieder geval te bellen. Van wat meer info is nog nooit iemand slechter geworden. Aangezien Bert moest werken ben ik maar naar Roermond gereden om daar vanaf zijn werk te bellen. Dit wilden we toch echt samen doen. Dan verzamel je al je moed, belt samen en dan blijkt dat je alleen je gegevens door mag geven aan de medewerker. Iemand anders van de Stichting gaat je zo snel mogelijk terugbellen met wat meer info. Aaaarrrgghhhhhh. Alweer wachten.

De dag erna heb ik wel twintig keer de voicemail gecheckt en gecontroleerd of ik wel ontvangst had op mijn GSM. En wat denk je, als je dan 's avonds even buiten op de oprit staat te kletsen met de buren, wordt er gebeld. Maar ja, die telefoon had ik dus niet gehoord. Het was ook na 22.00 uur dus dan verwacht je niets meer. Gelukkig was ik 8 minuten na het telefoontje wel binnen en heb ik nog teruggebeld naar Ineke, onze contactpersoon van Meiling die gebeld had.
Ze had wat meer info voor ons en hoe meer ze vertelde (vanwege de privacy van het kindje werd er geen geslacht, geboortedatum of achtergrond verteld) over zijn medische aandoening, hoe meer bij mij de twijfel verdween en een groot verlangen groeide.
Ook die avond was Bert werken tot 23.00 uur dus ik moest nog even wachten om dit alles met hem te delen. En tot overmaat van ramp liet onze Mini hem ook nog in de steek waardoor hij later thuis was. Nadat ik hem het verhaal verteld had, zijn we aan weer aan een slapeloze nacht begonnen. We hebben liggen praten tot een uur of drie geloof ik. Achteraf hadden we na vijf minuten kunnen stoppen want ons antwoord was een volmondig JA, HEEL GRAAG.
En dan begint een nieuwe dag. Allebei doodmoe, allebei vol van de gebeurtenissen en allebei met de mening dat we nog niets gaan vertellen tot het helemaal definitief is. Jezus wat is dat moeilijk. Zeker als er dan collega's zijn die met de beste bedoelingen geinteresseerd vragen hoe het met de adoptie staat. "Nog niets gehoord?" Het antwoord was telkens maar: "Het blijft afwachten." Gelogen was het niet, maar echt de waarheid.......... .

We hadden afgesproken dat Bert al overdag zou proberen om Ineke te bereiken om ons antwoord te geven. Dan zouden we misschien zaterdag al kunnen gaan kijken naar het dossier. Aangezien Bert zaterdag moest werken heeft hij wel zijn leidinggevenden op de hoogte gebracht. Die begrepen het volledig, waren erg blij voor ons en het was geen probleem als hij zaterdag weg moest tijdens de dienst. Uiteindelijk kregen we om kwart over tien 's avonds Ineke aan de lijn. Gelukkig wel want dat was de uiterste tijd dat wij durfden te bellen.
Ons ja werd meteen gevolgd door een "gefeliciteerd met jullie ...........zoon." We kregen nog wat verdere informatie over onze knul en we sloten af met de onzekerheid dat als de post zijn werk deed die nacht en het dossier de volgende dag bij Ineke zou worden afgeleverd, we dan konden gaan kijken in Hendrik-Ido-Ambacht.

Zaterdag werd ik gebeld door Ineke terwijl ik bij de kapper zat met de mededeling dat het dossier binnen was en we hebben afgesproken dat we om vier uur bij haar zouden zijn.

En dit is wat we daar te zien kregen:

We willen jullie dan ook voorstellen aan onze zoon Yanto Huang Fu-nan.
Wij zullen hem Yanto noemen. Yanto is bijna 5 jaar oud, een prachtig ventje dat geboren is met twee frommeloortjes en daardoor volledig doof is.

We zullen nu weer moeten wachten tot we af mogen reizen om ons knulletje op te gaan halen. Dit zal tussen de drie en de vijf maanden gaan duren, maar die tijd zullen we gaan gebruiken om al wat gebarentaal te gaan leren, want dat zullen we de komende jaren hard nodig hebben. Daarnaast gaan we op zoek naar de beste KNO-arts die we kunnen krijgen om zo de mogelijkheden die er nog zijn voor Yanto ten volle te kunnen gebruiken.

Maar nu gaan we eerst genieten van ons geluk.

Geplaatst door Lilian op 03 Juni 2007 om 13:49 uur.

De landenintake

Eindelijk mochten we dan op 17 april naar Hendrik-Ido-Ambacht voor de landenintake. Super, maarruhhh dan moet Bert ook naar een cursus in Amersfoort. Nou ja, dat is nog te doen. Cursus tot half vier, gauw de trein in naar Tilburg. Ik rij vanaf mijn werk naar Tilburg (en als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel een drukke onbekende stad inrijden) en pik hem daar op. Dan rijden we door naar Hendrik-Ido-Ambacht. Dat moet te doen zijn.
Maar dan komt vervolgens bericht van de politie dat de sporttest waar Bert aan deel gaat nemen ook op die avond gepland is. Hoe is het mogelijk? Is er maar één dag per jaar waarop mensen iets voor ons kunnen plannen of zo?
Die sporttest kon gelukkig nog verzet worden en daar gingen we op de 17e. Bert vanuit Amersfoort, ik vanuit Baexem en we zouden elkaar treffen bij het station inTilburg. Met Tomtom zou dat geen probleem moeten zijn. Tuuuuuurlijk niet. Dat ding crasht onderweg vijf keer en tot overmaat van ramp zijn ze aan de weg aan het werken voor het station in Tilburg waardoor ik niet kon gaan staan wachten waar we hadden afgesproken. Bert heeft uiteindelijk een flink stuk moeten lopen maar we hebben elkaar gevonden.
Hij heeft toen het stuur overgenomen en daar gingen we samen op weg. Met Tomtom. Moet goed gaan dachten we nog want dit was die van Bert. Crashen deed hij inderdaad niet maar het goede huisnummer wist ie ook niet te vinden. Grrrrrrr. Hij gaf aan dat we er waren toen we voor een gezondheidscentrum stonden. Niet echt waar we moesten zijn. Dus Bert maar naar binnen om te vragen. We moesten nog een heel eind doorrijden over een smal weggetje waar je auto's tegenkwam en je maar de ogen dicht moest doen als je langs elkaar reed. En dan maar hopen dat je auto heel bleef en je niet in de sloot eindigde.

Toen we dat overleefd hadden en daadwerkelijk het goede adres hadden gevonden zijn we naar binnen getogen om daar "moeder Meiling" en haar man wederom te ontmoeten. Nadat we een lekkere kop koffie achter de kiezen hadden en het andere koppel dat was uitgenodigd ook op de juiste plek was aangekomen, kregen we een mooie map vol met papieren. "Die moesten wij toch verzamelen?" Inderdaad. Maar niet zomaar papieren. Wel precies de goede, getypt in het juiste lettertype met op de juiste plaatsen een streepje enz. Een uitleg van anderhalf uur was nodig om ons wegwijs te maken in de papierwinkel van een adoptie van een kind uit China.

En toen bleek tot overmaat van ramp dat we ons gezinsrapport beter konden laten aanpassen om eventuele problemen te voorkomen.
Nadat we toch genoten hebben van de verhalen van Ineke en haar man over hun ervaringen met hun dochter uit China zijn we uiteindelijk met een hoofd vol informatie richting Limland vertrokken.

Ineke had ons gezegd dat we nog maar niet moesten starten met het verzamelen van de papieren omdat we in een procedure zitten voor een Special Needs kindje. Maar twee dagen later liet ze toch weten dat we maar moesten beginnen. Dan was het maar allemaal klaar.

We zijn nu dus druk bezig met het verzamelen van alle benodigde verklaringen, uittreksels, foto's, beginseltoestemmingen, rapporten en weet ik wat nog meer. En dan nog de doolhof om het gezinsrapport aan te laten passen. Meiling stuurt ons naar de Raad voor de Kinderbescherming, die stuurt ons naar Justitie maar weet niet precies waar. Meiling weet dat ook niet en stuurt ons weer naar de Raad. Ach ja, we komen er wel. In China zullen we ook wel moeten zoeken als we iets willen............

Geplaatst door Lilian op 03 Mei 2007 om 22:23 uur.

Daar is 'ie dan

En zo zag 'ie er uit:

Om 11.48 uur exact viel hij op de mat uit de handen van onze TNT Post-bezorger.
We mogen voor de laatste horde gaan en dan begint de papierhandel.

Voor degene die hem nog niet ontvangen hebben en graag willen weten wat de brief inhoud, bij deze:

Geachte ouders,

Wij hebben van de Centrale Intake een kopie van Uw gezinsrapport en het intakeverslag ontvangen.
Uit dit verslag blijkt, dat u een kindje uit China wilt adopteren.
Om deze wens te helpen realiseren zal ik u, namens de Stichting Meiling, begeleiden.

Voor een adoptie vanuit China moeten in de eerste plaats documenten verzameld worden.
Deze documenten moet u vervolgens van de nodige stempels en legalisaties laten voorzien.
Dit moet precies volgens de regels van het Chinese Adoptiecentrum gebeuren omdat de documenten anders niet geaccepteerd worden.

Om u wegwijs te maken in deze 'papierwinkel' nodig ik u hierbij uit op:
Dinsdag 17 April om 19.30 uur bij ************

Het adres: *************************. (routebeschrijving is bijgevoegd)

Hierbij worden mogelijk nog meerdere echtparen uitgenodigd, zodat u samen met hen inzicht krijgt welke documenten opgemaakt, elegaliseerd en vertaald moeten worden.

Zonder tegenbericht hoop ik op deze avond kennis met u te maken en u op weg te helpen in het adoptieproces.

Met vriendelijke groet,

Dinsdag om half acht 's avonds is het dus zover.
En daarna kunnen we naar de notaris, rondje Den Haag en alle andere papieren in orde gaan maken.
Eindelijk iets waar we zelf voor kunnen zorgen zonder afhankelijk te zijn van wachtlijsten.

Dat maakt het wachten tot het voorstel, of in ons geval een polsing, komt een stuk gemakkelijker.

Den Haag, we gaan nog even naar Hendrik Ido Ambacht en dan komen we eraan. Maak je borst maar nat.

Geplaatst door Bert op 11 April 2007 om 15:16 uur.

Wachten... wachten... wachten...

Erg moeilijk vind ik het.
Het wachten op de uitnodiging van het China-team van Meiling voor de landenintake.

Ze hebben het druk en dus kan het even duren, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik wachten de moeilijkste opdracht vind.
Je kunt helemaal niets doen. Je hoopt iedere dag op post of een telefoontje.

Maar goed. Ook dat komt wel weer goed.

En dan nog even dit:
De afgelopen weken heeft onze server de nodige problemen gehad.
Hierdoor konden we mailtjes vaak niet ontvangen of ze deden er heel erg lang over.

Iedereen die op een mail van ons wacht: Jouw antwoord komt eraan, maar we moeten een achterstand wegwerken.
Om op het bovenstaande stukje terug te komen: Nog even wachten

Geplaatst door Bert op 02 April 2007 om 12:03 uur.

Een prettig gesprek

Afgelopen dinsdag werden we dus om 21.15 uur verwacht in Apeldoorn. Dankzij de goede routebeschrijving van Ria hadden we haar huis snel gevonden. Na nog even in de auto gewacht te hebben omdat er nog "lotgenoten" binnen waren en het gemiddelde huis niet beschikt over een wachtruimte, werden we rond half tien verwelkomd door Ria en haar partner.
We waren toch allebei wel zenuwachtig. Niet vanwege onze gesprekspartners maar het was toch wel een lastig onderwerp. Hoe beslis je nou of je een bepaalde aandoening wel of niet aankunt?
We hebben, nadat we een lekker bakje koffie met koekje hadden gekregen, eerst nog maar eens naar de lijst met eisen van China gekeken. Het lijkt erop dat we aan alle eisen voldoen, alleen de manier waarop China omgaat met een medisch verleden laat ons (en ook Ria) nog even in het ongewisse. Maar vooralsnog gaan we ervan uit dat het geen probleem gaat worden.

Daarna zijn we toch maar begonnen aan de lijst van veel voorkomende aandoeningen. Per aandoening hebben we ja of nee gezegd. Het voelt bijna alsof je in de Wehkamp gids aan het bladeren bent op zoek naar een tv. Hij mag die kleur hebben, moet minimaal zoveel kanalen hebben en als er een kras op zit dan wil ik hem niet.
Maar naarmate het gesprek vorderde verdween dat gevoel meer en meer. Zeker ook door de manier waarop Ria en haar partner in het gesprek stonden. Steeds meer kregen we het gevoel dat we de juiste keuzes op de juiste gronden maakten. Praktische overwegingen werden met gevoelens samengevoegd en uiteindelijk kwam daar een ja of een nee uit.

Rond kwart voor elf werd het gesprek afgesloten en na de hond nog even geknuffeld te hebben zijn we naar huis vertrokken. Onderweg hebben we nog een hele tijd nagepraat natuurlijk maar we kwamen allebei tot de conclusie dat het een heel prettig gesprek is geworden met een heel tevreden gevoel als resultaat.

Weer een stapje verder. Weer een hindernis overwonnen, hoewel Ria toch echt niet als een hindernis benoemd mag worden.
Nu is het wachten op het "contract" en de eerste rekening en natuurlijk de uitnodiging voor de landenintake.
Zou het dit jaar allemaal nog gaan lukken ...........

Geplaatst door Lilian op 02 Maart 2007 om 11:18 uur.

Even geleden

Het is alweer even geleden dat we iets nieuws te melden hadden. Maar nu zit er toch weer wat schot in de zaak.
Op 27 februari aanstaande worden we om 21.15 uur verwacht in Apeldoorn (het is even rijden maar vergeleken met China is het naast de deur). We hebben dan een afspraak met Ria alias " de medische lus" van Meiling. De bedoeling van het gesprek is meer informatie krijgen over de verschillende vormen van Special Need en natuurlijk het definitief aangeven van de Special Needs die wij aandurven. Want dat we voor Special Need gaan staat als een paal boven water.

Als we deze afspraak gehad hebben dan volgt nog een laatste stap alvorens HET telefoontje kan komen. Dan moeten we namelijk nog de landenintake krijgen. En na die intake wordt het als een stelletje halve zolen langs allerlei instanties om alle papieren te gaan verzamelen, laten vertalen en legaliseren natuurlijk. Maar dat is pas de volgende stap. Eerst eens aan de keukentafel bij Ria.

Geplaatst door Lilian op 19 Februari 2007 om 11:02 uur.

Bijna weggewaaid

Allereerst onze excuses voor dit verlate stuk.

Vorige week donderdag was voor heel veel mensen een dag die ze zich nog lang zullen herinneren. Al was het alleen al vanwege de storm die over Nederland raasde. Juist op die dag was onze Centrale intake bij Meiling gepland.
Omdat ik overdag al moest werken in Den Bosch, had Bert zich een dag vrij gevraagd en heeft hij Den Bosch onveilig gemaakt. Rond een uur of vier was ik klaar met mijn werk. Vanuit het gebouw had ik al gezien dat de storm flink tekeer ging buiten. Maar goed, we hadden een afspraak dus we wilden naar Zelhem. Toen we nog even bij de Gamma rondliepen omdat Bert daar leuk behang had gevonden voor de kinderkamer, ging mijn telefoon. Wendy van Meiling: of we de reis wel aandurfden vanwege de storm. Omdat we al in Den Bosch zaten hebben we toch besloten om te gaan. We waren van harte welkom.

Omdat we pas om acht uur in Zelhem hoefden te zijn, hadden we dus ruim de tijd. Op ons gemak zijn we vertrokken. Hoewel we een uur vertraging opliepen en wel wat vrachtwagens in de problemen hebben gezien, verliep de reis voorspoedig. We hadden nog ruim de tijd om iets te gaan eten en daarna door te rijden naar "de keukentafel".

Slingerend over de weggetjes en tussen de vliegende takken door, arriveerden we tien minuten te vroeg bij de boerderij. Omdat in de brief gevraagd werd om niet te vroeg te komen, reden we een stukje door en draaiden de auto bij een weggetje. Daar wilden we even blijven staan. Er waren geen bomen in de buurt die op de auto konden vallen dus het was er wel veilig.

We hadden er niet bij nagedacht dat de boer van de boerderij in de buurt kon denken dat we in de problemen zaten omdat we daar stonden. En hij had verdacht veel licht zien komen uit de boerderij waar we moesten zijn en dacht dat het misschien brandde. Binnen twee minuten stond die boer maar ook de man van Ina (de medewerkster van Meiling) naast de auto. De boer werd snel gerustgesteld over het licht. Ina en haar man hadden een bouwlamp in de woonkamer gezet zodat wij het pad dat we in moesten rijden ook goed konden zien. Ze hadden de auto zien langsrijden en waren bang dat we het niet gevonden hadden en daarom had hij het barre weer getrotseerd om ons te komen halen. Wat een service. Geweldig. Dan heb je meteen het gevoel dat ze voor het regelen van de adoptie ook alles over hebben.

Nadat we aangeschoven waren aan een werkelijk prachtige keukentafel (door manlief zelf compleet gemaakt en met hout ingelegd) en een lekkere bak koffie hadden gekregen, werd al snel duidelijk dat we niet veel nieuws zouden horen. Eigenlijk zou het gesprek door Wendy gevoerd worden, maar die mocht van haar man niet door de storm rijden. Begrijpelijk natuurlijk. Misschien wel slimmer dan onze keuze....
De bedoeling van het gesprek was informatie geven over de adoptieprocedure en samen met Ina kijken naar wat we precies wilden. Nou, de informatie hadden we in de loop der tijd allang verzameld (volgens Ina was dat toch wel bijzonder) en alle belangrijke beslissingen zijn door ons ook al genomen. Het land is duidelijk, de leeftijd is duidellijk en ook de keuze voor Special Need.

Kortom, het was gezellig aan de keukentafel, we zijn weer een stapje verder, maar niet veel wijzer. Buiten het feit dat we een nog beter gevoel hebben gekregen over Meiling. We wisten al dat we een goede keuze hadden gemaakt, maar daar bestaat momenteel helemaal geen twijfel meer over.

Na een barre reis terug die we gelukkig zonder kleerscheuren door zijn gekomen, waren we om kwart voor één 's nachts thuis.
Nu is het wachten op de volgende stap. De officiële bemiddelingspapieren van Meiling tekenen en het voldoen van de eerste rekening. En natuurlijk een telefoontje van Ria waarmee we de Special Needs intake gaan doen. Wat ons betreft kan dat niet snel genoeg gaan.

Geplaatst door Lilian op 26 Januari 2007 om 20:04 uur.

Lekker snel

Allereerst wensen we iedereen een spetterend 2007 gevuld met plezier, geluk, liefde en vooral uitgekomen kinderwensen.

Eind december ontvingen wij van Meiling de bevestiging dat zij van het ministerie onze documenten hadden ontvangen. De intake zou 8 tot 10 weken op zich laten wachten. Nou ja, daar valt nog mee te leven leek ons zo. Eerst maar eens op vakantie en daarna maar eens gaan beginnen aan de kinderkamer.
Na de eerste dag werken dit nieuwe jaar hadden we gisteravond allebei geen zin en energie om te beginnen op het kamertje. We hebben tenslotte nog tijd genoeg.
Tot onze verrassing echter ging gisteravond de telefoon. een medewerker van Meiling!!! Of we op 18 januari naar Arnhem wilden komen voor de intake. Eeeehhhhh, zeker weten willen we dan komen. De medewerker vertelde ons wel dat we dan niet in een net kantoor terecht zouden komen, maar aan de keukentafel van een boerderij. Om haar te citeren: "We hebben geen kantoor, wel keukentafels." Daar hadden we toch net voor gekozen door met Meiling in zee te gaan.

Onze avond kon niet meer stuk. En ook vandaag zijn we allebei dol gelukkig. Lekker snel op deze manier. Als de rest ook zo meezit dan komt het wel goed. Dan houden we het wel vol.

Op naar de 18e...........

Geplaatst door Lilian op 03 Januari 2007 om 18:39 uur.

Yes, yes, yes! Eindelijk!

Nou, zo ziet 'ie dan uit:

De beginseltoestemming van het Ministerie van Justitie. Net binnengekomen met de post.

We zijn helemaal gelukkig. Ondanks het feit dat we nog niet helemaal beseffen dat de toestemming binnen is. Dat zal later wel komen.

Zo, nu gaan we verder van het 'moment' genieten.

Geplaatst door Lilian op 09 December 2006 om 12:50 uur.

Het rapport

Afgelopen maandag was het zover. We mochten het rapport dat door de raadsmedewerkster was opgesteld inlezen.
Iets later dan gepland (met dank aan de NS) zaten we naast elkaar met elk een rapport voor onze neus. De raadsmedewerkster had zich even teruggetrokken zodat we vrijuit konden overleggen. Eigenlijk viel er niet veel te overleggen. Op een paar punten na die we graag aangepast zagen was er niet veel mis. Die punten zijn ook aangepast omdat het feiten waren die niet helemaal klopten. We waren van mening dat er veel details in stonden, maar zij vond dat die het verhaal juist verhelderden. Aangezien er geen details instonden die kwaad zouden kunnen, hebben we daar verder niet moeilijk over gedaan.
Ze zou het rapport maandag nog aanpassen en dan naar de administratie doen, die het moest verzenden. Dat zou waarschijnlijk nog in de loop van de week gebeuren.

En jawel hoor. Vandaag viel een brief op de deurmat met daarin de mededeling dat het rapport gisteren verzonden is naar het Ministerie. Yes, alweer een stapje gehad. Er volgen er nog vele maar we hebben er ook al veel gehad. Het begint nu toch echt heel reëel te worden allemaal. Spannend maar we kunnen niet wachten tot het zover is.

Geplaatst door Lilian op 01 December 2006 om 12:21 uur.

Op naar De Bilt

Afgelopen vrijdag zijn we naar De Bilt getogen (je moet er iets voor over hebben) voor een informatiebijeenkomst van Meiling met als thema: "Special Needs, iets voor u?".
Hoewel wij al een hele duidelijke keuze voor Special Need gemaakt hadden, wilden we de kans om wat extra informatie te krijgen niet mislopen.
Het verhaal van Ria was erg duidelijk en realistisch. Voor ons was het niet erg veel nieuws maar we konden ons heel erg goed vinden in de stelling van Ria: "Uiteindelijk zijn het hele gewone kinderen waar je als ouders alleen maar trots op kunt zijn."
Na het verhaaltje over Special Need was er een pauze en daarna kon je per land informatie krijgen van de verschillende landenteams. De meeste informatie ging over de procedure bij een gezond kindje. Die procedure is bij Special Need duidelijk anders. Voor de mensen die voor een gezond kindje gaan, was er niet veel goed nieuws. De wachttijd waar Meiling momenteel van uit gaat is 24 maanden!!!! En de verwachting is dat die nog wel verder op gaat lopen.

Na de algemene informatie hebben we de gelegenheid benut om even met Ineke van het landenteam China te praten. En daar hebben we eigenlijk de meeste informatie uit gehaald.
Voor ons gaat het alsvolgt lopen:
* na het inlezen van het rapport moeten we zorgen dat dit zo snel mogelijk opgestuurd wordt naar het ministerie.
* het ministerie stuurt de beginseltoestemming en een afschrift van het gezinsrapport naar Meiling.
* Aangezien Meiling geen wachtlijst heeft voor de centrale intake worden we op zeer korte termijn uitgenodigd voor de intake.
* Daarna krijgen we een intake i.v.m. de Special Needs procedure.
* Als dat duidelijk is, wordt het dossier naar het landenteam China gestuurd en krijgen we daar zo snel mogelijk een oproep voor de landenintake. (Ook hier is geen wachtlijst meer.)
* Na de landenintake gaan we zo snel mogelijk de documenten verzamelen.
* In tegenstelling tot de "normale" procedure waarbij de documenten als ze compleet, vertaald en gelegaliseerd zijn opgestuurd worden naar China en daar de matching wordt gedaan, worden onze papieren pas naar China gestuurd als Meiling ons dossier gematched heeft met het dossier van ons kindje en wij JA gezegd hebben. Het zou dus kunnen dat wij nog bezig zijn met het verzamelen van de documenten en er al een voorstel voor ons ligt.

Al met al heel positief nieuws maar toch ook wel even schrikken. Nu moeten we dus echt aan de kinderkamer gaan beginnen.
Maar eerst nog even op vakantie met de kerst. Laten we hopen dat het de laatste vakantie is waarbij we geen kinderwagen hoeven mee te nemen.

Geplaatst door Lilian op 01 December 2006 om 12:11 uur.

Kort en positief gesprek

Afgelopen maandagochtend was ons voorlaatste gesprek met de medewerkster van de Raad v/d Kinderbescherming. We zouden die ochtend vragen moeten beantwoorden die nog door de gedragsdeskundige en de teamleider (die onze gesprekken had gelezen) waren aangedragen.

Om 9 uur werden we ontvangen. De eerste mededeling was dat het een kort gesprek zou worden. De gedragsdeskundige en de teamleider hadden namelijk bijna geen vragen meer. Slechts één vraag was daaruit gekomen. En die was snel gesteld en even later beantwoord. Verder hebben we nog over een paar andere dingen zitten praten, die echter weinig met onze zaak te maken hadden.

Een uurtje later stonden we alweer buiten. Maar dat was niet alles wat uit het gesprek kwam.
De raadsmedewerkster vertelde dat ze er eigenlijk wel uit was: Ze gaat positief adviseren voor gezond èn special need.

Jippie! Het hoge woord is eruit!
Maandag de 27e mogen we het rapport gaan inzien, waarna het rapport naar Justitie gaat.

Zouden we een mooi kerstcadeau krijgen in de vorm van de beginseltoestemming?
We hopen van wel.

Geplaatst door Bert op 15 November 2006 om 21:55 uur.

Over de helft

Gisterochtend om half negen zaten we al braaf naast elkaar op de bank want om 9.00 uur zou onze raadsmedewerkster bij ons zijn voor het derde gesprek. Het huis was netjes aan kant en dankzij mijn lieve mammie was zelfs het gras in de achtertuin gemaaid.
Om 9.10 uur reed er een nieuwere versie van onze Yvi de oprit op en jawel hoor, het derde gesprek kon gaan beginnen.
We zijn nog even teruggekomen op het stukje Special Need. Daar hadden we een vrij uitgespecificeerd lijstje voor gevonden en dat hebben we nog even doorgenomen. Moeilijk hoor, om dat soort keuzes te moeten maken. Een luxe en een last.
Deze keer hebben we vooral over onze eigen jeugd gesproken. De manier waarop wij opgevoed zijn. Met meteen daarna de vraag wat je beslist wel en beslist niet wil overnemen. Dat is toch wel even terugdenken.
Al met al was het gesprek weer zo voorbij. Onze Thimo vond het zo interessant dat hij op een gegeven moment behoorlijk lag te snurken tot vermaak van onze raadsmedewerkster. Maar voor de rest heeft hij zich voorbeeldig gedragen dus dat viel allemaal wel mee.
Tot slot van het gesprek hebben we al afspraken gemaakt voor de volgende twee gesprekken. Het vierde afrondende gesprek en daarna het inlezen van het rapport. Dat zal respectievelijk op 13 en 27 november gaan gebeuren. Dus eind november weten we of we een positief advies krijgen. Maar ik heb gisteren al heel voorzichtig gevraagd wat haar indruk tot nu toe was en haar antwoord was dat ze absoluut nog geen contra-indicaties had gehoord. Over het Special Need gedeelte wilde ze nog geen uitspraak doen, daar wilde ze de mening van een gedragskundige en haar teamleider in betrekken. Begrijpelijk natuurlijk.
Nu is het weer twee weken afwachten maar we hebben in ieder geval voor het eind van het jaar een antwoord. Dan vier je Kerst toch net even anders.

Geplaatst door Lilian op 31 Oktober 2006 om 08:29 uur.

Raadsgesprek nummer 2

Vanochtend was het tijd voor ons tweede raadsgesprek.
Spannend, vooral omdat je weet dat ze diep doorvragen en de hoop dat je een antwoord weet op alle vragen. Echter, kun je echt alle vragen beantwoorden?
Vandaag werden vragen gesteld over hechtingsproblematiek, special needs en werd ons huiswerk besproken. Het huiswerk van vorige keer bestond uit een 'sociogram' (een soort grafiek in de vorm van een zon. Bij ieder straaltje zet je vrienden, vriendinnen, kennissen, familie, enz. De lengte van de straal bepaald hoe kort de band met deze persoon is. Hoe korter hoe belangrijker) en een stamboom (Hoe ziet je familie eruit. Vanaf vader en moeder naar beneden).
Dan realiseer je je eigenlijk pas echt hoeveel vrienden je hebt en hoe belangrijk een bepaald familielid voor je is.

Al met al was het vandaag een erg prettig, maar diepgaand gesprek.
Over 3 weken (Kon helaas niet eerder) is het volgende gesprek en dan bij ons thuis.

Geplaatst door Bert op 10 Oktober 2006 om 21:15 uur.

Cursus Vliegangst deel 3 en 4

Laat ik beginnen met de conclusie:

De foto lijkt mij duidelijk.

Woensdagochtend 4 oktober werd ik om half tien verwacht in Leiden.
Om 6.16 uur stapte ik in de intercity van Weert richting Utrecht. Voor Den Bosch hoorde ik dat er problemen waren op het spoor tussen Den Bosch en Geldermalsen. Maar goed, ik had een dik half uur speling. Geen probleem. Na vertrek uit Den Bosch bleek dat we 40 kilometer per uur moesten rijden tot voorbij Geldermalsen. In Utrecht kwamen we aan met 30 minuten vertraging. Mooi, want daar had ik rekening mee gehouden. Op naar de stoptrein naar Leiden. Deze kwam perfect op tijd binnen en ik vond nog een zitplaats ook. Super. Nou, super? De stoptrein werd een minuut of 15 later opgeheven zonder duidelijke opgave van reden. Dus dan maar via Den Haag reizen. Twee intercitytreinen bleven zonder enige melding van de omroep gewoon weg. Uiteindelijk vond ik een rijdende intercity naar Den Haag en we vertrokken ook nog. Tot vlak voor Woerden waren we blij. Toen kwam het omroepbericht dat bij Zoetermeer geen treinverkeer mogelijk was. We moesten op de intercity naar Rotterdam wachten en nadat we aan elkaar waren gekoppeld gingen we allemaal naar... Rotterdam. Uiteindelijk heb ik vanaf Rotterdam de trein naar Leiden weten te krijgen en schoof ik om 11.20 uur aan in de cursusruimte.

In die ruimte was Frank, gezagvoerder 747 bij de KLM, bezig met het uitleggen van technische zaken wat vliegen betreft. Ik viel net tussen de 'turbulentie' en het 'onweer' binnen. Een geweldige uitleg kregen we. En erg smaakvol verteld. Echt iemand met erg veel plezier in zijn werk en trots op zijn vak. Tijdens een pauze sprak Fred me aan, een medecursist. Ook hij zit 'in de procedure'. Hij kende mij van deze site. Erg leuk om te horen. We maken deze site natuurlijk niet alleen voor onszelf.
Na de lunch kregen we van onze psycholoog Marco nog enige uitleg en verschillende oefeningen. Raar eigenlijk dat je van een verteld verhaal, waarnaar je luistert in een vliegtuigstoel, toch het zweet in je handen hebt staan. Om kwart voor zes begon ik aan een, overigens goed verlopen, terugreis.

De tweede dag nam ik geen enkel risico meer. Ik sprak af met Wout, mijn Belgische medecursist en we hebben gecarpoolt. We vertrokken erg vroeg om de files voor te zijn, maar kwamen uiteindelijk goed uitgerust en ruim op tijd aan bij Valk in Leiden.
Om half tien begonnen we met een aantal opdrachten. Voor de opdrachten hoorden we dat we om 15.10 uur naar Geneve zouden vliegen.
Om 11 uur zijn we richting Schiphol vertrokken waar we eerst twee vluchten in de simulator hebben gemaakt. De eerste gewoon zonder uitleg. De tweede vlucht hadden we de opdracht om een gesprek aan te gaan met onze 'medepassagier'. Het gekke was dat we die vlucht veel beter doorkwamen. Zelfs van het opstijgen en landen voelden daardoor zo goed als niets. Super. Daarna hebben we een rondleiding gekregen in de onderhoudshangar van de KLM. En toen was het D-day.

Rond 14.50 uur gingen we naar het vliegtuig. Het was een 737-300, registratiecode PH-BDA. Eenmaal aan boord begin je met de oefeningen in praktijk te brengen. In mijn geval was dat praten met mijn medepassagier en het 'zoutzakken' (oftewel het relaxt als een zoutzak in je stoel gaan zitten). Het opstijgen bleef erg vervelend, maar de vlucht was super. Zoals je bovenaan dit bericht kunt zien heb ik zelfs tijdens het aanvliegen voor de landing nog foto's gemaakt.
Een half uur na aankomst begon de terugvlucht. Deze vlucht ging het opstijgen voor mij al veel beter. Alleen was er voor ons weinig tot geen zichtcontact met de grond, omdat het erg bewolkt was. We hebben in de buurt van Schiphol zelfs best veel turbulentie gehad, doordat we door een dik wolkendek vlogen. Maar eerlijk gezegd: Ik zat daar niet zo mee.

Marco, Frank en natuurlijk iedereen uit onze groep: Bedankt voor de steun bij deze overwinning.

De conclusie mag duidelijk zijn: Ik ben klaar voor China.

Geplaatst door Bert op 08 Oktober 2006 om 16:15 uur.

Het eerste gesprek

Gisteren was het dan zover. Toch wel wat nerveus togen we naar het gebouw van de Raad voor de Kinderbescherming in Roermond. Om 09.00 uur werden we daar verwacht voor ons eerste gesprek.

Na even gewacht te hebben werden we welkom geheten door Petra, de medewerkster van de Raad waar wij onze gesprekken mee gaan voeren. Nadat we een lekker kopje koffie hadden gekregen ging het gesprek van start. We begonnen met de vraag hoe we het vonden dat we die gesprekken gingen voeren en of onze verwachting betreffende het doel van die gesprekken overeenkwam met de de realiteit. Daarna vertelde Petra dat we maar liefst vier gesprekken gaan krijgen en daarna nog een afspraak om het rapport door te nemen. Dat was wel even schrikken. Hebben we wel genoeg te bespreken om vier gesprekken te vullen?

Maar goed, daarna begon het inhoudelijke gesprek. Gelukkig klikte het goed met Petra en hadden we niet het gevoel "beoordeeld" te worden. Het is een leuk, open gesprek geworden waarin we onszelf hebben laten zien met onze sterke en onze wat minder sterke kanten. Wel kwamen er onderwerpen aan de orde waarvan ik achteraf dacht: "Waarom zouden ze dat nou zover in detail moeten weten?" Bijvoorbeeld vragen over onze hypotheek en eventuele andere schulden en het totale netto inkomen per maand. Op de vraag of we dachten dat we de financiële middelen hadden om een kind op te voeden heb ik dan ook geantwoord dat ik er echt niet zou zitten als dat niet het geval was.

Maar dat was eigenlijk het enige gedeelte in het gesprek dat ik niet prettig vond. Maar goed, we hebben niets te verbergen dus hebben we er verder ook niet moeilijk over gedaan.

De andere onderwerpen die aan bod zijn gekomen zijn erg divers. Hoe ziet ons huis eruit? Hoe is de wijk? (Dat was wel lachen. Want in een dorp met 500 inwoners is het hele dorp de wijk.) Zijn er adoptiekinderen in onze omgeving? Hoe gaan jullie om met geloof? Hebben jullie al nagedacht over de verdeling werk en opvoeding? Maar ook een gedeelte over onze relatie. Hoe hebben we elkaar ontmoet? Hoe is de relatie verlopen? Wat zijn jullie sterke en zwakke punten? Wat waardeer je in je partner en wat irriteert je? Hoe is je sociale netwerk? Ben je actief in het verenigingsleven? (Ook dat was lachen want met één handboogvereniging in het dorp is die kans erg klein.)

Kortom, ze vragen je de kleren van het lijf. Maar op de een of andere manier toch op een wijze waardoor je je er niet ongemakkelijk bij voelt.
En toch heb je achteraf de twijfel. Ging het wel goed? Hebben we niet teveel de nadruk gelegd op onze zwakkere punten? Denkt ze nu dat we alleen maar controlefreaks zijn? Heeft ze nu het idee dat we een hele turbulente relatie hebben?
Maar goed, we kunnen alleen maar rekenen op de kennis en kunde van Petra om onze verhalen in een goed kader te plaatsen en de essentie eruit te halen, namelijk dat we ons geluk bij elkaar gevonden hebben en we de mogelijkheden in huis hebben (zowel financieel als emotioneel als rationeel) om een adoptiekind een goede toekomst te bieden. Pas als het laatste gesprek geweest is en we het rapport kunnen gaan inkijken zullen we dat definitief weten. Tot dan blijft het dus toch spannend.

Maar eerst maar eens het tweede gesprek. We hebben huiswerk meegekregen en worden op 10 oktober weer terugverwacht. Dan gaan we het hebben over onze kinderwens, de medische geschiedenis en onze keuze voor een adoptie. We kijken ernaar uit.

Geplaatst door Lilian op 27 September 2006 om 10:05 uur.

Cursus Vliegangst deel 2

Gisteren ben ik naar Leiden geweest voor de tweede sessie.
Het treinverkeer werkte niet echt mee. Aankomsttijd bij Valk: +40 minuten. Maar goed, ik was er wel.

Deze sessie had als belangrijkste onderwerp: Loslaten van de controle. Het was een stuk rondgereden worden in een auto met de ogen dicht. Wat een rare belevenis was dat. Je realiseert je pas wat je allemaal in een auto voelt als je niet kunt kijken en dus de bewegingen niet ziet aankomen. Eigenlijk voel je de 'turbulentie' en 'luchtzakken' ook in een gewone auto. Met dat verschil dat, als je het ziet aankomen, dat je erop anticipeert. Je bereidt je erop voor. En dat kun je in een vliegtuig ook niet. Je kunt niet door de cockpitraam naar buiten kijken en dus voel je veel meer. Kortom, een geweldige ervaring.
Daarna zijn we naar Schiphol gereden. Naar een spottersplaats. Ik had nooit gedacht dat dat spotten zo georganiseerd was. Op die parkeerplaats was zelf catering aanwezig. De ideale plaats om naar een aantal vertrekkende vliegtuigen te kijken. Als ik de start zo bekeek, dan deed het me weinig. Echter, als ik eraan dacht in zo'n vliegtuig te zitten, dan spande mijn spieren zich weer aan. Iets om aan te werken dus.
Toen kwam de conclusie: Ik mag de twee daagse training gaan volgen op 4 en 5 oktober. De tweede dag is een vlucht gepland. Het beloven twee erg interessante dagen te worden, maar ook spannende dagen.

En ook daarover lees je dan hier meer.

Geplaatst door Bert op 21 September 2006 om 10:21 uur.

Eindelijk, een afspraak

Jippie, jippie, jippie. Vandaag lag de brief op de mat. Of eigenlijk stak hij in de brievenbus.

Hoewel ze ons twee weken geleden vertelden dat het nog zeker vier weken zou gaan duren, hebben we vandaag de uitnodiging ontvangen voor het eerste gesprek met de Raad voor de Kinderbescherming. We zijn helemaal happy. Alweer een "wachtlijst" waar we doorheen zijn.

Op dinsdag 26 september worden we om 09.00 uur verwacht op het kantoor van de Raad te Roermond. We hebben er ontzettend veel zin in. Dat wordt in de komende week weer nieuwe kleren kopen, de haren laten doen bij de kapper enz. (Ik weet ook dat het daar niet om gaat maar je moet toch een reden verzinnen om jezelf eens lekker te verwennen. hahaha)

Trouwens, dat van de kapper geldt niet voor Bert. Op de foto is te zien hoezo.

Geplaatst door Lilian op 16 September 2006 om 14:02 uur.

De keuring

Vandaag was het dan zover. De keuring. Om half vier werden wij verwacht bij de arts. We hadden netjes alle formulieren meegebracht. Hij heeft ze aandachtig bestudeerd, ons wat vragen gesteld en kon niet anders dan tot de conclusie komen dat wij niet besmettelijk, niet invalide, niet gestoord of bijna dood waren. Dus werden we GOEDGEKEURD.

Jippie, alweer een stapje gezet op weg naar ons "grummelke".

Nu is het weer wachten op de Raad.......

Geplaatst door Bert op 13 September 2006 om 16:59 uur.

Ook "special need" maar dan geen kindje

Vandaag hebben we een nieuw lid van ons gezin "geadopteerd".

Nee, niet een kindje want die procedure duurt nog wel een tijdje. Nee, het is een autootje geworden. Aangezien we de tweede auto wel nodig hebben, maar niet zo vaak dat onze vier jaar oude Twingo de kosten van de wegenbelasting en de verzekering waard was, hebben we die verkocht en vandaag een Mini uit 1990 gekocht (oftewel geadopteerd).

Dat klinkt misschien gek maar als de vorige eigenaar haar een naam (Yvi) meegegeven heeft, is het toch moeilijk om het hummeltje (of molsbultje zoals mijn moeder hem noemt) als een auto te zien. Daarnaast is onze Yvi een tv-ster (ze heeft meegespeeld in Koppels op Talpa). Ook dat geeft weer een extra dimensie.

We zijn erg blij met haar, hoewel we nog heel veel moeten leren over de techniek van de auto en hoe we de roestplekjes weg moeten werken.

Nu vraag je je natuurlijk af waarom Yvi onder de categorie "special need" valt. Nou, Yvi lekt wat olie blijkt bij thuiskomst. Dat hadden we al gezien voor we haar kochten. Maar iedere mini lekt, aldus de kenners. Maar hoeveel dan is de vraag? Tja, omschrijf als kenner maar eens wat "normaal" is. Kortom, het wordt nog even uitzoeken en puzzelen, maar net als bij de adoptie van ons toekomstig kindje zijn er ook voor onze Yvi specialisten die we kunnen raadplegen. En dat gaan we dan ook doen.

Hoewel we natuurlijk liever willen melden dat we ons "grummelke" thuis hebben, zijn we blij met de afwisseling waardoor al het wachten misschien wat minder lang gaat lijken.

Geplaatst door Lilian op 09 September 2006 om 20:37 uur.

Dat is verrekte hoog

Vandaag ben ik in Leiden geweest bij de Stichting Valk.
Ik kreeg twee sessies achter elkaar in verband met de afstand van huis naar Leiden.

Voor de pauze in de eerste sessie werd uitgelegd dat angst een natuurlijk verschijnsel is en dat je dat gerust mag voelen. Echter, in situaties waar de angst 'niet nodig' zou moeten zijn wordt je geleerd via 5 handige stappen hoe je met je gedachten en gevoelens om kunt gaan en de effecten kunt verminderen. En een simpele uitspraak van een filosoof van 2000-jaar geleden zegt in principe alles:
"Een mens voelt wat hij denkt"
Daar kwam het in het kort op neer. Als je gaat malen over 'Hoe gevaarlijk is het daar boven?' en 'Wat gebeurt als ik naar beneden val?' zijn gedachten die niet bevorderlijk zijn voor je angstgevoelens.

De tweede sessie na het eten was veel spannender. Ik werd meegenomen naar een parkeergarage en werd eerst geconfronteerd met de lift. Twee keer op en neer. Ik voelde me daar niet echt slecht bij. En toen?

Hierboven bij het wijzende vingertje heb ik gestaan. En ik ben er erg trots op. Een half uur heb ik daarboven gestaan. Op een gegeven moment op de rand. Ik was best bang, maar dat maakt niet uit. Want ik MAG bang zijn. En dat is heel belangrijk om je te realiseren.
Je MAG bang zijn.

Over twee weken is het tijd voor sessie 3 en 4.

Geplaatst door Bert op 06 September 2006 om 22:47 uur.

Daar gaan we dan...

Ik ben zo zenuwachtig. Ik zou er bijna nerveus van worden. Vandaag heb ik mijn tweede Valk-sessie.
Doel van deze sessie het overwinnen of het om leren gaan met hoogtevrees.
Ik zal je zeggen Ik heb buikpijn, ben misselijk en heb vanochtend al meerdere keren het toilet gezien.
Wat er gaat gebeuren vandaag? Dat weet ik niet en dat maakt me net zo nerveus.
We zien het wel. Ik zit nu in de trein en ben bijna in Den Bosch.

Vanavond weet ik meer. dan kun je het ook lezen in ons weblog.

Geplaatst door Bert op 06 September 2006 om 08:58 uur.

Balen als een stekker

Nadat we van verschillende mensen uit onze voorlichtingsgroep gehoord hebben dat ze een afspraak hadden met de Raad van de Kinderbescherming ben ik toch maar eens gaan bellen waar ons dossier zich in de stapel bevond.
Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Hoewel ik uiterst vriendelijk te woord werd gestaan was de teleurstelling over de boodschap er niet minder om. Vanwege de hoge werkdruk door "gewone casussen" en adoptieaanvragen kan het nog zeker een maand gaan duren voor we iets van hen horen.
Daar gaat onze hoop op een afronding dit jaar. Dat zal er wel niet meer inzitten.
Maar goed, we gaan stug door.

Geplaatst door Lilian op 30 Augustus 2006 om 16:04 uur.

Help. Ik moet vliegen.

Dat is de titel van het boek, wat ik gekocht heb bij de Stichting Valk na mijn intakegesprek.

Het intakegesprek begon om 9.30 uur in Leiden. Tomtom had me de weggewezen naar het gebouw en dus was ik een kwartier voor aanvang op mijn plaats van bestemming. Zenuwen waren er niet. De ontvangst was erg positief. Een heel vriendelijke jongedame heette me welkom en ik kreeg een kopje koffie aangeboden. En nadat mijn kopje koffie op was kwam de psychologe me al ophalen.

Een heel vriendelijke, zwangere, dame haalde me op en stelde zich netjes voor. Boven aangekomen in de spreekkamer bleken er twee comfortabele stoelen te staan en ook twee KLM-vliegtuigstoelen. Toen we eenmaal zaten kwamen de verwachtte vragen:
"Heb je al ooit gevlogen?", "Hoe verliep die vlucht?", "Wat voelde je?", "Heb je ook bij andere zaken last van angst?", etc.
Eigenlijk geen enkele vraag gehoord waar ik niet op gerekend had. Na ongeveer een uurtje gepraat te hebben, volgde nog een aantal vragenlijsten op de computer.

De uitslag:
Ik moet eerst mijn hoogtevreesklachten aanpakken voordat ik verder kan met de cursus. En daarvoor zijn 4 sessies van een uur ingepland.
Ik kan pas in september verder met deze sessies.

Helaas komen er dus nog meer kosten bij. En dat gaat in eerste instantie af van ons adoptiebudget. Maar dat komt allemaal goed. En een deel van de kosten zullen toch door de ziektekostenverzekering worden betaald.

Ik stond na ongeveer 2 uurtjes (er waren drie uurtjes gepland) weer buiten. Met het bovengenoemde boekje (zelf betaald) en een cd met ontspanningsoefeningen.

Conclusie:
+ Vriendelijk
+ Gastvrij
+ Professioneel
+ Helaas wel vrij duur

En in september vertel ik verder over mijn vliegangstavonturen bij de Stichting Valk.

PS: T.a.v. de medewerkers van de stichting: Maak de radio in de wachtkamer a.u.b. even. Ik werd gek van het gestoorde geluid van SKY Radio

Geplaatst door Bert op 13 Augustus 2006 om 22:24 uur.

Stichting Valk en de ziektenkostenverzekering

Aanstaande vrijdag is het zover. Mijn intakegesprek met de psychotherapeut van de Stichting Valk. Spannend. Absoluut.

Ik word 's ochtends vroeg in Leiden verwacht. Daar zal ik een gesprek van ongeveer 3 uurtjes krijgen, waarin de psychotherapeut zal kijken hoe diep de angst zit en hoe groot de angst is. Daarna krijg ik te horen of ik een 1 of 2 daags traject in zal gaan.

De rekening van de Stichting Valk kan ik voor een deel vergoed krijgen via mijn ziektekostenverzekering. Deze eerste rekening heb ik dan ook direct ingedient. Helaas kreeg ik de rekening teruggestuurd met de mededeling dat ik niet aan de verzekeringsvoorwaarden had voldaan. Eerst moet ik nog extra kosten maken. Ik moet namelijk nog even een verwijsbrief van de huisarts halen. De extra kosten (een consult en het uitschrijven van de verwijsbrief) gaan ook gewoon naar de ziektekostenverzekering.
Vreemd, maar als men de procedure zo wil volgen, wie ben ik dan om daar iets tegen in te brengen.

Morgenochtend ga ik dus maar met mijn huisarts bellen om dat te regelen.

Vorige week zijn we naar het Aviodrome geweest. Daar staat een Boeing 747 en ik wilde daar heel graag eens een kijkje in nemen. Het zweet stond in mijn handen toen ik in die machtig grote machine stond. Geweldig dat zoiets kan vliegen, maar ik kreeg het toch redelijk benauwd.
Op dit moment zou ik er niet graag instappen, maar ja. Fietsen naar China is ook zo ver.

Wil je weten hoe het gegaan is aanstaande vrijdag bij de Stichting Valk?
Kom dan zaterdag maar eens kijken.

Geplaatst door Bert op 06 Augustus 2006 om 23:30 uur.

China, here we come...

Ongelofelijk!!!! De brief van de Raad. Dat is snel. En dat terwijl op de laatste voorlichting verteld werd dat ze pas in het volgende kwartaal contact zouden gaan opnemen. Een dikke enveloppe met uitleg over de Raad, een folder van de Raad en formulieren en uitleg voor de huisarts voor het doen van de medische keuring voor de verklaring.
We zijn meteen op zoek gegaan naar een huisarts die de keuring wilde doen. Willen is het probleem niet, maar de kosten zijn behoorlijk. €76 euro per persoon vind ik toch behoorlijk veel. Gelukkig wil de huisarts van het asielzoekerscentrum waar ik werk het wel doen voor een hele leuke prijs. Helemaal niets, noppes, nada, gratis. Te gek. Wij helemaal blij. Ook de mededeling dat we wel pas in september terecht kunnen vinden we niet erg als blijkt dat de Raad toch start met het onderzoek ook al hebben we de medische verklaringen nog niet opgestuurd. Nu wordt het dus wachten tot de Raad gaat bellen voor een afspraak. Maar in de tussentijd heeft Bert nog een uitdaging voor de boeg. Op 11 augustus gaat hij voor een eerste gesprek naar Stichting Valk. We hopen dat dat goed gaat, maar hij wil ervoor gaan en dat is het aller belangrijkste. Nog even en dan roept hij:”China, here we come.”

Geplaatst door Lilian op 21 Juli 2006 om 12:48 uur.

...met goed gevolg...

We krijgen een brief van de VIA dat ze doorgegeven hebben dat we de voorlichtingen “met goed gevolg” hebben gevolgd. De gegevens zijn doorgestuurd en de Raad voor de Kinderbescherming zal contact met ons gaan opnemen. We kunnen niet wachten.

Geplaatst door Lilian op 18 Juli 2006 om 12:46 uur.

Vrienden voor altijd?

De laatste bijeenkomst alweer. In de afgelopen weken hebben we nu al vijf keer bij elkaar gezeten. We zijn inmiddels toch wel gegroeid tot een vrij hecht groepje. Je gaat de visie van anderen waarderen. Ze zetten je aan het denken en helpen je bij het maken van je eigen keuzes. En die hebben we een paar gemaakt zeg. Van Oostblok naar China, van rijden naar vliegen, van wat ouder naar zo jong mogelijk en misschien nog wel van gezond naar Special Need. Maar deze keuzes voelen nu goed. We zullen zien of dat zo blijft.

Geplaatst door Lilian op 07 Juli 2006 om 12:45 uur.

Kindje zonder piemeltje???

Je zou verwachten dat onze droom/wens voor een Chinees kindje zonder piemeltje (Bertjes vertaling van een meisje) nu voorbij is. Maar niets is minder waar. Vandaag heeft Bert de aanvraag voor een cursus bij Stichting Valk de deur uit gedaan. Stichting Valk heeft cursussen voor mensen met vliegangst.

Geplaatst door Lilian op 22 Juni 2006 om 12:41 uur.

Help!!!! We gaan vliegen

Help!!!! We gaan vliegen. En eigenlijk durven we allebei niet. We hebben nog nooit gevlogen, maar gezien onze wens voor adoptie biedt het durven vliegen toch een bredere horizon dan je alleen met een auto durven voort te bewegen. We zijn de procedure ingestapt met het idee dat we een wat ouder kindje uit het Oostblok wilden. Dan hoefden we niet te vliegen en Bert niet lang luiers te verschonen. Maar ons gevoel zegt inmiddels een zo klein mogelijk “grummelke” uit China. En helaas, in China kom je niet met de fiets. Een goede reden om dan toch maar te gaan voor de luchtdoop. Op naar Nice dan maar vandaag.

De vlucht duurt 1 uur en 50 minuten. Ik vind het heerlijk maar Bert heeft de bekleding van de stoelen zwaar getest m.b.t. knijpvastheid. Zijn evenwichtsorgaan vond het toch allemaal niet zo’n strak plan. Hij was dan ook erg blij toen we weer op de grond stonden. Omdat we de volgende dag al retour zouden vliegen en hij dat niet aan wilde zijn we toch maar terug moeten komen met de TGV/Thalys. Een reis van in totaal maar liefst 17 uur. En dan roept die gehaktbal na een uurtje of drie in de TGV waar ik weer ziek van werd: ”Volgens mij hadden we toch moeten gaan vliegen.” Aaarrrrgggghhhh

Geplaatst door Lilian op 20 Juni 2006 om 12:39 uur.

Spannend

Spannend hoor, zo’n eerste bijeenkomst. Je vraagt je toch af wat er van je verwacht wordt, wie er in de groep zullen zitten, wat je te horen krijgt enz. En eigenlijk vinden we het maar onzin die voorlichting. Het kost een hele hoop geld en wat krijg je ervoor terug? Maar die mening verandert al tijdens de eerste bijeenkomst. Oke, we vinden het nog steeds belachelijk duur. Je krijgt niet eens koffie en thee voor dat geld!!!! Maar deze bijeenkomst heeft meteen lucht gebracht in onze keuzes. Hoewel Bert al langer behoorlijke twijfels had over het medische traject, wilde ik dat nog niet loslaten. Tot na de eerste voorlichting. Het voelde zo goed om te kiezen voor adoptie. Ik wilde al die tabletten, ziekenhuizen en doktoren helemaal niet meer. Ik wilde weer energie hebben en mijn hart volgen. En dat wees toch naar de adoptie. Op terugweg voorzichtig aan Bert gevraagd wat hij ervan vond en zijn reactie nam de laatste twijfels (voor zover die er nog waren) weg. Hij was blij dat ik die keuze maakte. Het was ook zijn keuze. We gingen dus helemaal opgelucht en voldaan naar huis. Veel praten onderweg over wat we gehoord hadden, wat we wilden, hoe we over dingen dachten. Op dat moment waren we blij dat we helemaal van Tilburg naar Midden Limburg moesten. Hadden we tenminste tijd om over die dingen te praten.

Geplaatst door Lilian op 12 Mei 2006 om 12:37 uur.

Daar gaan we

Er valt een boek met een begeleidend schrijven op de mat. De uitnodiging voor de voorlichtingsbijeenkomsten en het handboek. Het voelt heel dubbel. Eindelijk kun je zelf iets ondernemen. Tot nu toe was het alleen maar afwachten. Maar meteen ook de vraag:”Wat doen we nu met het medisch traject?”
We regelen allebei op het werk dat we de vrijdagen dat we naar Tilburg moeten (tja, ook een stukje rijden moet je ervoor over hebben) vrij hebben. Omdat we toch nog wel twijfelen willen we het nog niet aan de grote klok hangen en dus is het moeilijk om dat te regelen. Maar het lukt allemaal.

Geplaatst door Lilian op 01 Maart 2006 om 12:36 uur.

De brief

Wederom een brief van de VIA. En alweer slaat ons de schrik om het hart. Raar eigenlijk, maar toch is het zo. Nu moeten we een keuze gaan maken. Uitstel zit er niet meer in. Het is nu of heel veel later. Of misschien wel nooit. We besluiten om het geld over te maken, naar de voorlichting te gaan en daarna te beslissen of we het onderzoek van de Raad wat opschorten. Immers, als je bezig bent met vruchtbaarheidsonderzoek of –behandeling dan start de Raad het onderzoek niet.

Geplaatst door Lilian op 09 December 2005 om 12:34 uur.

In memoriam

Dit loopt zo door tot september. Dat is een maand die we nooit zullen vergeten. Op 12 september kom ik thuis na een halve dag werken, als de telefoon gaat. Mijn moeder vraagt huilend of ik naar huis kan komen want pap is in elkaar gezakt. De ambulance is er al.
Daar aangekomen blijkt hij een hartstilstand te hebben gehad en ziet het er niet goed uit. De reanimatie lukt maar eenmaal in het ziekenhuis blijkt na een paar dagen dat zijn hersenen zo zwaar beschadigt zijn dat die eigenlijk alleen nog zijn lichaamsfuncties die je nodig hebt om in leven te blijven aansturen. Na twee weken in het ziekenhuis is hij op 25 september bezweken aan de gevolgen van de hartstilstand.
Na die gebeurtenissen stond voor ons het hele medische traject even in de wacht. Het ziekenhuis wilden we voorlopig niet zien.

Geplaatst door Lilian op 12 September 2005 om 12:31 uur.

2005

Een vreemd jaar. In het teken van onze kinderwens. Mijn medicatie blijkt niet meer te werken (of in ieder geval niet voldoende). Uit testen blijkt dat het ook bij Bert niet helemaal is wat het zou moeten zijn. Dat is ook weer even slikken. Ik krijg nieuwe medicatie voorgeschreven die wel zijn werk. Hoewel we daar blij mee zijn, zijn de bijwerkingen niet van de lucht. Ik wordt moe, moe en nog eens moe. Ik moet terug naar halve dagen werken, rij dan naar huis, eet wat en rol mijn bed in. Tegen het avondeten klim ik uit bed, ga eten, ga op de bank liggen en rol tegen half acht mijn bed weer in. Ik vertel mezelf dat dat wel beter wordt. Dat wordt het ook maar telkens als de medicatie verhoogd wordt ben ik weer terug bij af.

Geplaatst door Lilian op 01 Januari 2005 om 00:00 uur.

Toch te snel? Wel of niet?

Schrik!! Een brief van de VIA. We zouden in april/mei kunnen starten met de voorlichtingen. Oeps, wat nu? We zitten net in het medische traject. Moeten we dit nu wel doen?
Na veel praten, praten en nog eens praten besluiten we om een jaar uit te stellen. We versturen 5 januari het verzoek om uitstel en krijgen snel daarna de bevestiging van het uitstel. Weer even rust, maar het is toch een dubbel gevoel.

Geplaatst door Lilian op 07 December 2004 om 12:24 uur.

Toch de natuurlijke weg?

Vragen hebben inmiddels toch weer de kop opgestoken. Vragen als: zou het toch niet mogelijk zijn om op natuurlijke wijze kinderen te krijgen? Wat zou het met zich meebrengen om toch het medische circuit in te duiken? Dus toch maar de stoute schoenen aan getrokken en naar de gynaecoloog. Hij kan mij geen direct antwoord op mijn vragen geven, maar ziet wel mogelijkheden. Eerst maar eens met medicatie de hormonen in het gareel krijgen. Ter ondersteuning van dat proces en van mezelf besluit ik naar een vriendin te gaan die paranormaal therapeut is. Heerlijk (en soms heel moeilijk) om daar met jezelf bezig te zijn en toch niet als een “gevalletje prolactinoom” bekeken te worden zoals in het ziekenhuis. Omdat de medicatie in het begin toch lijkt aan te slaan krijgen we weer hoop.

Geplaatst door Lilian op 08 Augustus 2004 om 12:22 uur.

Prijsverhoging?!?!

Een brief van het Ministerie van Justitie. Nu al? Dat kan niet. Gauw openmaken dan maar. Zie je wel. Was veel te vroeg. Het is een brief met informatie dat een aantal taken voergedragen worden van het Ministerie naar de Stichting Adoptie Voorzieningen (SAV). Tot zover niets aan de hand. Het maakt niet zoveel uit wie dat doet. Als het maar gebeurt en het liefst zo snel mogelijk.
Maar het tweede gedeelte van de brief is een stuk minder. De verplichte voorlichting die we toch al duur vonden (€ 386,--) is een heeeeel stuk duurder geworden. De prijs is “bij koninklijk besluit” verhoogd naar maar liefst €900,--. “Belachelijk”, is onze reactie. Maar ja, er staat bij dat je niet in bezwaar kan gaan. Dus het is slikken of stikken. Ons verlangen om een kind gelukkig te maken en zijn levenspad te begeleiden is zo groot dat we ook dit weer incasseren en maar verdergaan.

Geplaatst door Lilian op 14 Juli 2004 om 12:20 uur.

Kennismaking met VIA

De brief van de VIA is binnen. Ze hebben ons geregistreerd en zullen ons gaan uitnodigen voor de voorlichtingen. In dezelfde brief echter staat ook dat we daar toch wel 18 maanden op moeten wachten. Domper natuurlijk maar niet geheel onverwacht. We wisten dat er een wachtlijst was. Afwachten dan maar.

Geplaatst door Lilian op 20 November 2003 om 12:18 uur.

De brief

Op de deurmat vinden we een brief met het logo van het Ministerie van Justitie. Dat is snel!! En ja hoor, ze hebben onze aanvraag ontvangen en we hebben een BKA-nummer. Nu gaat het echt beginnen. Althans dat denk je dan. Maar deze brief wordt opgevolgd door een brief van VIA.

Geplaatst door Lilian op 18 November 2003 om 12:15 uur.

De knoop is doorgehakt

De knoop is doorgehakt. We gaan ervoor!!!! Het formulier is van het internet gehaald, ingevuld en netjes opgestuurd naar het Ministerie van Justitie. Een raar idee dat dat degenen zijn die zich met adoptie bezighouden. Als je het logo ziet staan bekruipt je bijna een crimineel gevoel. Maar goed, het is zo en daar zullen we het mee moeten doen.

Geplaatst door Lilian op 03 November 2003 om 12:14 uur.

Hoe begin je aan een adoptieprocedure?

Hoe begin je aan een adoptieprocedure? Waarom begin je eraan? Het is een ellenlange weg met grote wachttijden, verplichtingen, obstakels en ga zo maar door. Maar toch.......

Voor ons begon het eigenlijk al een aantal jaren geleden. Toen wij ons nog niet zolang kenden (en we zijn al getrouwd sinds december 1994) hebben we al gesproken over de te verwachten problemen bij het krijgen van kinderen vanwege wat medische probleempjes. Meteen was voor ons beiden eigenlijk de reactie: “Er zijn meer dan voldoende kinderen op de wereld die wij een heel gelukkig leven zouden kunnen bieden”.

Dat roep je dan, maar beseffen wat een adoptieprocedure inhoudt en welke beren er allemaal op je weg komen doe je niet. Het heeft dan ook nog een flink aantal jaren geduurd vooraleer we serieus zijn gaan nadenken over het starten van de procedure. Halverwege 2003 was die tijd toch wel aangebroken. Toen hebben we dan ook wat folders opgevraagd over adoptie en die een aandachtig doorgelezen. Tjonge, dat wordt toch wel een behoorlijk traject en een duur traject. Daar hebben we toch nog wel even over moeten denken.

Geplaatst door Lilian op 01 Juni 2003 om 12:00 uur.